رهبران آفریقایی که حقوق کارگران را برای امپراتوری دیجیتال اوبر تضعیف می کنند به آفریقا آسیب می رسانند | توسعه جهانی

تیسال او یک دهه از فعالیت اوبر در آفریقا خواهد بود. این سرویس سواری در آگوست 2013 وارد ژوهانسبورگ شد – یکی از اولین حملات آن در خارج از ایالات متحده – و اکنون در ده ها شهر در سراسر هشت کشور آفریقایی فعالیت می کند.

اما اگر اوبر قصد دارد این نقطه عطف را جشن بگیرد، این کار را زیر ابری از جنجال انجام خواهد داد. بسیاری از اقدامات ظالمانه که در نشت مواد منفجره سال گذشته برجسته شد، به نام فایل‌های اوبر، به ویژه در بازارهای آفریقا انجام شد. این اسناد نشان می‌دهد که چگونه اوبر به اجبار به اقتصاد راه می‌یابد در حالی که گاهی قوانین محلی را نادیده می‌گیرد. سخنگویان Uber از آن زمان ادعا کردند که فرهنگ شرکت تحت رهبری جدید تغییر کرده است.

اما فایل‌های Uber نشان می‌دهند که پلتفرم‌های کارگری تا چه حد موفق بوده‌اند از راه دور با خدمات عمومی و زیرساخت‌های حیاتی در جنوب جهانی در هم آمیخته و چشم‌اندازی از توسعه مبتنی بر فناوری را به فروش می‌رسانند در حالی که توجه کمی به نیازها، شرایط و مقررات محلی داشته‌اند.

گسترش پلت‌فرم‌های کار دیجیتالی در آفریقا تا حد زیادی مورد استقبال دولت‌هایی قرار گرفته است که از مقابله با بحران‌های بیکاری و رشد پایین ناامید هستند. امید این است که کشورهای با درآمد کم و متوسط ​​بتوانند با تخصص در کالاها و خدمات دیجیتال قفل توسعه را باز کنند. اتحادیه آفریقا و دولت های آفریقایی تاکید زیادی بر پتانسیل انقلاب صنعتی چهارم برای ایجاد فرصت هایی برای جوانان بیکار در سراسر منطقه داشته اند.

در بیشتر موارد، استراتژی‌های دیجیتال خط نئولیبرال را دنبال می‌کنند و نقش دولت‌های آفریقایی را به عنوان ایجاد یک محیط نظارتی توانمند می‌دانند: به عبارت دیگر، از مسیر سرمایه‌گذاری و نوآوری در فناوری خصوصی خارج می‌شوند.

فایل‌های Uber و دیگر افشاگری‌های اخیر، چگونگی عملکرد قدرت پلتفرم جهانی را تا حد زیادی در بسیاری از کشورهای آفریقایی بدون کنترل نشان داده‌اند. به طور خاص، کنترل متمرکز نیروی کار، در کنار غیبت کلی شرکت های پلت فرم از گفتگوی سیاست و روابط کار، مورد بحث قرار گرفته است. در دهه‌ای که از راه‌اندازی اوبر در این قاره می‌گذرد، چشم‌انداز گنجاندن و توانمندسازی کارگران آفریقایی در دنیای کار جدید، انعطاف‌پذیر و برابری‌خواه محقق نشده است. در عوض، نیروی کار آفریقایی در قالب جدید – دیجیتال کالا شده است – زنجیره های ارزش، که بیشتر ارزش را به شرکت های شمالی منتقل می کند.

این امر با آنچه یکی از مدیران سابق به عنوان استراتژی اوبر در استفاده از سطوح بسیار بالای بیکاری در کشورهای آفریقایی برای ثبت نام سریع کارگران، تصرف بازارهای حمل و نقل و سپس کاهش دستمزد رانندگان توصیف کرده است، نشان داده می شود. به عنوان مثال، در آفریقای جنوبی، جایی که نرخ بیکاری در حال حاضر بیش از 30 درصد است، اوبر هزاران راننده را با یارانه های جذاب جذب کرد و تسلط بر بازار را تضمین کرد، در حالی که عرضه نیروی کار به شدت از تقاضا پیشی گرفت. سپس با افزایش کمیسیون و کاهش دستمزد، رانندگان را تضعیف کرد، تا جایی که شهرهای آفریقای جنوبی به سریع‌ترین بازارهای شرکت در خارج از ایالات متحده تبدیل شدند.

در کنیا، اوبر درآمد رانندگان را با کاهش 35 درصدی کرایه در سال 2016 کاهش داد و متعاقباً یک سرویس ارزان‌تر به نام UberChapChap را راه‌اندازی کرد که حتی کمتر پرداخت می‌کرد. سرویس کاهش قیمت مشابه، UberGo، در آفریقای جنوبی معرفی شد. رانندگانی که در قراردادهای تامین مالی یا اجاره خودرو، که اغلب از طریق مشارکت اوبر با بانک‌های محلی تسهیل می‌شد، و با چشم‌اندازهای شغلی جایگزین محدود، بسته بودند، چاره‌ای جز پذیرش نرخ‌های جدید نداشتند.

