عکس های گم شده از قیام گتوی ورشو وحشت آخرین موضع یهودیان را نشان می دهد | هولوکاست

عکس‌ها تار هستند، با عجله و به‌طور مخفیانه گرفته شده‌اند، گاهی اوقات با سرها یا اشیاء در پیش‌زمینه که بخشی از دید را پنهان می‌کنند.

اما مورخان هولوکاست می گویند که تصاویر ناقصی که ماه گذشته در یک اتاق زیر شیروانی لهستانی چندین دهه پس از مرگ خالق آنها کشف شد، با این وجود قیمتی ندارند. آنها تنها عکس های شناخته شده از داخل قیام گتوی ورشو هستند که توسط آلمانی ها گرفته نشده است.

این عکس‌ها بخشی از نمایشگاهی است که به هشتادمین سالگرد قیام اختصاص داده شده است که در ماه آوریل در موزه تاریخ یهود POLIN ورشو برگزار می‌شود.

شکار عکس‌ها از سال گذشته آغاز شد، زمانی که متصدیان به فکر چگونگی تصویرسازی نمایشگاه آینده افتادند.

شناخته شده ترین رکورد عکاسی قیام شامل حدود 50 عکس است که برای به اصطلاح گزارش استروپ گرفته شده است که توسط ژنرال یورگن استروپ برای هاینریش هیملر، رئیس اس اس تهیه شده است.

یکی از ایده های اصلی ما این بود که این مطالب را در نظر نگیریم. این نمایشگاه از دیدگاه یهودیان، از منظر قربانیان است، بنابراین نشان دادن این محتوا با مواد تبلیغاتی آلمانی یک تناقض بود.”

این او را به تنها عکس‌های شناخته شده دیگر از قیام که از داخل گتو گرفته شده بود، سوق داد: 12 چاپ تار، که ظاهراً توسط یک آتش‌نشان لهستانی، Zbigniew Leszek Grzywaczewski گرفته شده بود، که در موزه هولوکاست در واشنگتن دی سی نگهداری می‌شد.

نامه ای که در سال 1968 توسط هیلاری لاکس، یهودی ورشوی که از هولوکاست جان سالم به در برده و به ایالات متحده مهاجرت کرده بود، نوشته بود، منشأ چاپ را توضیح می داد: «لزک با به خطر انداختن جان خود، موفق شد تعدادی عکس بگیرد. با دانستن این موضوع، حدود 10 سال پیش با او تماس گرفتم تا این عکس‌ها را برایم بفرستد.»

یک سرنخ وسوسه‌انگیز نیز وجود داشت: «نگاتیوها هنوز در دستان لژک هستند. هر گونه اطلاعات اضافی را نیز می توان از وی دریافت کرد. البته تا زمانی که او زنده است.»

شنپف کولاچ که در مورد نگاتیوها کنجکاو بود و اینکه آیا آتش‌نشان عکس‌های بیشتری گرفته است یا خیر، شروع به جستجوی گرژیواچفسکی کرد، اما متوجه شد که او در سال 1992 مرده است.

او به زودی پسرش، Maciej Grzywaczewski را پیدا کرد، که می دانست پدرش برای خاموش کردن آتش به محله یهودی نشین فرستاده شده بود، اما از هیچ عکسی چیزی نمی دانست. او شروع به جستجوی جعبه های دارایی پدرش کرد که در خانه و خانه خواهرش ذخیره شده بود، اما چیزی پیدا نکرد.

او گفت: «سپس، در جعبه نهایی، در کارتن نهایی داخل آن، آنها را پیدا کردم.

حلقه فیلم شامل 48 پلان بود که 33 پلان در محله یهودی نشین گرفته شده است. برخی دیگر از جمله عکس هایی از پیاده روی در پارک به خارج از گتو برده شدند.

گتوی ورشو که در سال 1940 تأسیس شد، بزرگترین گتوی اروپا بود و در اوج خود تقریباً نیم میلیون یهودی را در خود جای داده بود که در محله ای کوچک جمع شده بودند و مجبور به زندگی در شرایط وحشتناکی بودند.

حدود 260000 نفر از گتو به اردوگاه مرگ تربلینکا تبعید و به قتل رسیدند. پس از تبعیدهای دسته جمعی در سال 1942، کسانی که در محله یهودی نشین باقی مانده بودند، با قاچاق اسلحه و مواد منفجره شروع به آماده سازی برای قیام کردند.

