مقررات تراجنسیتی جهان دو و میدانی نشان می‌دهد که سختگیری علمی جای خود را به فاج می‌دهد | ورزشکاری

نo ورزشکار زن هنوز اظهار نظری نکرده است. آیا می توانید با توجه به میزان بد سوء استفاده از رسانه های اجتماعی که این موضوع ایجاد می کند آنها را سرزنش کنید؟ سباستین کو در طول یک دوران پر ستاره دو و میدانی، به ندرت شکست را از آرواره های پیروزی ربود. مشهورترین استثنا در فینال المپیک 800 متر در مسکو بود که در آن او اشتباهات تاکتیکی زیادی انجام داد که پدر و مربی او، پیتر، از یک کلمه چهار حرفی درشت برای توصیف دویدن او استفاده کردند. با این حال، این آخر هفته پس از علنی شدن راه حل پیشنهادی World Athletics برای تفرقه انگیزترین موضوع ورزش، کو دوباره با سطوح مشابهی از بداخلاقی آشنا شد.

برای ماه‌ها، کو، رئیس جهانی دو و میدانی، قویاً اشاره کرده است که زنان ترنس و ورزشکارانی که دارای تفاوت‌های رشد جنسی (DSD) هستند، که 46 XY با بیضه‌های مردانه دارند اما در بدو تولد زن گزارش شده‌اند، تنها در صورتی باید در ورزش زنان شرکت کنند که علم آن را نشان دهد. منصفانه است او در تابستان گفت: “زیست شناسی بر هویت غلبه می کند.” “اگر روزی به گوشه ای رانده شویم تا جایی که در مورد انصاف یا شمول قضاوت کنیم، من همیشه طرفدار انصاف خواهم بود.” فقط در صورت وجود شک، کو همچنین قول داد که “با علم هدایت شود”، قبل از اینکه اضافه کند: “انصاف قابل مذاکره نیست.”

با این حال، زمانی که قوانین پیشنهادی DSD و تراجنسیتی‌های پیشنهادی World Athletics را می‌خوانید، یک شاهکار عجیب کیمیاگری اتفاق می‌افتد، زیرا سختگیری علمی جای خود را به یک فاج شایسته یک شیرینی‌پز چیره دست می‌دهد. مطمئناً علم در این سند وجود دارد و همانطور که کو اغلب اشاره می کند، هیچ فدراسیون بین المللی این موضوع را دقیق تر بررسی نکرده است. در یک بخش، World Athletics تأکید می‌کند که زنان ترنس و ورزشکاران دارای DSD «پس از 12 ماه» درمان هورمونی، مزیت توده عضلانی، حجم و قدرت را نسبت به زنان سیس حفظ می‌کنند – و «داده‌های تجربی محدود» نشان می‌دهد که این مزایا پس از آن ادامه خواهد داشت. . در دیگری اشاره می‌کند که بلوغ مردان منجر به تفاوت‌های آناتومیکی می‌شود که پس از انتقال همچنان “مزیت ورزشی ارائه می‌کند”.

اما به جای رفتن به مسیر شنا، اتحادیه راگبی و لیگ راگبی، که هر کسی را که بلوغ مردانه را پشت سر گذاشته است از رقابت زنان نخبه به دلایل عادلانه منع کرده است، جهانی دو و میدانی به طور شگفت انگیزی مسیر دیگری را در پیش گرفته است. “گزینه ترجیحی” آن شامل اجازه دادن به ورزشکاران با DSD و زنان ترنس است تا زمانی که میزان تستوسترون خون خود را از 5 نانومول در لیتر به کمتر از 2.5 نانومول در لیتر کاهش دهند و در زیر این آستانه مجاز باقی بمانند، همچنان در رده زنان رقابت کنند. دو سال، نه یک سال مثل قبل. با این حال World Athletics می پذیرد که این شرایط زمین بازی را یکسان نمی کند، با توجه به اینکه “گزینه ترجیحی باعث کاهش قابل توجه (اگرچه نه کامل) در تغییرات بی هوازی، هوازی و ترکیب بدن می شود.”

مانند تمام رهبران ورزشی بین المللی، کو خود را در موقعیت دشواری می بیند. اما برای منتقدانش، او انصاف را قابل مذاکره کرده است. آنها همچنین این سوال را مطرح می کنند که آیا با توجه به فقدان شواهدی مبنی بر اینکه کاهش 24 ماهه تستوسترون مزایای بلوغ مردان را از بین می برد، آیا این علم به طور مطلق دنبال می شود یا خیر. مارا یامائوچی، سومین سریع‌ترین دونده ماراتن بریتانیایی، پیشنهادات دو و میدانی جهانی را به اختصار چنین توصیف می‌کند: «بمشید، ورزشکاران زن».

