ناپولی – رم: دربی دل سوله با بحث قهرمانی در هوا داغ می شود | سری آ

نآپولی در صدر جدول سری آ قرار دارد و رم در فرم درخشانی است و شش بازی بدون شکست را پشت سر گذاشته است که به نوامبر بازمی گردد. شراکت نوپای اعتصابی بین تامی آبراهام و پائولو دیبالا، ورزشگاه المپیکو را روشن می کند، ورزشگاهی که تا آن زمان مجبور بود ژوزه مورینیو اتوبوسش را پارک کند. در شرایطی که ناپولی برای کسب اولین اسکودتو خود از سال 1990 ناامید است و رم برای حضور در لیگ قهرمانان اروپا رقابت می کند، دربی دل سوله یکشنبه – آخرین دیدار در این رقابت 97 ساله – بازیی نیست که نباید از دست داد.

ناپولی و رم از اولین دیدار خود در سال 1928 که رم 4-1 برنده شد، هواداران را سرگرم کرده است. حتی نامی که به “دربی خورشید” ترجمه شده است، غنای شاعرانه ای دارد. با این حال، واقعیت این رقابت اغلب کمتر دلپذیرتر از آن نام مستعار بوده است. پس از درگیری بین طرفداران رقیب در ماه ژانویه که تیتر اصلی روزنامه های ایتالیایی بود، روابط بین این دو دسته از طرفداران در سطح پایینی قرار دارد. هواداران در حین سفر با اتوبوس به بازی در نقاط مختلف کشور یکدیگر را دیدند و سنگ، بطری و آتش بازی را در بزرگراه رد و بدل کردند.

این نمونه دیگری از خشونتی است که در سال 2014 به اوج وحشتناکی رسید، زمانی که کمی قبل از بازی ناپولی با فیورنتینا در فینال کوپا ایتالیا در رم، چیرو اسپوزیتو، هوادار ناپولی توسط یک اولترای رم مورد اصابت گلوله قرار گرفت. اسپوزیتو هشت هفته بعد درگذشت و قاتل او متعاقباً به 26 سال زندان محکوم شد.

اوضاع همیشه اینطور نبوده است. باشگاه‌ها قبلاً از روابط خوبی برخوردار بودند، اما اوضاع در سال 1987 – در موفق‌ترین دوره تاریخ ناپولی – خراب شد، زمانی که یک مسابقه بد خلقی در رم با مشت گره کردن هافبک ناپولی به پایان رسید. ژست چتر – در جمعیت دوستی بین اولتراها آسیب دید و رقابت تغییر کرد. باگنی مدتی بعد گفت: “تقصیر من است که دیگر دوستی وجود ندارد.” “من از انجام آن پشیمانم.”

امیدوارم بازی یکشنبه در مورد بازی در زمین باشد. ناپولی در این فصل بی امان بوده و در نیمه اول فصل 50 امتیاز کسب کرده و 12 امتیاز در صدر جدول سری آ قرار دارد. آنها همچنین رکورد بزرگی در برابر رم دارند و در 6 دیدار اخیر خود پیروز شده اند – آخرین آنها در حالی به پایان رسید که رم حتی یک شوت هم به سمت دروازه نداشت.

اما رم هیچ بازیکنی نخواهد بود. آنها از نوامبر شکست نخورده اند و در چهار بازی اخیر خود سه بار کلین شیت کرده اند. مورینیو پس از 4 سال غیبت، ناامید خواهد شد که باشگاه را به لیگ قهرمانان بازگرداند و با جشن تولد 60 سالگی خود در این هفته، امیدوار است هدیه خود یکشنبه برسد. با توجه به اینکه هر دو طرف در این فصل کمتر از یک گل در هر بازی دریافت کرده‌اند، احتمالاً بازی سختی خواهد بود، اما دو باشگاه در این سال‌ها بازی‌های کلاسیک را به نمایش گذاشته‌اند.

یک برد بزرگ رم: رم 5-2 ناپولی، فوریه 1983

زمانی که ناپولی در فوریه 1983 به میدان رفت، رم در صدر جدول سری آ قرار داشت. این بازی باید آسان بود زیرا ناپولی – با لوسیانو کاستلینی، فوق ستاره قدیمی، رود کرول و استعدادهای خارجی در حال ظهور مانند رامون دیاز – بازی نادرست بود. و در خطر سقوط است.

اعصاب عنوان شروع به نشان دادن بود، اما، زمانی که رم به دنبال دومین اسکودتو در تاریخ خود بود. نیلز لیدهولم، بازیکن و سرمربی افسانه ای میلان، تیم را در یک روند طولانی بدون شکست پیش برده بود، اما فرم آنها لکنت داشت. تساوی های خارج از خانه مقابل تورینو، ورونا و آسکولی به این معنی بود که تیم فوق العاده بااستعداد به طور کامل رقابت قهرمانی را از بین نبرده است.

