کارت های تدارکات وایت هال هدفی را دنبال می کنند، اما نظارت ناقص است | محافظه کاران

پلاتاران در جنوب جاکارتا که در داخل یک حیاط سایه‌دار قرار دارد، وعده غذای اصیل اندونزیایی “با فضای خانواده سلطنتی جاوه” را به مسافران ارائه می‌دهد. کائوم در پنج مایلی شمال، طعم آشپزی قبیله‌ای اندونزیایی با سبک‌های مدرن را به مهمانان می‌دهد.

اینها با هم دو تا از بهترین رستوران‌های شهر هستند، و لیز تراس و تیمش در سفری که در سال 2021 به پایتخت اندونزی داشتند، ابتدا برای ناهار و سپس برای شام به آنجا رفتند. دو وعده غذا برای مالیات دهندگان پوند هزینه داشت. 1,443 – همه به راحتی با تحویل یکی از هزاران کارت تدارکات دولتی (GPC) پرداخت می شود که مقامات می توانند برای پرداخت هر چیزی کمتر از 20,000 پوند استفاده کنند.

بیش از یک دهه پیش، محافظه‌کاران بر میزان هزینه‌های بیهوده انجام‌شده برای این کارت‌ها تأکید کردند و دیوید کامرون در زمان نامزدی برای انتخابات در سال 2010، آن را «فش‌کننده» خواند.

با این حال، یک تحلیل کارگری منتشر شده در روز دوشنبه نشان می دهد که استفاده از آنها از آن زمان افزایش یافته است. ارقام حزب کارگر نشان می دهد که از سال 2010 تا 2011، مبلغی که 14 بخش از 15 بخش اصلی دولت مرکزی برای GPC هزینه کرده اند، حدود 70 درصد افزایش یافته و به 146 میلیون پوند رسیده است. یکی از بخش‌هایی که مورد تجزیه و تحلیل قرار نگرفت، وزارت دفاع بود، که از این کارت‌ها استفاده می‌کرد، اما داده‌های آن دارای تناقضاتی بود.

بسیاری از این پول صرف اقلام روزمره مورد نیاز برای اداره یک اداره دولتی، مانند لوازم التحریر اداری، مبلمان و دوره های آموزشی شده است. دولت استفاده از چنین کارت‌هایی را دوست دارد زیرا می‌تواند بوروکراسی و هزینه‌های تراکنش را کاهش دهد و اطمینان حاصل کند که تامین‌کنندگان به موقع پرداخت می‌کنند.

در سال 2020، دفتر کابینه به ادارات اعلام کرد که محدودیت‌های هزینه‌ها را افزایش دهند تا افراد بتوانند برای اقلامی به ارزش 20000 پوند روی کارت‌ها با محدودیت ماهیانه 100000 پوند پرداخت کنند. این راهنمایی برای اطمینان از ادامه تجارت تامین‌کنندگان کوچک در طول همه‌گیری بود، اما متعاقباً لغو نشد.

با این حال، نظارت بر آنچه با کارت‌ها خریداری می‌شود، ناقص است و قوانین از بخش به بخش دیگر در مورد نحوه استفاده از پول متفاوت است.

به عنوان مثال، برخی از بخش ها، کارکنان را از استفاده از کارت ها برای خرید الکل منع می کنند. از سوی دیگر، وزارت خارجه، جایی که انتظار می‌رود مقامات مقامات خارجی را در آنجا سرگرم کنند، سالانه صدها هزار پوند برای آبجو، شراب و مشروبات الکلی در مکان‌هایی در سراسر جهان هزینه می‌کند.

حسابداری نیز در اطراف وایت هال بسیار متفاوت است. نه دپارتمان هیچ توضیح خاصی از آنچه خریداری شده و چرا ارائه نمی دهند، اما سایرین، مانند اداره محیط زیست، غذا و امور روستایی، تاریخ، هزینه، تامین کننده و دلیل دقیق هر معامله را بیان می کنند. بنابراین، اگر رأی‌دهنده‌ای بخواهد بداند که چگونه این وزارتخانه از ۲۵۰ کارمند به دفتر در ورکینگتون، کامبریا، در جولای ۲۰۲۲ استقبال کرد، می‌تواند متوجه شود که ۷۷۹ پوند برای کیک‌های Sainsbury’s خرج کرده است.

داده‌ها نشان می‌دهد که برخی از بخش‌ها برای انجام تغییر نام تجاری به سبک شرکتی در نظر گرفته‌اند. به عنوان مثال، آژانس محیط زیست 3482 پوند را برای ژاکت های مارک hi-vis و 2450 پوند دیگر را برای ضدعفونی کننده دست های مارک هزینه کرد. در همین حال، ویزا و مهاجرت بریتانیا 968 پوند برای لیوان های عایق خلاء به رنگ بنفش سازمانی آژانس هزینه کرد.

با این حال، در سراسر داده ها، این وزارت خارجه است که به عنوان یکی از آزادترین کاربران GPC برجسته می شود و میلیون ها پوند را برای غذا، شراب، هتل ها، پذیرایی، هدایا و اثاثیه برای دفاتر و منازل خرج می کند.

هتل ها اغلب دارای پنج ستاره و رستوران ها جوایزی از راهنمای میشلن هستند. هدایایی از Royal Crown Derby و Fortnum & Mason می‌آیند. شراب ها از تولیدکنندگان انگلیسی سطح بالا مانند Ridgeview Estate و Chapel Down تهیه می شوند.

اما استانداردها همیشه آنقدر بالا نیستند، بسته به اینکه چه کسی از آنها حمایت می کند.

هنگامی که کارکنان نیروی مرزی سال گذشته به فرودگاه گلاسکو اعزام شدند تا به مدیریت تعداد نمایندگان شرکت کننده در نشست آب و هوای Cop26 کمک کنند، ساندویچ هایی به ارزش 609 پوند از Pret a Manger به آنها داده شد. و هنگامی که مقامات همان آژانس مجبور شدند در روز کریسمس سال 2021 در دوور کار کنند، به آنها اجازه داده شد تا از کارت تدارکات برای خرید یک وعده غذایی کریسمس در هتل محلی هالیدی به قیمت 30 پوند استفاده کنند.