مقامات راگبی با تغییری غیرقابل اجرا برای مقابله با قوانین، به پایین ترین سطح خود رسیدند | اتحادیه راگبی

نهرگز مقامات اتحادیه راگبی را به انجام کارها به نصف متهم کنید. بعد از کارت های قرمز سیل پنالتی ها خواهد آمد. از فصل آینده، بازی اجتماعی در انگلیس، تکلرها را به خاطر هرگونه تماس بالای کمر حامل توپ جریمه می‌کند.

این حرکت – که برای ملی یک و پایین تر در بازی مردان و قهرمانی یک به پایین در بازی زنان اعمال می شود – قبلاً زوزه های اعتراضی را از سراسر ورزش برانگیخته است. واکنش‌های مربیان و بازیکنان گذشته و حال، که برخی از میراث تخریب‌کننده عصبی سال‌های حضورشان در این بازی رنج می‌برند، دامنه‌ای را از ناآرام تا پراکنده‌ای آپپلکسی را طی کرده است. دشوار است که ببینیم چگونه چنین تغییر شدیدی در پویایی ورزش می تواند بدون اینکه داوران نوعی نزدیک بینی را ایجاد کنند که معمولاً برای خوراک های کج در اسکرام اختصاص داده می شود، کار کند.

مقامات باید تا به حال به اندازه کافی دیده باشند تا متوجه شده باشند که جایی که تکلگر با حامل توپ تماس می گیرد بیش از 50 درصد در کنترل تکلگر نیست. سرنخ در تعریف است. هر جا که خط قانونمندی کشیده شود، چه شانه باشد و چه کمر، همیشه روی حامل توپ است. و حامل توپ نه تنها همیشه در حال حرکت است، بلکه فعالانه سعی می کند زندگی را برای تکلگر سخت کند.

هدف این است که کمپین طولانی را برای ترغیب بازیکنان به تکل های کمتر ادامه دهیم، گویی که این راه حلی برای همه مشکلات بدون شک بازی است – که تقریباً به کلیشه ای تبدیل شده است که از نظر شدت وجودی واقعی دارند. این آخرین تغییر قانون با پروتکل های کارت قرمز همراه است، که با هر معیاری شکست فاحشی را ثابت کرده است.

تنها 6 کارت قرمز آخر هفته گذشته در 21 بازی اروپا وجود داشت. بر حسب تصادف کیهانی، هفته قبل ششمین سالگرد پروتکل‌ها بود که به طور رسمی در 3 ژانویه 2017 معرفی شدند، اگرچه قبل از آن غیررسمی بود. همچنین در دسامبر 2016 در سراسر اروپا در یک آخر هفته شش کارت قرمز دریافت شد.

مطمئناً در یک مقطع زمانی، این پول از دست خواهد رفت که این اهریمن سازی بی امان از تکلگر هرگز به چیزی پیشرفته تر از تبدیل راگبی به یک ورزش غیرممکن منجر نمی شود. ما هنوز شش سال بعد بازیکنان را اخراج می کنیم نه به این دلیل که آنها دیوانه های متخلف هستند که باید مجازات شوند، بلکه به این دلیل که اجتناب از برخی موقعیت ها در چنین ورزشی سریع غیرممکن است. می‌توانیم انتظار داشته باشیم که با این ارتفاع تکل جدید، همین و سپس برخی را کشف کنیم.

تنها مطالعه موجود برای بررسی دقیق که RFU تأثیر آن را در رسیدن به قانون جدید تصدیق کرد، مقاله جهانی راگبی در سال 2016 است که 611 حادثه را که منجر به ارزیابی آسیب سر در بازی نخبگان شد، تشریح کرد. از این مطالعه، بسیاری از آمارهای دراماتیک برای نشان دادن این واقعیت به دست آمده است که تکل های زیاد مساوی بد، تکل های کم برابر با خوب هستند.