این تیم دارای یکی از بهترین هافبک هایی بود که لیگ تا به حال دیده است: فالکائو، که جام جهانی سال قبل را برای برزیل روشن کرده بود، خلاقیت و برتری را ارائه داد. کارلو آنچلوتی و هربرت پروهاسکا حملات را مهار و راه اندازی کردند. و آگوستینو دی بارتولومی با پاس خود از دفاع محافظت کرد. برونو کونتی وینگر و روبرتو پروتزو مهاجم “بمب افکن” را که در این فصل در فرم داغ بود، اضافه کنید و پنج گلی که آنها به ناپولی زدند به نظر دست نیافتنی است.

با این حال، پاس‌های روان رم در همان اوایل شروع به بازی مقابل آنها شد و دیاز دروازه ناپولی را باز کرد. رم خیلی زود شروع به تسلط کرد و پس از مساوی کردن از یک بازی ست شده، آنچلوتی یک فریاد از لبه محوطه جریمه به ثمر رساند تا آنها را در نیمه اول به برتری برساند. پس از این وقفه، دی بارتولومی با یک ضربه لذت بخش از فاصله 35 یاردی، بازی را به 3 رساند و سپس از یک ضربه ایستگاهی برای ضربه ایستگاهی، زیبایی دوربرد دیگری را به ثمر رساند. کیفیت فنی هر سه گل از خط میانی تا به امروز بسیار چشمگیر است. پروتزو یک پنجمی اضافه کرد و رم هرگز به عقب نگاه نکرد. آن‌ها به کسب عنوان قهرمانی لیگ ادامه دادند و با بازی کردن با مارکی از تیم‌های مدرن، افتخار می‌کردند که تیم‌های خود را نام ببرند.

یک برد عالی ناپولی: ناپولی 3-0 رم، 2014

بازی برگشت نیمه نهایی کوپا ایتالیا در سال 2014 تمام اجزای یک کلاسیک را داشت. ژروینیو الهام بخش رم برای پیروزی 3-2 در بازی رفت در رم بود، اما ناپولی، تحت سرمربی جدید رافا بنیتز، قدرت آتش زیادی در گونزالو هیگواین، دریس مرتنس، مارک همشیک و خوزه کالهیون داشت.

هیجان در ناپل زمانی افزایش یافت که زمزمه های اولین حضور دیگو مارادونا در شهر به مدت 9 سال بلندتر و بلندتر شد. با این حال، در شروع بازی، او دیده نشد. اگرچه، یکی دیگر از نمادهای فوتبال ایتالیا قطعاً تماشای بازی از ابتدا خواهد بود: فرانچسکو توتی توسط رودی گارسیا، سرمربی رم نیمکت نشین شد.

این بازی به اندازه خود عمل کرد و هر دو تیم فرصت های اولیه گلزنی داشتند. با پیشرفت بازی، ناپولی به هیجان جمعیت برخاست و شروع به برپایی نمایشگاه کرد. در دقیقه 33، Christian Maggio یک سانتر زیبا برای Callejón ارسال کرد تا از دفاع ساکن Roma وارد دروازه بشه. این گلی است که او بارها در دوران حرفه ای خود در ناپولی تکرار خواهد کرد.

ناپولی در ورزشگاه پرهیاهو سن پائولو حمله کرد. همشیک نزدیک بود با یک ضربه ظالمانه 40 قدمی به گل برسد، اما تساوی در مجموع ثابت ماند زیرا تیم ها در نیمه دوم به رختکن رفتند.

در حالی که مارادونا روی صندلی خود در استادیوم نشست، نیمه دوم را با ترقه ها و غرش ها استقبال کرد. زمانی که هیگواین یک ضربه سر به ثمر رساند تا ناپولی در تساوی 4-3 پیش بیفتد، معمولا هیجان‌انگیز بود. این یک مهمانی بزرگ بود و هواداران ناپولی در حال جشن گرفتن افتخارات گذشته و فعلی خود بودند. تیم با اعتماد به نفس و فوتبال روان بازی می کرد و مارادونا برای دیدن آن حضور داشت. سومین گل ناپولی در شب – پایان ظریف ژورگینیو – توسط مارادونا در حالی که سه انگشت خود را به سمت تماشاگران خشمگین بالا برد، مورد استقبال قرار گرفت. ناپولی برنده بازی شد و جام را برد.

فتح کوپا ایتالیا لحظه بزرگی برای ناپولی بود، اما با رفتن مارادونا و نامگذاری استادیوم به افتخار او، چشم‌اندازهای آن‌ها در این فصل به چیزهای بزرگ‌تری تبدیل شده است – و دیدار رم مانع بعدی است که آنها باید بر آن غلبه کنند. آیا تیم لوسیانو اسپالتی عصر یکشنبه به سومین اسکودتوی خود نزدیک خواهد شد؟ یا مورینیو و تیمش جشن را خراب خواهند کرد؟