در کشورهایی که کارهای زیادی در اقتصاد غیررسمی بدون حمایت های نیروی کار مانند حداقل دستمزد انجام می شود، ترتیبات قراردادی پلتفرم به عنوان یک گام بالاتر از وضعیت موجود توجیه شده است. با این حال، آنها به زور راه هایی را برای بهبود استانداردهای کار و چانه زنی دسته جمعی بسته اند و هدفشان عادی سازی و مشروعیت بخشیدن به کار پرمخاطره به عنوان استاندارد است. تحقیقات انجام شده توسط پروژه Fairwork دانشگاه آکسفورد مکرراً در تأیید اینکه کارگران در سکوهای اصلی در مصر، غنا، کنیا، نیجریه و آفریقای جنوبی حداقل دستمزد محلی یا بالاتر از آن را دریافت می کنند، شکست خورده است.

پرونده‌های اوبر نشان می‌دهد که وقتی شرکت تحت فشار نظارتی قرار گرفت، تلاش‌های گسترده‌ای برای لابی‌گری انجام داد و در برخی موارد تلاش کرد قوانین را به نفع خود بازنویسی کند. به عنوان مثال، زمانی که مقامات نیجریه سعی کردند به اجتناب از مالیات شرکتی Uber رسیدگی کنند، این شرکت با پیشنهاد کمک به دولت در جمع آوری مالیات از رانندگانش، انتقادات را منحرف کرد.

اوبر به اشتباهات گذشته اعتراف می کند و می گوید که در طول پنج سال گذشته “بسیار تغییر کرده است”. با این حال، در یک مورد اخیر، در تانزانیا، دولت تلاش کرد تا نرخ سواری به ازای هر کیلومتر را تعیین کند و شرکت‌ها را مجبور به کاهش کمیسیون خود به 15 درصد در بحبوحه افزایش قیمت سوخت در مارس 2022 کند. در پاسخ، اوبر فعالیت‌های خود را در این منطقه به حالت تعلیق درآورد. کشور، در بیانیه ای یک روزه نسبت به این اقدام اطلاع رسانی می کند. رقیب اصلی آن، بولت، نیز به طور قابل توجهی فعالیت های خود را کاهش داد. اوبر در ماه سپتامبر خدمات خود را در تانزانیا از سر گرفت و ظاهراً برای همکاری با تنظیم کننده به توافق رسیده بود. سه ماه بعد، مقررات جدیدی وضع شد که به شرکت‌های سواری اجازه می‌داد ۲۵ درصد کمیسیون و همچنین ۳ درصد هزینه رزرو دریافت کنند.

اوبر بار دیگر نشان داده است که در صورت حرکت تنظیم‌کننده‌ها برای حمایت از حقوق کارگران، از کنار گذاشتن سیستم‌های حمل‌ونقل شهری آفریقا دریغ نخواهد کرد. این شرکت می‌گوید که «به شدت با رانندگان درگیر می‌شود» و بازخورد آنها را دریافت می‌کند، اما با افزایش هزینه‌ها و هزینه‌های پلت‌فرم، اکثر رانندگان مجبور می‌شوند ساعت‌های طولانی‌تر و طولانی‌تری کار کنند و با گروه رو به رشدی از رانندگان دیگر رقابت کنند.

رانندگان و پیک‌های غذای آفریقایی در اعتصاب‌ها و اعتراضات علیه شیوه‌های پلت‌فرم در سال گذشته به مقابله پرداختند. رانندگان اوبر و بولت در کنیا و نیجریه به کمیسیون های پلتفرم ها در بحبوحه افزایش تورم و هزینه سوخت اعتراض کردند. در مصر، پیک‌های مواد غذایی اعتصابی دو روزه برگزار کردند تا با توجه به تورم، دستمزدهای بیشتری را درخواست کنند. در آفریقای جنوبی، رانندگان Uber، Bolt، InDriver و DiDi درگیر برنامه «خاموش کردن» شدند و خواستار پرداخت منصفانه و اقدامات امنیتی بهتر شدند. در آن زمان، جاکوب مامابولو، رئیس حمل و نقل استان گوتنگ، علناً اشاره کرد که پلتفرم‌ها از همکاری با تلاش‌های تنظیم‌کننده برای میانجیگری خودداری کرده‌اند.

مشخص نیست که پلتفرم‌ها معیشت و توسعه پایدار در آفریقا ایجاد کرده باشند، همانطور که در سیاست‌های دوستدار انقلاب صنعتی چهارم پیش‌بینی شده است. در عوض، پلتفرم‌های بزرگ نیروی کار، رانت‌هایی را از بخش‌های خدماتی عمدتاً موجود، مانند حمل‌ونقل و کار خانگی استخراج کرده‌اند، در حالی که ارزش واقعی کمی به اقتصادهای محلی اضافه می‌کنند. استراتژی‌های آنها برای تسلط بر بازار، با کمک سرمایه‌های خطرپذیر، فضای کمی برای نوآوران محلی یا استارت‌آپ‌ها برای به دست آوردن جای پایی باقی گذاشته است.

ماه‌های اخیر شاهد پیروزی‌های کارگران و مقررات پلت فرم در شمال جهانی بوده‌ایم. این امکان وجود دارد که چنین فشارهای نظارتی فزاینده‌ای باعث شود تا پلتفرم‌ها بیشتر به محیط‌های نظارتی مجاز در جنوب جهانی روی آورند و تلاش‌های لابی‌گری را دوچندان کنند. از بین بردن موانع نظارتی برای گسترش آنها به جای حمایت از کارگران، مسیر امپریالیسم دیجیتال است، نه توسعه فراگیر. در آفریقا، «راه‌حل‌های» توسعه فناوری ارائه شده توسط شرکت‌های چند ملیتی اغلب به عنوان اسب‌های تروا برای استثمار نیروی کار عمل کرده‌اند.