همه اینها این نکته را از دست می دهند که تنها طرفی که مجبور به اصلاح رفتار می شود تکل کننده است. آمار کلیدی این است که یک تکلر عمودی 44 درصد بیشتر از تکلرهای خمیده به کمر منجر به HIA می شود که به همین ترتیب 30 درصد احتمال کمتری دارد. از این 611 HIA، 164 مورد نتیجه یک تکلگر عمودی بود. اگر هر یک از آنها از ناحیه کمر خم می شد، خطر ابتلا به آن 30 درصد کاهش می یافت یا 49 HIA از 611 مورد.

بنابراین حداکثر کاهش مطلق صدمات سر که می‌توانیم انتظار داشته باشیم، در سناریوی غیرممکن – و همانطور که راگبی جهانی اذعان می‌کند، نامطلوب است – که دیگر هرگز تکل‌گر عمودی دیگری را نبینیم، از نظر تئوری، 8 درصد است. در واقعیت، تکل‌کننده‌های عمودی رایج هستند. راگبی جهانی اذعان دارد که آنچه که آنها تکل “خیساندن” می نامند، زمانی که یک حامل توپ در حال حرکت با یک تکلر با سرعت بالا باشد، بسیار ایمن تر است. با این حال، به نظر می رسد این قانون اخیر این گزینه را از بین می برد.

در شش سالی که از ورود پروتکل های کارت قرمز می گذرد، میزان ضربه مغزی حتی یک ذره تغییر نکرده است. آخرین مجموعه آمار از ممیزی سالانه مصدومان لیگ برتر، آنها را بالاتر از همیشه نشان می دهد. این کاهش ارتفاع تکل باعث کاهش شدید میزان ضربه مغزی یا از بین بردن تماس مستقیم با سر نمی شود.

یکی از نکات جذاب‌تر در بیانیه مطبوعاتی RFU توجه به این نکته بود که حاملان توپ تشویق می‌شوند تا بدون ایجاد تغییرات دیرهنگام یا ناگهانی در قد بدن، از تکل‌گرها فرار کنند. موفق باشید با آن. به عنوان یک ضد، نیک ایستر، مدیر راگبی چینر، پیشنهاد کرد که او مربیان حامل توپ خود را دقیقاً برعکس انجام می دهد، بنابراین پنالتی پس از پنالتی دوشیده می شود. حاملان توپ همیشه شرایط تکل را تعیین کرده اند، به همین دلیل است که تمرکز تمام توجه روی تکلگر نه تنها ناعادلانه است بلکه کاملاً بیهوده است.

و همینطور تمرکز بر ضربه مغزی. حتی اگر بتوانیم صدمات یکباره سر را به میزان قابل توجهی کاهش دهیم، خطر این ورزش ناشی از افزایش خطر ابتلا به بیماری های عصبی در زندگی بعدی است، که نتیجه ضربه مغزی نیست، بلکه ناشی از ضربه های متعدد به بدن و همچنین سر است. سال ها. خطر در اینجا در افزایش سرعت و قدرت بازی مدرن در تمام سطوح است که به نوبه خود نتیجه بازیکنان مناسب تر، سریع تر و قدرتمندتر است. کارت‌های قرمز هیچ کمکی برای رفع این مشکل نمی‌کنند و همچنین ارتفاع تکل‌ها را کاهش نمی‌دهند.

معمولاً وقتی کسی با مقامات راگبی در مورد این موضوعات درگیر می شود، در نهایت با این پاسخ مواجه می شوید که «خب، ایده بهتری به ذهنت می رسد». که غیر قابل انکار دشوار است. با این حال، یک ایده ممکن است این باشد که اعتبار این ورزش را با پروتکل‌های پوچ‌تر که امیدی به ارائه نتایج مثبت ندارند، بیشتر فلج نکنیم.

ورزش‌های تصادفی را نمی‌توان بدون تکان‌های مکرر مغز انجام داد. تماشای رویارویی راگبی با واقعیت در حال تبدیل شدن به دردناک ترین برخورد است.