اولین آمریکایی که برای یک تیم بزرگ اروپایی فوتبال بازی کرد چه کسی بود؟ | فوتبال

اولین آمریکایی که برای یک تیم بزرگ فوتبال اروپایی بازی کرد، چه کسی بود؟ کرت پرلبرگ می پرسد.

هنگامی که USMNT به طور منظم در دهه 1990 به جام جهانی راه یافت، بازیکنان بین المللی ایالات متحده – و به ویژه دروازه بانان – به یک چشم انداز ثابت در فوتبال اروپا تبدیل شدند. اما جان هارکز، تونی میولا (دوران او در برایتون و واتفورد را به خاطر دارید؟ نه، نه ما)، پل کالیجیوری، کیسی کلر و بقیه اولین موج فوتبالیست های آمریکایی نبودند که از برکه عبور کردند.

نردهای طاقچه در سراسر جهان مدیون تیم داکری هستند که لیستی از اولین آمریکایی هایی که در لیگ های بزرگ اروپایی ظاهر شده اند را ارسال کرده است:

ایتالیا: آلفیو آرژنتیری در نیویورک متولد شد، اما در ایتالیا بزرگ شد. او در فصل 37-1936 برای لاتزیو بازی کرد. آلفونسو بلک در بروکلین متولد شد، اما بیشتر در ایتالیا بزرگ شد. او علاوه بر کسب طلای المپیک در سال 1936 با تیم ملی ایتالیا، از سال 38-1934 برای فیورنتینا و در سال 1938 برای ناپولی بازی کرد.

انگلستان: جیم براون یک اسکاتلندی بود که در اواسط دهه 1930، چند سال پس از اینکه نماینده ایالات متحده در جام جهانی 1930 بود، تابعیت ایالات متحده را دریافت کرد. او برای منچستریونایتد (34-1932) و تاتنهام (37-1936) بازی کرد. الکساندر وود اسکاتلندی دیگری بود که پس از مهاجرت به آمریکا در 14 سالگی تابعیت ایالات متحده را دریافت کرد. او همچنین در جام جهانی 1930 نماینده آنها بود (به دلیل شهروندی پدرش واجد شرایط بود) و برای لستر سیتی (1933-1936) و ناتینگهام فارست (1933-1936) بازی کرد. 1936-37).

آلمان: اندی میت، مجارستانی الاصل، یک بازی ملی برد. او علاوه بر انجام اولین بازی نیویورک کاسموس، در فصل کوتاه 65-1964 در هامبورگ دو گل نیز به ثمر رساند.

فرانسه: جو گاتجنز، پس از به ثمر رساندن تک گل مقابل انگلیس در بازی جام جهانی 1950، او برای انجام چهار بازی برای راسینگ کلاب د پاریس (در آن زمان در لیگ 1) رفت و در آنجا دو گل زد.

اسپانیا: کیسی کلر به نظر می رسد خیلی جدید باشد که اولین آمریکایی باشد که به صورت حرفه ای در اسپانیا بازی می کند، اما AS می گوید فصل 1999-2000 او با رایو وایکانو اولین حضور یک آمریکایی در لالیگا بود.

به نظر می رسد حق با AS است. پیتر ورمز و تب راموس در اوایل دهه 1990 در اسپانیا بازی کرد، هم برای فیگرس و هم برای رئال بتیس در مورد راموس، اما تیم های آنها در آن زمان در لیگ برتر نبودند. اگر یکی از بدنام ترین حملات جام جهانی نبود، راموس به طور قطع اولین آمریکایی بود که در لالیگا بازی می کرد. بتیس در سال 1993-1994 صعود کرد، اما لئوناردو، مدافع چپ برزیلی، جمجمه راموس را با آرنج بد در USA 94 شکست، که به این معنی بود که راموس در زمان بازگشت بتیس به لالیگا در دسترس نبود. در ژانویه 1995، او اولین بازیکنی بود که برای لیگ برتر فوتبال کاملاً جدید ثبت نام کرد.

ما یکی دیگر از بازیکنان برجسته فرانسوی را پیدا کردیم: جان دونوگهویک مدافع آمریکایی الاصل که برای سلتیک بازی می کرد، از سال 1932 تا 1935 در اکسلسیور روبایکس نیز حضور داشت. آنها ممکن است به عنوان یک باشگاه بزرگ به حساب نیایند – آنها دیگر وجود ندارند – اما در آن زمان آنها به طور منظم در نیمه اول لیگ برتر فرانسه به پایان رسیدند و در اولین فصل دونوگو قهرمان کوپه دو فرانس شدند. و سلتیک قطعا یک باشگاه بزرگ است.

قبل از Donoghue و بقیه، داستان غم انگیز وجود داشت ادی هملاو که در سال 1902 در نیویورک از مهاجران یهودی هلندی به دنیا آمد. خانواده او زمانی که او نوجوان بود به آمستردام بازگشتند.

