دیدگاه گاردین درباره پیام ریشی سوناک: حلقه عذاب کارگران، حلقه رونق ثروت | سرمقاله

آرایشی سوناک با این ادعا که کشور قادر به افزایش «هیجان‌انگیز» دستمزد پرستاران نیست، 100 روز در سمت خود را جشن گرفت. نخست وزیر روز پنجشنبه در یک مصاحبه تلویزیونی گفت که “دوست دارم به پرستاران پول بدهم” زیرا “زندگی من را آسان تر می کند” اما افزود: “حتی اگر محبوب نباشد، برای این کشور کار درستی است”. برای ادامه مسیر.» آقای سوناک به قدری از بزرگترین روز اقدام صنعتی در مورد پرداخت دستمزد در بیش از یک دهه گذشته متاثر بود که حتی محبوب ترین دلایل نیز مورد توجه قرار نگرفتند. در اوایل آن روز، بانک انگلستان نرخ بهره را افزایش داد و باعث درد بیشتر برای خانوارها و مشاغل تحت فشار شد.

در نتیجه رکودی که اکنون پیش‌بینی می‌شود، قیمتی است که کارگران برای تورم می‌پردازند که ناشی از هزینه‌های عرضه در غذا و سوخت است که به اشتباه ناشی از تقاضا است. این تصادفی نیست، همانطور که گزارش روشنگرانه کنگره اتحادیه کارگری در این هفته روشن می کند. از سال 1979، سیاست های اقتصادی شاهد “حلقه سقوط در تولید ناخالص داخلی، و یک “حلقه رونق” موازی در ثروت بوده است. حلقه عذاب با ادعای دولت شروع می‌شود که باید امور مالی عمومی را «تثبیت» کند، و با کاهش هزینه‌های عمومی ادامه می‌یابد که سپس منجر به کاهش تقاضا و کاهش رشد می‌شود – با شروع مجدد چرخه. این امر در مواجهه با شواهدی است که نشان می‌دهد هزینه‌های زیرساختی از طریق رشد اقتصادی اضافی برای خود هزینه می‌کنند. چنین حقایق ناخوشایندی نادیده گرفته می شود.

حلقه نابودی باعث شده است که بریتانیا از سال 2010 رشد 400 میلیارد پوندی را از دست داده است – رقمی که به این معنی است که کارگران بدترین فشار حقوقی را در 200 سال گذشته متحمل شده اند. حلقه رونق برای ثروتمندان اثر معکوس ایجاد می کند. از زمان بحران مالی جهانی، “ثروت مالی” بیش از 800 میلیارد پوند افزایش یافته و به 1.9 تریلیون پوند رسیده است. دارایی خالص به عنوان سهمی از تولید ناخالص داخلی در سال 2020 که توسط ثروتمندان محصور شده بود، با اوج خود در دهه 1930 مطابقت داشت. آنچه با یک قرن پیش فرق می کند این است که ثروت ها اکنون بر روی خانه ها ساخته می شوند: الف ربع ثروت مندرج در فهرست ثروتمندان ساندی تایمز در اختیار افراد دارای امور مالی است. یک پنجم توسط کسانی که در دارایی هستند. از آنجایی که بخش عمده ای از این درآمد را سود سهام و عایدی سرمایه تشکیل می دهد، با نرخ مالیات کمتری نسبت به درآمد حاصل از کار مواجه است. بدیهی است که باید به این گونه ناسازگاری ها پایان داده شود.

جف تیلی، نویسنده گزارش، بر دو متفکر لیبرال تکیه می کند که برای شکل دادن به تفکر این مقاله در مورد اقتصاد بسیار تلاش کردند: جی.ای هابسون و جان مینارد کینز. این استدلال آنها بود که حزب کارگر در سال 1945 به کار برد تا بدهی عمومی 250 درصدی تولید ناخالص داخلی مانع از تغییر تحول آفرین نشود. تحلیل امروز آقای تیلی این است که عدم تعادل بیش از حد نسبت به ثروت ناشی از نیروی کار، فعالیت های اقتصادی را مخدوش می کند و دستمزدهای بسیار پایین را می بیند که کالاها و خدمات را از دسترس بسیاری خارج می کند – در حالی که افراد بسیار ثروتمند خرج نمی کنند. همانطور که متیو سی کلاین نویسنده اقتصاد می گوید: “شما فقط می توانید جشن تولد میلیون دلاری برگزار کنید.” نتیجه این است که تولید نسبت به دستمزد کم بیش از حد است. از بدهی برای حفظ قدرت خرید استفاده می شود. در این میان، ثروت به سفته بازی هدایت می شود. وام‌های پرمخاطره‌تر منجر به این می‌شود که اقتصاد شبیه خانه‌های کارتی شود.

بسیاری از کشورها در شرایط سخت مشابهی قرار می گیرند. کریستالینا جورجیوا، مدیر عامل صندوق بین‌المللی پول، در سال 2020 یادآور شد که «بنیان‌های جهانی صلح‌آمیزتر و مرفه‌تر» پس از جنگ جهانی دوم پایه‌گذاری شد. بهتر است که چنین رویداد فاجعه‌باری برای ایجاد یک نظام بین‌المللی جدید مانند آنچه در کنفرانس برتون وودز ایجاد شد، لازم نباشد. اخراج در شرکت های فناوری و کاهش باد حباب های مسکن ممکن است قناری در معدن زغال سنگ اقتصاد جهانی باشد. آقای تیلی اشاره می‌کند که در اکتبر گذشته، صندوق بین‌المللی پول در یک لحظه صریح اذعان کرد که سطح ریسک “بالاترین بحران حاد بیرونی است”. او می نویسد که در شرایط بحرانی یا نه، «نیاز شدیدی به تنظیم مجدد اقتصاد برای اولویت دادن به تولید و کار» و توجه به درخواست های شنیده شده در پی همه گیری برای یک قرارداد اجتماعی جدید وجود دارد. خدا کنه.