تاکنون تنها یک ورزشکار زن بریتانیایی به نام آملیا استریکلر، تیراندازی کرده و گفته است: “امیدوارم بیشتر ما با هم متحد شویم تا از این امر جلوگیری کنیم، زیرا این پایان کار خواهد بود.” اما آیا با توجه به حجم بد سوء استفاده از رسانه های اجتماعی که این موضوع ایجاد می کند، می توانید دیگران را به خاطر ساکت ماندن سرزنش کنید؟

نظر استریکلر توسط جیمی وب، برنده دو مدال 800 متر داخل سالن اروپا، که راه حل پیشنهادی خود را توییت کرد، حمایت شد. با این و چیزهای دیگر، ایمان زیادی به این ورزش از دست دادم. برای دیدن غم انگیز است. دسته مردانه را باز کنید. ورزشکاران مرد به هیچ وجه تحت تأثیر قرار نخواهند گرفت.»

با این حال، به همان اندازه که مبارزان را ناامید می کند، میلیون ها دلیل برای تصمیم World Athletics وجود دارد. هنوز زخم های نبرد حقوقی گران و طولانی خود با کستر سمنیا آفریقای جنوبی را حفظ کرده است. این پرونده برنده شد و دادگاه داوری ورزش پذیرفت که ورزشکاران دارای DSD “از مزیت ورزشی قابل توجهی … بیش از 46 ورزشکار XX بدون چنین DSD” به دلیل زیست شناسی برخوردار هستند. اما همچنان با صورتحساب قانونی بیش از 1 میلیون پوند باقی مانده بود.

مهمتر از همه، کاس مسئولیت جهانی دو و میدانی را بر عهده گرفت تا ثابت کند کاری که انجام می دهد منصفانه، معقول و متناسب است. این کلمات همچنان در هر فدراسیون بین المللی هر بار که سیاست های DSD یا تراجنسیتی مطرح می شود، طنین انداز می شود. جای تعجب نیست که کو محتاط است.

عامل دیگری در اینجا نقش دارد. در سند خود World Athletics نشان می‌دهد که 10 ورزشکار با DSD در سطح نخبگان با هم رقابت می‌کنند، در حالی که 17 مورد جدید بالقوه DSD از ماه جولای تحت بررسی قرار گرفته‌اند. همانطور که اوضاع پیش می‌آید، ورزشکارانی که دوران بلوغ مردان را پشت سر گذاشته‌اند، می‌توانند در رده زنان بدون مصرف دارو در هر مسابقه شرکت کنند، به استثنای مسابقاتی که بین 400 متر تا یک مایل هستند – چیزی که کو از مدت‌ها پیش گفته است که عمیقاً ناعادلانه است.

این تا حدی توضیح می دهد که چرا پیشنهادات جدید World Athletics بیشتر بر موضوع DSD متمرکز شده است، به خصوص که در حال حاضر هیچ ورزشکار تراجنسیتی نخبه در دو و میدانی وجود ندارد. با این حال، به شهرت رسیدن افرادی مانند لیا توماس، که پس از انتقال از یک شناگر مرد معمولی به یک قهرمان زنان NCAA تبدیل شد، همراه با دوچرخه‌سوار امیلی بریجز و وزنه‌بردار لورل هابارد، نشان می‌دهد که به ناچار وضعیت تغییر خواهد کرد.

در همین حال، عده‌ای در ورزش معتقدند که تصمیم جهانی دو و میدانی نشان‌دهنده گرایش گسترده‌تری در میان مدیران برای صحبت درباره ورزش زنان است، اما با پول یا حمایت کافی از آن حمایت نمی‌کنند. همانطور که یکی از مربیان برجسته روز یکشنبه به من گفت: “مطمئن نیستم که ورزش زنان به عنوان یک تجارت قابل دوام در این نوع نگاه شود، علیرغم اینکه میزان مشارکت و تماشای ورزش زنان هر ماه در همه ورزش ها افزایش می یابد.”

مسابقات جهانی دو و میدانی در این زمینه از همه بهتر است و همچنین اشاره می کنند که در هفته های آینده قصد دارند با ورزشکاران زن مشورت کنند. با این وجود، در برخی زمینه‌ها ناامیدی دائمی وجود دارد که اظهارات جسورانه Coe در تابستان گذشته در محراب realpolitik ثبت شده است.