“شأن و انتخاب”: شربت خانه های جامعه با افزایش هزینه های زندگی در بریتانیا | بحران هزینه زندگی در انگلستان

مندر اتاق بزرگ و روشن در Gospel Oak، در شمال غربی لندن، 20 جعبه پلاستیکی سبز رنگ به صورت دایره ای تقریبی روی زمین چیده شده است. چهار داوطلب بین آنها حرکت می کنند و مواد غذایی را در هر کدام می گذارند: یک بسته کورن فلکس، کیسه های برنج، چهار پرتقال، یک مشت قارچ بزرگ.

خیلی زود – یک انبه، یک شیشه نخود – جعبه ها تقریباً پر می شوند. یکی از داوطلبان از یک گونی بزرگ، مشتی پیاز سیر برمی دارد تا در هر ظرف بیندازد: «زمستان است. مردم به سیر نیاز دارند.» او با پوزخند می گوید. این جعبه‌های غذایی سالم و فشرده هر هفته کمک زیادی به تغذیه یک خانواده خواهد کرد. هزینه هر گیرنده: 5 پوند.

این تعاونی مواد غذایی Lismore است، گروهی متشکل از 22 همسایه از یک شهرک مسکونی محلی که دو سال پیش گرد هم آمدند تا مواد غذایی را با هم تقسیم کنند – بخشی از آن موجودی مازاد سوپرمارکت، برخی به صورت فله ای خریداری شده یا از جایی دیگر تهیه شده است – و برای تغذیه خانواده های خود ارزان. وقتی خبر به سرعت در میان همسایه ها پخش شد، دیگران خواستند به آن بپیوندند و تشویق شدند تا گروه خود را در همان ساختمان راه اندازی کنند. در حال حاضر شش تعاونی در اینجا وجود دارد که سایرین در جامعه مشتاق شروع کار خود هستند.

تعاونی‌های غذایی چیز جدیدی نیستند – جنبش در دهه 1840 در روچدیل آغاز شد و بسیاری از گروه‌های مشابه مدت‌هاست در سراسر بریتانیا شکوفا شده‌اند. اما از آنجایی که هزینه غذا و سایر اقلام ضروری افزایش یافته است و بانک‌های مواد غذایی چند برابر شده‌اند، طیف متنوعی از طرح‌های غذایی جامعه – که در بسیاری از موارد برای مقابله با ضایعات مواد غذایی یا گرد هم آوردن همسایگان تأسیس شده‌اند – به طور مشابه شاهد افزایش تعداد آنها بوده‌اند.

سال گذشته در این زمان، Cooperation Town که از گروه های Gospel Oak حمایت می کند، شش تعاونی زیر چتر خود داشت. در حال حاضر حدود 20 عدد وجود دارد و انتظار می رود به زودی دو برابر این تعداد باشد.

همچنین شبکه‌ای به نام Your Local Pantry که در مقیاس رسمی‌تر عمل می‌کند، از اعضا دعوت می‌کند تا مقدار زیادی غذا و سایر مواد غذایی را از محل‌های داوطلبانه با حداقل 3 پوند در هفته «خرید» کنند.

شربت خانه محلی شما که یک دهه پیش در استاکپورت آغاز شد و اکنون (به طور ضعیف) تحت نظارت کلیسای اقدام برای فقر است، در آغاز همه‌گیری بر 15 انباری در سراسر کشور نظارت داشت. اکنون بیش از 80 مورد وجود دارد و با همکاری جدید با سوپرمارکت Co-op، این تعداد به 225 افزایش خواهد یافت.

الن رادرفورد از Hubbub که بر شبکه ملی نظارت می‌کند، می‌گوید: یخچال‌های محلی نیز طی دو سال گذشته دو برابر شده و به بیش از 430 عدد رسیده است. او می‌گوید: «اینها یخچال‌های مشترکی هستند که «هرکسی می‌تواند غذای خوب را به اشتراک بگذارد یا به خانه ببرد که در غیر این صورت هدر می‌رفت».