آدی زالمانوویچ می نویسد: «ادی، یک وینگر راست با استعداد، در سال 1922 به آژاکس پیوست و اولین بازیکن یهودی و اولین آمریکایی بود که نماینده باشگاه بود. او در طول هشت سال حضورش در آژاکس به یکی از محبوب ترین هواداران تبدیل شد و در 125 بازی حضور داشت و 8 گل به ثمر رساند.

پس از اینکه نازی ها هلند را در طول جنگ جهانی دوم اشغال کردند، همل علیرغم شهروندی آمریکایی اش دستگیر شد – زیرا او یک یهودی بود. او در اواخر سال 1942 به آشویتس-بیرکناو فرستاده شد و پس از چند ماه کار سخت و شکنجه، در 30 آوریل 1943 در اتاق های گاز به قتل رسید. او 40 ساله بود.

در کتاب زیبای سایمون کوپر، آژاکس، هلندی ها، جنگ، فصلی به همل اختصاص داده شده است که شامل این خاطره از یک حامی مسن است:

پسر قد بلند، موهای مشکی شانه شده. محصول محله یهودیان نیست. او چیزی بود که شما می توانید آن را یک بت بنامید. ادی همل، من هنوز می توانم او را قبل از خودم ببینم. سریع، و او یک صلیب بسیار خوب داشت. چیزی شبیه به دیوید بکهام در حال حاضر. آخه اون موقع همه چی فرق میکرد سرعت ادی همل اکنون سرعت حلزونی است.

به نظر می‌رسد همل اولین آمریکایی است که برای یکی از باشگاه‌های بزرگ فوتبال مدرن بازی می‌کند، اما کریس ماترفیس داستان جالبی از قرن نوزدهم دارد: «بدیهی است که بستگی به این دارد که شما یک «تیم بزرگ اروپایی» را چگونه تعریف کنید، اما در فاصله‌ای بسیار دور. روزهای دهه 1870، برندگان جام حذفی احتمالاً به طور پیش‌فرض حساب می‌شوند، زیرا فوتبال بسیار کمی در خارج از بریتانیا بازی می‌شود.

«متولد بوستون جولیان استورگیس در فینال جام حذفی 1873 در تیم برنده واندررز مقابل دانشگاه آکسفورد حضور داشت. در سال 2004، بسیاری از منابع ادعا کردند که تیم هاوارد به اولین آمریکایی تبدیل شده است که جام حذفی را با کمک به منچستریونایتد برای شکست میلوال برد، اما متاسفانه آنها نادرست بودند. شرم آور است، زیرا اگر آنها از استورگیس نام می بردند، مجبور می شدند برخی از داستان زندگی خارق العاده او را تعریف کنند: اتونی، قایقران، وکیل دادگستری، رمان نویس، شاعر، آهنگساز، ترانه سرا – و احتمالاً اولین آمریکایی که برای او بازی کرد. یک تیم بزرگ اروپایی

(نکته: جهانی شدن فوتبال زنان خیلی دیرتر اتفاق افتاد، اما ما فکر می کنیم اولین بازیکنان USWNT که برای یک تیم بزرگ اروپایی بازی کردند، بودند. علی رزمنده و جینا لواندوفسکی. آنها در سال 2007 به FFC فرانکفورت پیوستند و در اولین فصل خود قهرمان جام یوفا زنان – اکنون لیگ قهرمانان اروپا شدند.)

در پایین محکم

در نیم فصل لیگ برتر، هفت باشگاه انتهای جدولی تنها با دو امتیاز فاصله دارند. آیا تا به حال چنین جنگ سختی برای سقوط در لیگ برتر وجود داشته است؟» ویلیام بیلی می پرسد.

همانطور که ویلیام می گوید، تنها دو امتیاز وجود دارد که لیدز را در رده چهاردهم (اگرچه یک بازی در دست دارد) و ساوتهمپتون در رده بیستم از هم جدا می کند. این کمتر از فاصله سه امتیازی بین لیدز و ناتینگهام فارست در رتبه سیزدهم است.

اغلب در این مرحله، حداقل یک تیم در پایین سقوط کرده است. برای مثال، در نیمه‌های فصل 2020-21، بین باشگاه شفیلد یونایتد و ولوز رده چهاردهم، 17 امتیاز فوق‌العاده به دست آمد. این بزرگترین شکاف در تاریخ لیگ برتر انگلیس است، هرگز به دوران لیگ برتر اهمیت ندهید.

به جای یک زندگی، از زمان تغییر به سه امتیاز برای پیروزی در فصل 1981-1982، ما هر فصل انگلیسی را پشت سر گذاشته ایم. در 17 فصل از 42 فصل، هفت تیم انتهایی حداقل با 10 امتیاز در نیمه راه از هم جدا شدند. و هرگز به این اندازه در قسمت پایین نبوده است.

