بیل و رمزی آخرین ماموریت جام جهانی را در دوران جذاب ولز انجام می دهند | ولز

بنگه داشتن زیرا او برخاسته است. گرت بیل حالش بهتر است. تصاویری از تمرین شادی بیل در کاردیف این هفته تایید کرد که هیچ اثر طولانی مدتی از کمردرد (یا به گفته کارلو آنچلوتی “احساس درست نبودن”) وجود ندارد که بیل را از شکست 4-0 رئال مادرید در خانه مقابل بارسلونا در روز یکشنبه دور نگه داشته است. شب

و از آنجایی که معجزات شفا در حال رخ دادن هستند، پس از غیبتی که اتفاقی کاملاً تصادفی رخ داد، این فرصتی به موقع است که چهار روز قبل از بزرگترین (و مطمئناً آخرین) فرصتی که بیل برای هدایت ولز به جام جهانی خواهد داشت، سقوط کرد. بیایید با آن روبرو شویم، او هرگز این یکی را از دست نمی داد.

هیچ‌کس نمی‌تواند یوفا را به ساده‌کردن یا ساده‌سازی بیش از حد مسیر انتخابی‌اش متهم کند. اما در پایان این روند پرپیچ و خم، ولز با مسیری بسیار مطلوب به قطر روبرو شده است.

تیم رابرت پیج به خوبی می‌تواند در نیمه‌نهایی خانگی روز پنج‌شنبه مقابل اتریش پیروز شود، اتریش که به عنوان ششمین برنده گروه لیگ ملت‌ها در رتبه‌بندی برتر به پایان رسید، در گروه F مقدماتی چهارم شد و از نظر فیفا 10 رتبه پایین‌تر از ولز قرار گرفت. همین امر در مورد حذف نهایی خانگی مقابل اسکاتلند یا اوکراین نیز صدق می کند هر زمان که رویدادهای جهانی اجازه دهند – برنامه ریزی یوفا در ژوئن خوش بینانه به نظر می رسد.

اگر این هنوز مانند یک زنجیره پیچیده از رویدادها به نظر می رسد که تنها هشت ماه از جام جهانی باقی مانده است، حداقل یک کیفیت ساده برای گفتگو در مورد آخرین فصل در تلاش جام جهانی فوتبال ولز در 64 سال گذشته وجود دارد. ما البته در مورد بیل و آرون رمزی صحبت خواهیم کرد. بیایید یک بار دیگر این کار را انجام دهیم. زیرا همیشه کمی دیرتر از آنچه فکر می کنید است.

دلایل خوبی برای تمرکز روی آن نام های ستاره وجود دارد. بیل و رمزی همچنان چهره های بسیار قدرتمندی هستند. آنها با هم 56 هدف بین المللی دارند. هیچ کس دیگری در تیم فعلی از 5 گذشته است. این دوران به وضوح تعریف شده ای بوده است، که در طی آن این دو استعداد برجسته، آرماتور تیم ملی ولز بوده اند، جایی که در محیط های دیگر، بازیکنان ستاره ممکن است به عنوان دکور ختم شوند.

در اینجا این حس وجود دارد که چیزی در حال انجام تا آخرین روند خود است. در مورد جو احتمالی استادیوم شهر کاردیف با صحبت‌های امیدوارکننده‌ای مبنی بر اینکه انرژی مشترک 30000 تماشاگر ممکن است برای سرگردانی حریفانی که پنج جام جهانی گذشته را نیز از دست داده‌اند، کافی باشد، صحبت شده است.

در این مورد دو مسئله وجود دارد. اول، اتریش بازیکنان بزرگ خود را دارد. مهم نیست دیوید آلابا یا مارسل سابیتزر، مارکو آرناوتوویچ یک فوتبالیست فوق العاده با استعداد است که به نظر می رسد بزرگترین نقطه ضعفش توانایی او برای به خواب رفتن برای دوره های طولانی دوران حرفه ای خود است. به حرکت درآوردن او با چوب ممکن است در واقع سازنده ترین تاکتیک نباشد.

با این حال، عمدتاً مبارزات مقدماتی پی در پی در دوره بیل رامزی با موارد بسیار مشابه، شکست خانگی از حریف قابل شکست، محدود شده است – با این اخطار که در هیچ یک از سه دوره قبلی، ولز نتوانسته است هر دو نفر را به میدان بیاورد. در همان زمان با نمرات هنوز هم سطح.

در اکتبر 2017، ولز 1-0 مقابل جمهوری ایرلند، آن هم در استادیوم شهر کاردیف، شکست خورد تا امیدهای ماندگار سفر به روسیه مدرن، باز و جهانی ولادیمیر پوتین را از بین ببرد. ولز رمزی را داشت اما بیل را در شبی نداشت که نیمه‌نهایی‌های یورو همچنان با این ایده دست و پنجه نرم می‌کردند.