برخلاف انبارها و اکثر شرکت‌ها، یخچال‌های محلی رایگان هستند و به گفته رادرفورد، در حالی که “هدف اصلی آنها این است که راه حلی برای ضایعات مواد غذایی باشد”، تقاضا برای آنها نیز افزایش یافته است. یک شبکه یخچال در میلتون کینز معمولاً 3.9 تن غذای اضافی در هفته به اشتراک می گذارد – در 10 روز در طول کریسمس 11 تن توزیع کرد که به 1800 خانواده رسید.

اینها ابتکارات متنوعی هستند و رشد آنها فقط مربوط به هزینه زندگی نیست. Shiri Shalmy، یکی از سازمان دهندگان اصلی گروه، می گوید که Cooperation Town دوست دارد در هر خیابان در هر شهر یک تعاونی ببیند – دقیقاً به این دلیل که یک بانک غذا نیست. «این به این نیست که ما برای حمایت از فرزندانمان برای غذا گدایی کنیم. این در مورد این است که هر یک از ما بگوییم: “ما باهوشیم، ما توانا هستیم.” ما همسایه هایمان را می شناسیم. ما می توانیم خرید خود را با هم انجام دهیم. و از طریق انجام آن با هم، در پول صرفه‌جویی می‌کنیم و قدرت می‌سازیم.»

برد هپبورن، دامپزشک سابق که اصالتاً اهل ماساچوست است و به دلیل بیماری مجبور به بازنشستگی شد و اکنون با حقوق بازنشستگی ناچیز زندگی می‌کند، می‌گوید: ممکن است اعضا در خط نان نباشند، اما غذای ارزان‌تر هنوز بسیار مورد استقبال قرار می‌گیرد. هنگامی که برای اولین بار به او نزدیک شد، به عنوان رئیس انجمن ساکنان محلی، او تصور کرد که تعاونی برای مردم بدتر خواهد بود. اما وقتی آمدم و دیدم چطور کار می‌کند، گفتم، من را ثبت نام کن.» از آنجایی که هپبورن تنها زندگی می کند، متوجه شد که غذای زیادی دارد، بنابراین جعبه خود را با یکی از همسایه ها تقسیم می کند و هر کدام 2.50 پوند می پردازند.

او می‌گوید: «از اینکه به خانواده‌ام بگویم که به یک بانک مواد غذایی می‌روم خیلی خجالت می‌کشم، اما واقعاً مفتخرم که به آنها بگویم که بخشی از یک تعاونی مواد غذایی هستم.» “اما من خودم مجبور شدم از یک منحنی یادگیری عبور کنم.”

این گروه به چیزی تبدیل شده است که شلمی آن را “جامعه دوستی” می نامد که به همه اجازه می دهد در آن شرکت کنند، از مرد 80 ساله ای که هر هفته زودتر با همسرش می آید تا جعبه ها را بچینند، تا زن جوان محلی که این نقش را بر عهده گرفته است. خزانه دار است و به زودی دیگران را برای تصدی مسئولیت آموزش خواهد داد.

کسانی که در شربت خانه‌های اجتماعی دخیل هستند می‌گویند که آنها مهم هستند زیرا در مورد کمک هزینه نیستند، بلکه «شأن و انتخاب» هستند. جو گرین، یکی از مدیران شرکت My Local Pantry که از تالار کلیسایی در نورث اند، پورتسموث کار می‌کند، قبلا بانک غذایی را مدیریت می‌کرد که تا 18 ماه پیش، از همان سایت اداره می‌شد.

او می‌گوید: «تفاوت این است که در بانک‌های مواد غذایی یک انگ وجود دارد. «نکته زیبا در مورد انبارها این است که مهم نیست اینجا هستید زیرا می خواهید به کاهش ضایعات مواد غذایی کمک کنید یا در فروشگاه مواد غذایی خود به کمک نیاز دارید. ما به روی همه باز هستیم.»