سخت ترین سقوط قبل از این فصل مربوط به فصل های 1986-1987، 2010-11 و 2013-14 بود که هفت امتیاز انتهایی با پنج امتیاز از هم جدا شدند. یکی دو یادداشت. در فصل 2010-2011، تمام نیمه پایانی – از جمله لیورپول، که زیر نظر روی هاجسون با مشکل مواجه شده بود، و اورتون – با این پنج امتیاز از هم جدا شدند. و در سال های 1986-1987، تیم های هفت رده آخر شامل ابرقدرت های امروزی چلسی، نیوکاسل و منچسترسیتی بودند. منچستریونایتد به تازگی از آن گروه خارج شده بود. سیتی در نهایت به همراه لستر و استون ویلا سقوط کردند.

به دلایل واضح، جدول های فشرده تری در دوران دو امتیاز برای برد وجود داشت. اما، در حالی که ما از قسم خوردن به این سوگند متنفریم، فکر می‌کنیم که حتی بین سال‌های 1888 و 1981، تنها یک نمونه از هفت رده آخر با دو امتیاز یا کمتر در نیم‌فصل فصل وجود داشت. این در 11-1910 بود، زمانی که وولویچ آرسنال در رده بیستم تنها دو امتیاز از اسپرز در رده چهاردهم عقب بود. این سابقه مبهم به ساوتهمپتون و بقیه مبارزان این فصل امید می دهد. وولویچ آرسنال و چهارشنبه، تیم هایی که در دو مکان سقوط در نیمه راه، به ترتیب در رده های دهم و ششم قرار گرفتند.

آرشیو دانش

“آیا بزرگان و خوبان رسمی فوتبال (خوب، سپ بلاتر) واقعا تا به حال این بازی را حرفه ای انجام داده اند؟” اندی باروز در سال 2007 پرسید.

نه به صورت حرفه ای، اما بزرگترین پنیر فوتبال در آن زمان چندین سال در سوئیس به عنوان یک مهاجم در سطح آماتور بازی کرد. در واقع، طبق وب سایت رسمی فیفا، دوران حرفه ای بلاتر 23 سال از سال 1948 (احتمالاً شامل فوتبال جوانان نیز می شود، زیرا او در آن زمان 12 ساله بود) تا 1971 – بیشتر، اگر نگوییم تمام آن، در تیم شهر مادری سپری شده است. اف سی ویسپ.

بلاتر هنگام فیلمبرداری مستندی درباره او در سال 2006 به مصاحبه‌کنندگان از CNN گفت: “من گل‌های زیادی به ثمر رساندم.” ما تمایل داریم که او را در این مورد، یا داستان تقسیم یک جفت چکمه (“من سمت چپ را گرفت، او سمت راست را گرفت”) با یکی از دوستانش برای اولین بازی خود باور نکنیم، اما از آنجایی که او صاحب شیرجه زدن (“من بازیکن کاملی نبودم، باید بگویم که یک مهاجم بودم”) و در طول روزهای بازی او در همان مصاحبه به داوران نگاه می کرد، ما آماده ایم که او را از شک و تردید بهره مند کنیم.

آرشیو دانش

آیا می توانی کمک کنی؟

«این روزها ویدیوهای اعلام نقل و انتقالات در همه جا وجود دارد – حتی رومئو بکهام زمانی که به تیم ذخیره برنتفورد پیوست یک ویدیو داشت. اما اولین بازیکنی که در یک بازی ظاهر شد چه کسی بود؟ از Colin Apps می پرسد.

رشاد جوردن می نویسد: «برکناری حماسی شکیرا از سابقش، جرارد پیکه، در سراسر جهان موفقیت چشمگیری داشته است (مطمئناً، از نظر بازدیدهای یوتیوب). “بنابراین من تعجب می کنم … آیا هیچ فوتبالیست دیگری سوژه یک آهنگ دیس بوده است؟”

طولانی ترین رکورد خانگی شکست ناپذیری تیمی که در یک استادیوم جدید بازی می کند چقدر است؟ و کدام تیم قبل از اولین پیروزی خود بیشترین بازی را در یک زمین خانگی جدید انجام داده است؟

— agatiefan (@AgaTieFan) 17 ژانویه 2023

“آیا تا به حال کسی دو پنالتی را در یک ضربات از دست داده است؟” جیمز پولارد متعجب است.

سب کلر خاطرنشان می کند: «یک گلزن که با خوشحالی پیراهن خود را در می آورد، از سال 2004، زمانی که فیفا و ایفاب چنین تظاهراتی را با کارت زرد اجباری مجازات کردند، ممنوع شد. “اما بازیکنی که این شکل از جشن را شروع کرد چه کسی بود؟”

آیا پیروزی 5-0 سویندون امروز بعدازظهر بزرگترین پیروزی تیمی با سرمربی(های) موقت است؟

– جک تنر (@mrjacktanner) 14 ژانویه 2023

“اسکات سینکلر اولین گل خود را در بریستول روورز سال گذشته به ثمر رساند، 6523 روز پس از اولین بازی خود در Boxing Day 2004. آیا این رکورد طولانی ترین فاصله بین اولین گل یک بازیکن و گل اول است؟” تیم وودز می پرسد.

سوالات خود را برای ما ایمیل کنید یا توییت کنید @TheKnowledge_GU.