چهار سال قبل از آن، شکست کرواسی در استادیوم آزادی بود که تمام رویاهای برزیل را در سال 2014 از بین برد، زیرا ولز بیل را به میدان فرستاد اما رمزی را محروم کرد. چهار سال قبل از آن، شکست 2-0 از فنلاند در استادیوم میلنیوم حداقل باعث شد که هر دو بازیکن به طور همزمان در زمین حضور داشته باشند و رمزی در نیمه دوم بازیکن فرعی بود، اگرچه بیل همچنان در نقش دفاع چپ در بند بود.

آیا اضافه کردن این نکته مفید خواهد بود که چهار سال قبل از آن، امیدها نیز با شکست خانگی – این شکست مقابل حریفان آنها در روز پنجشنبه، اتریش، از بین رفت؟ احتمالا نه. اگرچه یک سال بعد بیل جوان‌ترین بازیکن ولزی شد، اما رمزی یک سال بعد به او در تیم ملحق شد. و از آنجا به‌طور کلی یک دوره کوتاه واقعاً نشاط‌آور بوده است، یک شاهکار تیم‌سازی به‌قدری ارگانیک که هر دو مرد توانسته‌اند در هر شرایط آمادگی جسمانی یا درام‌های دوران حرفه‌ای باشگاهی‌شان به این سمت برگردند.

این فرآیند اکنون به طور کامل آزمایش خواهد شد. رمزی از ماه آگوست در فوتبال باشگاهی سه شروع و یک گل زده است. بیل در شش ماه گذشته دو ساعت برای مادرید بازی کرده است، و به نظر می رسد که در «سن کتابخوانی» به وضعیتی زودرس از کاهش اشتها رسیده است.

فراموش کردن دو چیز در این مرحله بسیار آسان است. اول، هر دو مرد خیلی جوان شروع کردند. بیل اولین بازی حرفه ای خود را سه ماه قبل از جام جهانی 2006 انجام داد، دوران فوتبالی به قدری دور که دو نفر از اعضای تیم طلایی خود انگلیس در آلمان در هفته گذشته شنیده می شوند که یادآوری می کنند که زندگی چقدر خوب و دشوارتر شده است. سپس.

بیل 32 ساله از آن زمان تاکنون در پاساژ بازی کرده و تنها در چهار سال گذشته 21 مصدوم داشته است. با وجود تمام حس طولانی مدت تعطیلات فریس بولر در اواخر دوران حرفه ای خود در مادرید، به راحتی می توان از اینکه امپریال بیل چقدر خوب بود چشم پوشی کرد: به اندازه هر چیزی که لیگ برتر دیده است، آن بالا در یک تثلیث الهی با پیک. هانری و پیک رونالدو.

این یک سبک تضعیف کننده نیز بوده است، بر اساس سرعت انفجاری و قدرت دویدن، بر اساس برخوردهای دعوت کننده. با وجود این، بیل بیش از 600 بازی حرفه ای انجام داده و تنها برای مادرید بیش از 100 گل به ثمر رسانده است. او یک کشور نسبتا کوچک فوتبال را به یک نیمه نهایی بزرگ هدایت کرده است. حتی در افت نسبی، او آن گوشه بالای پرواز را در کیف، بهترین گلی که در یک فینال لیگ قهرمانان به ثمر رسانده بود، رها کرد. این یکی از حرفه های بزرگ بوده است.

نه اینکه کسی در ولز نیاز به یادآوری داشته باشد. اما در حال حاضر برای پیکربندی یک تیم در اطراف این غول های بسکتبال هزینه ای نیز وجود دارد. پتوی تاکتیکی همیشه خیلی کوچک است، به ویژه با دو بازیکن خلاق در حالت های تحرک کم. ولز سیستم های مختلفی را تحت نظر پیج امتحان کرده است و در چهار بازی گذشته خود محکم و گرسنه به نظر می رسد. رمزی در هر چهار بازی شروع کرد. بیل فقط 45 دقیقه بازی کرد.

فوتبال ولز همیشه یک چیز مرموز بوده است. غیبت طولانی مدت در جام جهانی با توجه به کیفیت فوتبالیست های تولید شده چندان منطقی به نظر نمی رسد، اگرچه اغلب این به بار بیش از حد بازیکنان مهاجم خلاق تبدیل شده است. در زمانی که FAW Trust در حال راه‌اندازی یک حرکت گسترده مردمی است، با تهدید کمبود امکانات یا یک مسیر روشن، و نگران از دیدن استعدادهای جوان برجسته که توسط باشگاه‌های آنسوی مرز جمع شده‌اند، حضور در جام جهانی زمستانی بسیار مهم خواهد بود. هدیه فراق برای مینی دوران طلایی فعلی.