اعضا 4 پوند در هفته برای فرصت انتخاب تعدادی از اقلام از محدوده آن هفته پرداخت می‌کنند – در صورت خرید در جای دیگر، ارزش آن بین 25 تا 30 پوند است. گرین می‌گوید از آنجایی که بخش عمده غذای آن‌ها مازاد سوپرمارکت است، «هرگز نمی‌دانی چه اتفاقی می‌افتد تا به اینجا برسد». “بعضی وقت ها این است که خدای من، امروز قرار است چه چیزی بگیرم؟” او می گوید که گوشت تازه از ارزش ویژه ای برخوردار است. تعداد اعضای آنها در یک سال دو برابر شده و به 160 خانواده رسیده است.

در گسترش راه‌های جایگزین برای تامین غذای مقرون‌به‌صرفه، چیزهای زیادی برای استقبال وجود دارد. اما هر سه شبکه این طنز را تصدیق می‌کنند که به درجات مختلف به مواد غذایی اضافی که توسط صنعت سوپرمارکت استفاده نشده یا دور ریخته می‌شوند متکی هستند – و تنها نیستند.

FareShare، بزرگترین توزیع کننده مواد غذایی خیریه و مازاد در بریتانیا، حدود 9500 گروه از جمله بانک های مواد غذایی، تعاونی ها، کافه های اجتماعی و کلوپ های مدرسه را تامین می کند، اما در حال حاضر لیست انتظار 1500 نفری دارد. بن اشمور، رئیس بازاریابی سازمان می‌گوید: «ما معتقدیم که این فقط نوک کوه یخ برای تعداد خیریه‌ها و گروه‌های اجتماعی است که نیاز به حمایت بیشتری دارند.

نود درصد از خیریه های ما به ما گفته اند که تقاضا برای حمایت در سال جاری به شدت افزایش یافته است.

ما غذای کافی برای پاسخگویی به این تقاضای فزاینده نداریم، بنابراین از دولت می خواهیم 25 میلیون پوند به ما کمک کند تا 42500 تن غذای اضافی، معادل 100 میلیون وعده غذایی، برای مردمی که بدترین آسیب دیده اند را باز کنیم. بحران هزینه زندگی».

جیمز هندرسون، هماهنگ کننده توسعه شربت خانه محلی من، تصدیق می کند که رشد آن در یک سطح “محترم” است. “من فکر می کنم ما تا آنجا که می توانیم برای حمایت از افرادی که در جامعه ما آسیب پذیر هستند، انجام نمی دهیم. ما به طور فزاینده ای شاهد تغییر در عضویت خود هستیم و افراد بیشتری به سمت آسیب پذیری کشیده می شوند.”

به همین دلیل، او می گوید، سازمان او نمی تواند فقط در مورد غذا باشد. همچنین در حال توسعه پروژه ای به نام Speaking Truth to Power است تا مردم را تشویق و تجهیز کند تا درباره تغییرات سیستمی مورد نیاز صحبت کنند. من واقعاً معتقدم که مردم جوامع ما پاسخ‌ها را دارند، اما فقط به آنها گوش داده نمی‌شود.»

برای Shalmy از Cooperation Town نیز، co-ops باید بسیار بیشتر از غذای مقرون به صرفه و احساس اجتماعی باشد. در عوض، او می‌گوید، همبستگی و اعتمادی که می‌توان از پیوستن به یک تعاونی به دست آورد، ممکن است اولین گام به سوی تغییر در روش رشد و فروش مواد غذایی در بریتانیا باشد، سیستمی که «ضایعات درون آن وجود دارد.

او می‌گوید: «من دوست ندارم از کلمه «توانمندسازی» استفاده کنم، زیرا ما قدرت داریم. ما فقط باید یاد بگیریم که چگونه آن را تمرین کنیم. شاید بتوانیم سیستم را تغییر دهیم اگر یاد بگیریم چگونه در برابر آن سازماندهی کنیم.”