دیدگاه گاردین در مورد رسوایی روکش فلزی: صحبت های سخت باید با اصل مطلب مطابقت داده شود | سرمقاله

افیا کسانی که آپارتمان هایی را در بلوک های برج ساخته شده با مواد قابل اشتعال می خریدند، رویای مالکیت خانه به یک کابوس تبدیل شده است. آتش‌سوزی برج گرنفل در سال ۲۰۱۷ نشان داد که هزاران نفر در بریتانیا در آپارتمان‌هایی زندگی می‌کنند که در روکش‌های ناامن پیچیده شده بودند. پنج سال و نیم بعد، تنها 7 درصد از خانه های خطرناک تعمیر شده اند. اجاره داران به دلیل نقص هایی که در ایجاد آنها نقشی نداشتند، با اسکناس های بیش از 200000 پوند مواجه شده اند. تأثیرات این امر روانی و همچنین مالی است: یک نظرسنجی نشان داد که 90٪ از افرادی که تحت تأثیر بحران روکش فلزی قرار گرفتند، گفتند که سلامت روانی آنها بدتر شده است. 23 درصد گزارش کردند که احساسات خودکشی یا تمایل به آسیب رساندن به خود داشتند.

وزرا مدت‌ها از اعتراف این موضوع که کاهش تشریفات اداری در این رسوایی نقش داشته است خودداری می‌کردند. طفره رفتن آنها تا حدی بر اساس خصومت با مقررات و وفاداری به صنعتی بود که رهبران آن از جمله کمک کنندگان اصلی به حزب محافظه کار هستند. بنابراین، اعتراف اخیر وزیر امور خارجه برای افزایش سطح و مسکن، مایکل گوو، مبنی بر اینکه مقررات سست تا حدودی مقصر گرنفل است، یک تغییر لحن خوشایند بود. او گفت که این کتابنامه “معیب و مبهم” بود و به صنعت اجازه می داد “مردم را به منظور کسب سود در معرض خطر قرار دهد”. برای کسانی که به طور خستگی ناپذیر برای ایمن‌تر کردن خانه‌ها تلاش کردند، این تأییدی بود که ایدئولوژی مقررات زدایی به ایجاد این رسوایی کمک کرد و ذینفعان آن باید برای رفع آن تلاش کنند.

موضع گیری هاردبال آقای گوو بهبودی نسبت به تلاش سلفش برای حل مشکل است. او اکنون به 49 توسعه‌دهنده مسکن مهلت شش هفته‌ای داده است تا قراردادی را امضا کنند که آنها را ملزم به رفع نقص ایمنی آتش نشانی می‌کند. در صورت امتناع، مجوز برنامه ریزی برای طرح های جدید از آنها سلب خواهد شد. این گفتگوی سخت باید با ماهیت تطبیق داده شود. اگر وزرا به چندین هشدار ایمنی پس از آتش‌سوزی در خانه لاکانال در سال 2009 عمل می‌کردند، می‌توانست از بحران روکش‌ها جلوگیری شود. اگر به طور کامل اجرا شود، قرارداد جدید تنها 1500 ساختمان تخمین زده می شود (انتظار می رود بیش از 10000 ساختمان نیاز به کار داشته باشند).

لیزا نندی، وزیر مسکن در سایه، مورد سوال قرار گرفت آیا آقای گوو شرایط قرارداد را برای آرام کردن توسعه دهندگان کاهش داده است یا خیر. به ویژه، مسئولیت آنها را محدود به رفع مشکلاتی می‌کند که «بسیار حیاتی» تلقی می‌شوند، اما مشکلاتی که حیاتی نیستند ممکن است همچنان از وام‌دهی وام مسکن دلسرد شوند. این می تواند به این معنی باشد که برخی از اجاره دارانی که در املاک غیرقابل فروش گیر افتاده اند، همچنان باید برای تعمیر خانه های ناامنی که با حسن نیت خریداری کرده اند، هزینه بپردازند. اگر این اتفاق بیفتد، به سختی می توانست اعتقاد به تعهد آقای گوو به انصاف را القا کند.

دولت بیش از 5 میلیارد پوند را برای تأمین مالی کار بازسازی روکش فلزی در دسترس قرار داده است و توسعه دهندگان را مجبور خواهد کرد که 5 میلیارد پوند اضافی نیز به این کار اختصاص دهند. هزینه تعمیرات می تواند بسیار بیشتر باشد، زیرا تعداد واقعی ساختمان های آسیب دیده هنوز مشخص نیست. قانون ایمنی ساختمان در سال گذشته یک رویکرد “آبشار” را برای مسئولیت پذیرفت، با توسعه دهندگان ابتدا پرداخت می کنند، سپس تولید کنندگان، پس از آن مالکان آزاد و سپس اجاره کنندگان. اکنون کمپین ها از دولت می خواهند که جای اجاره نشینان را در این زنجیره بگیرد. مداخله سختگیرانه دولت در هر مرحله مورد نیاز خواهد بود تا اطمینان حاصل شود که کسانی که جلوتر از اجاره داران هستند از مسئولیت خود شانه خالی نمی کنند. در همین حال، هزاران نفر هنوز در آپارتمان‌های خطرناک زندگی می‌کنند و دو ساختمان که با روکش‌های قابل احتراق پیچیده شده‌اند از سال 2017 در آتش سوخته‌اند. وقتی تحقیقات برج گرنفل در اواخر امسال گزارش می‌دهد، آقای گوو ممکن است مجبور شود دلیل آن را توضیح دهد.