پل اینس به اولدترافورد بازگشت و آماده نبردی دیگر است | جام حذفی

Everybody داستانی را به یاد می آورد که چگونه سر الکس فرگوسن یک مهمانی را در خانه لی شارپ با رایان گیگز به هم ریخت، عمدتاً به این دلیل که بسیار خنده دار بود و به روشی که هر دو بازیکن منچستریونایتد آن را گفته اند. به گفته شارپ، قبل از اینکه فرگوسن کاملاً او و گیگز را فرش کند، سرمربی “صورتش را با تکه‌های کف در گوشه‌های دهانش پوشانده بود”.

همه به یاد نمی آورند که فرگوسن بعد از آن چه کرد. او گیگز را فرستاد تا شش ماه یا بیشتر با پل اینس زندگی کند تا ستاره جوانش را در مسیری مستقیم و باریک نگه دارد. در آن زمان، احتمالاً ارزش این را دارد که توضیح دهیم که فقط اینس نبوده است – بلکه اینس و همسرش، کلر.

قرار دادن گیگز با پل اینس به تنهایی در آن نقطه، در اوایل دهه 1990، هوشمندانه نبود. اینس که شش سال بزرگتر است، در سال 1989 – در سن 21 سالگی – از وستهام برای یونایتد قرارداد بسته بود و منصفانه است که بگوییم او از یک شب بیرون رفتن نیز لذت برد. پس شاید این واقعاً داستانی در مورد کلر، سنگ اینس و زن باورنکردنی او باشد. اما چیزی که نشان داد اعتمادی بود که فرگوسن به اینس داشت، چگونه او را همیشه به عنوان یک رهبر می دید، کسی که اولین تیم بزرگش را در اولدترافورد هدایت کند.

خاطرات دوران حرفه ای اینس در یونایتد شنبه شب زمانی که او از تونل اولدترافورد به عنوان سرمربی ردینگ برای دور چهارم جام حذفی بیرون آمد، دوباره زنده می شود. در دوران بازی‌اش، اینس آخرین بار بیرون می‌رفت و پیراهن شماره 8 خود را به تن می‌کرد، و این همان نقطه‌ای بود که او برای نبرد آماده بود، تا هر کاری که لازم بود برای پیروزی انجام دهد – همانطور که دوست داشت. آن را – Guv’nor.

با هر کسی که اینس را می شناسد صحبت کنید و یک کلمه تکرار می شود – بی امان. اینس پسری از داگنهام بود که ثبات بسیار کمی در خانه داشت و مجبور بود برای همه چیز بجنگد و این کار را به معنای واقعی کلمه با باند خیابانی که در نوجوانی درگیر آن شده بود انجام می داد. زمانی که زمان بازی در یونایتد بود، انگار او یک سوئیچ را تکان داد. قدرت افزایش می یابد و به افزایش ادامه می دهد.

اینس به دلیل انتشار عکسی از او با پیراهن یونایتد قبل از امضای انتقال از وستهام، زیر ابری به اولدترافورد آمد. تقصیر او نبود. عکس با این درک گرفته شده است که فقط زمانی استفاده می شود که همه چیز انجام شود. با شنیدن یک شایعه اشتباه، عکاس و روزنامه دیلی اکسپرس اسلحه را پریدند. اینس از نظر طرفداران وستهام یک شرور بود.

او همچنین در شرایط سخت یونایتد را ترک کرد و فرگوسن در سال 1995 پس از تیره شدن روابط گاه بی ثبات آنها مجبور به ترک یونایتد شد. سرمربی احساس می کرد که اینس بیش از حد مغرور شده است و فاقد نظم تاکتیکی است تا بتواند آنطور که می خواهد بازی کند. اینس سپس با بازگشت از اینترناسیونال و پیوستن به لیورپول، میراث یونایتد خود را پیچیده کرد.

