در حالی که تعدادی از روهینگیاها با قایق از بنگلادش فرار می کنند، دریا یک قبرستان است | توسعه جهانی

سازمان ملل اعلام کرد که پس از سرگردانی صدها پناهجو در پایان سال گذشته میلادی، تعداد آوارگان روهینگیا که به امید رسیدن به مالزی یا اندونزی سفرهای دریایی خطرناکی را انجام می دهند، 360 درصد افزایش یافته است.

روهینگیایی ها در اردوگاه های آوارگان بنگلادش هشدار داده اند که قاچاقچیان انسان عملیات را تشدید کرده اند و دائماً به دنبال افرادی هستند که قایق های میانمار و بنگلادش را که به سمت مالزی می روند، پر کنند، جایی که مردم معتقدند می توانند آزادانه تر زندگی کنند.

بیش از 3500 روهینگیا در سال 2022 در مقایسه با 700 قایق در سال قبل از آن، مسیری بین خلیج بنگال و جنوب شرقی آسیا را احیا کردند که تا سال 2015 برای جابجایی هزاران روهینگیا استفاده می شد، زمانی که کشف گورهای دسته جمعی در تایلند مجبور به سرکوب شد.

شبیا مانتو، سخنگوی کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل، گفت که قاچاقچیان از “وعده های دروغین و امیدهای دروغین” برای فریب مردم ناامید استفاده می کنند و دولت های منطقه باید برای جلوگیری از قاچاق و محافظت از روهینگیایی ها که به سواحل آنها می آیند، اقدام کنند.

وی گفت: “دعاهای کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل به مقامات دریایی در منطقه برای نجات و پیاده کردن افراد مضطر نادیده گرفته شده یا مورد توجه قرار نگرفته است و بسیاری از قایق ها برای هفته ها در حال حرکت هستند.”

از سال 2017، بیش از یک میلیون روهینگیا پس از فرار از قتل عام توسط ارتش میانمار در اردوگاه‌های آوارگان در بنگلادش زندگی می‌کنند، در حالی که آنهایی که هنوز در میانمار هستند، اغلب هنگام سفر به مناطق خود دستگیر می‌شوند. چندین قایق در طول دو ماه آخر سال 2022 سرگردان شدند و دولت ها به تماس های مضطرب پاسخ ندادند و ماهیگیران اندونزیایی را مجبور کردند تا 450 نفر را نجات دهند. یک قایق دیگر با 100 روهینگیا توسط نیروی دریایی سریلانکا نجات یافت.

زاهد حسین، معلم روهینگیا، گفت که دو تن از دوستانش سوار بر قایق 180 نفری بودند که سازمان ملل معتقد است ماه گذشته واژگون شد. مانند او، هر دو بیشتر عمر خود را پس از فرار خانواده هایشان از میانمار در اوایل دهه 1990 در بنگلادش گذراندند و در سازمان های غیردولتی داوطلبانه فعال بودند.

آنها اردوگاه را ترک کردند تا به دنبال زندگی بهتری باشند و به امید اینکه در مالزی فرصتی برای آنها و خانواده هایشان فراهم شود تا آینده ای برای فرزندانشان بسازند. این زندگی طولانی پناهندگی 31 ساله برای آنها به زندگی غیرقابل تحمل و مسموم تبدیل شده است.»

زمانی متوجه غرق شدن آنها شدم که صداهایی را شنیدم که از قایق دیگری در همان نزدیکی که پس از طوفان شدید به اندونزی رسید برای ما ارسال شد.

علی کبیر، یکی از مبارزان مبارزه با قاچاق که در نزدیکی کمپ ها زندگی می کند، گفت که این مشکل جدی گرفته نمی شود و قاچاقچیان افراد آزادانه پناهندگان را بدون اقدام پلیس جذب و جابجا کرده اند. «افراد زیادی در حال حرکت هستند، و گاهی اوقات وقتی به آنها می گوییم [the police] آنها اهمیتی نمی دهند – آنها می گویند این مردم سربار شده اند.

کبیر گفت که پناهجویان اغلب در قایق نگهداری می‌شوند در حالی که از خانواده‌هایشان باج می‌خواهند، با استراتژی قبلی نگهداری افراد در اردوگاه‌های جنگلی که تا زمانی که تایلند در سال ۲۰۱۵ گورهای دسته‌جمعی روهینگیا را کشف کرد، ادامه داشت.

«سیستم ها تغییر می کنند، مسیرها تغییر می کنند. اکنون گورهای دسته جمعی وجود ندارد – آنها در دریا می میرند. دریا برایشان قبرستان شد.»

مردم روهینگیا از اینکه باندهای مسلح خشن در داخل اردوگاه ها به طور فزاینده ای قدرتمند می شوند، شکایت کرده اند. دیده‌بان حقوق بشر (HRW) در گزارشی روز سه‌شنبه، گردان پلیس مسلح بنگلادش را که وظیفه رسیدگی به ناامنی در اردوگاه‌ها را بر عهده دارد، به دستگیری‌های خودسرانه، آزار و اذیت و اخاذی متهم کرد.

شاینا بوشنر، محقق آسیایی در HRW، گفت: «سوء استفاده پلیس در کمپ‌های کاکس بازار، آوارگان روهینگیا را از دست نیروهایی که قرار است از آنها محافظت کنند، رنج ببرند.