قیام در 19 آوریل 1943 آغاز شد. شهادت نشان می دهد که اکثر شرکت کنندگان از همان ابتدا می دانستند که محکوم به شکست است، اما مصمم بودند که به جای فرستادن به اتاق های گاز، به جنگ بروند.

آلمانی ها در محله یهودی نشین آتش می زدند تا مردم را از پناهگاه ها و زیرزمین ها بیرون بکشند. آنها سپس تیم آتش نشانی محلی را برای خاموش کردن آتش و جلوگیری از گسترش آنها به سایر مناطق ورشو اعزام کردند.

عکس‌های لژک گرزیواچفسکی درگیری را نشان نمی‌دهند، اما ساختمان‌های در حال سوختن و همچنین بیرون راندن یهودیان از گتو توسط محافظان آلمانی را نشان می‌دهند.

بر اساس دفتر خاطراتی که در آن زمان داشت و پس از مرگش پیدا شد، گرژیواچفسکی چهار هفته را در محله یهودی نشین گذراند و آتش را خاموش کرد.

او نوشت: “تصویر این افراد که از آنجا بیرون کشیده می شوند تا آخر عمر با من خواهد ماند.” «شکل‌هایی که از گرسنگی و ناامیدی متحیر می‌شوند، کثیف، ژنده‌دار. تیراندازی دسته جمعی؛ آنهایی که هنوز زنده هستند بر روی اجساد کسانی می‌افتند که قبلاً نابود شده‌اند.»

هزاران نفر در آتش سوزی ها کشته شدند، در حالی که بیشتر کسانی که از قیام جان سالم به در بردند به تربلینکا فرستاده شدند و کشته شدند.

گرژیواچفسکی در دفتر خاطرات خود به گرفتن عکس ها اشاره ای نکرد. او همچنین هرگز به فرزندانش اشاره نکرد و همچنین در مورد این واقعیت صحبت نکرد که والدینش در مخفی کردن یهودیان در طول جنگ کمک کردند. بر اساس شهادت شفاهی جمع آوری شده در ایالات متحده، حداقل یکی از اعضای خانواده لکز، که بعداً عکس ها را به موزه هولوکاست اهدا کرد، توسط خانواده گرزیواچفسکی پناه گرفت.

Maciej Grzywaczewski درباره پدرش می‌گوید: «او در سال 1948 هنگامی که قدرت شوروی اتفاق افتاد نوشتن دفتر خاطرات خود را متوقف کرد و پس از آن هرگز در مورد جنگ صحبت نکرد.

موزه POLIN، در محل محله یهودی نشین سابق، در آوریل 2013، به مناسبت هفتادمین سالگرد قیام افتتاح شد.

خاطره هولوکاست به موضوعی بحث برانگیز در لهستان امروزی تبدیل شده است، جایی که دولت ناسیونالیست سعی کرده است نسبت دادن هر گونه مسئولیتی به ملت لهستان در قبال هولوکاست را جرم انگاری کند و به دنبال تمرکز بر موارد لهستانی هایی است که به یهودیان کمک کرده اند. در سال 2020، مدیر POLIN توسط دولت جایگزین شد، در حالی که یک موزه محله یهودی نشین برنامه ریزی شده با اتهاماتی مواجه شده است که ممکن است به دنبال تحریف تاریخ باشد.

نمایشگاه اواخر امسال شامل شهادت افرادی است که از قیام جان سالم به در برده اند و همچنین کسانی که از این قیام جان سالم به در برده اند.

ما دو دفترچه خاطرات داریم که در سنگرهای محله یهودی نشین نوشته شده اند. ما می دانیم که نویسندگان آنها زنده نمانده اند، اگرچه دقیقاً نمی دانیم که چگونه مردند. یکی از دفترهای خاطرات پس از جنگ در اردوگاه کار اجباری مایدانک پیدا شد.

در موارد دیگر، متصدیان فقط یک نام کوچک یا اصلاً نامی از شخصی که شهادت را نوشته است دارند. آنها امیدوارند که تحقیقات برای این نمایشگاه و عکس های جدید تا حدودی بتواند بخش کوچکی از شکاف عظیم دانش در مورد زندگی در محله یهودی نشین ورشو و داستان های ساکنان آن را پر کند.

این داستان تحقیقات هولوکاست است. حتی پس از سال‌ها تحقیق، ما هنوز خیلی کم می‌دانیم، هنوز شکاف‌های زیادی وجود دارد.»