اما در مورد سال‌هایی که اینس یکی از کاتالیزورهای اصلی تغییر در یونایتد بود، چطور؟ او به آرامی شروع کرد. رویای او این بود که با بت خود، برایان رابسون، بازی کند و در ابتدا به نظر می رسید که از او می ترسید. مقیاس بزرگ یونایتد به عنوان یک باشگاه مشکل ساز بود. اینس تا مارس 1991 گلی در لیگ نمی زد.

در آن زمان، او پس از فراری که فرگوسن را نجات داد، فاتح جام حذفی شد و در پایان 91-1990، مدال جام برندگان جام اروپا را نیز به دست آورد، زیرا بخشی از پیروزی مقابل بارسلونا در روتردام بود. برای هواداران یونایتد مشخص شده بود که چرا فرگوسن به او اعتماد کرده است. فصل بعد جام لیگ را به ارمغان آورد، اما عذاب از دست دادن لیدز در رقابت قهرمانی، اینس اکنون یک تکیه گاه اصلی در خط میانی است، و سپس واقعاً به هم پیوست.

اینس گفته است که اوج قهرمانی او در فصل 1992-1993، اولین قهرمانی یونایتد در 26 سال گذشته بود که بدون او ممکن نبود. فرگوسن در ماه نوامبر اریک کانتونا را از لیدز به خدمت گرفت و او را در خط حمله با مارک هیوز بازی داد در حالی که برایان مک کلر به خط هافبک بازگشت، البته فقط به صورت اسمی. غریزه مک‌کلیر برای پیشرفت باقی ماند و اینس را رها کرد تا آن را با آرایش 4-1-5 کنار هم نگه دارد، عرضی که گیگز و شارپ یا آندری کانچلسکیس ارائه می‌کردند.

اینس یک خدمه ویرانگر تک نفره بود، بهترین هافبک لیگ در آن فصل و در دو فصل بعد. هر بار یک انتخاب خودکار برای تیم سال. او به همه اطرافیانش اجازه داد تا بازی کنند، اما پسر، او خودش بازی کرد و گل‌های تماشایی و دریبل‌های طوفانی به ارمغان آورد. وقتی فرگوسن در فصل 1993-1994، روی کین را برای بازی در کنار اینس اضافه کرد، اوضاع حتی بهتر شد، یونایتد یک قهرمانی در لیگ و جام حذفی را به دست آورد.

نام مستعار Guv’nor اینس منبع بحث بود. این گستاخی او را منعکس می کرد – شماره پلاک ماشین او GUV 8 بود – و یک عنصر تقسیم شمال به جنوب در آن وجود داشت. این فرضیه در منچستر که این همان چیزی است که شما با کاکنی دریافت کردید. در مورد دیوید بکهام و تدی شرینگهام هم همینطور بود، فرگوسن یک بار غر زد که “چیزی در آب وجود دارد”.

با این حال فرگوسن می‌دانست که اگر شخصیت نداشتی، بازیکن نداشتی، و چیزی که هواداران یونایتد در مورد اینس دوست داشتند، نحوه مبارزه او بود. این شامل اعزام آندرس لیمپار به احتکار اولدترافورد در جریان نزاع 21 نفره با آرسنال در اکتبر 1990 و شرکت او در بازی کانتونا کونگ فو کیک در کریستال پالاس در ژانویه 1995 بود.

اینس به دلیل رفتار تهدید آمیز و تعرض به یکی از هواداران کاخ در دادگاه دادگستری کرودون محاکمه شد و دادستانی ادعا کرد که پس از حادثه کانتونا، اینس با اشاره به طرفداران مخالف به او گفت: “بیا. ما لعنتی شما را می گیریم.» او بی گناه شناخته می شود.

اینس این روزها بیشتر مغزش را نشان می دهد، سرش بر قلبش در گودال ریدینگ حکومت می کند، رنسانس او ​​به عنوان یک مدیر داستانی است که ترجیح می دهد آن را پیش ببرد. جمعیت یونایتد شخص دیگری را خواهند دید.