لباس جورج سانتوس

صحنه‌ای در ابتدای «آقای ریپلی با استعداد»، اقتباس سینمایی سال 1999 از کتاب پاتریشیا هایسمیت، وجود دارد که در آن تام ریپلی، مرد جوانی که تبدیل به یکی از بزرگ‌ترین جعل‌کنندگان داستان‌های داستانی می‌شود، یک ژاکت پرینستون را از دوستی به امانت می‌گیرد. برای نوازنده پیانو در یک مهمانی زیبا در باغ بنشینید. از آن ظرافت مفروض، تمام معایب یک رمان متولد می شود.

برخلاف فرانک آبگنال نیست که در «اگر می‌توانی مرا بگیر» با یونیفرم خلبان پان‌ام شانه بالا انداخته تا تماشاگران را متقاعد کند که خلبان است، یا آنا سوروکین، با نام مستعار آنا دلوی، وارث قلابی جنایت اخیر، که در جامعه نیویورک در حال چرخش است. عینک آفتابی سلین و صندل گوچی. یا حتی الیزابت هولمز که یقه یقه اسکی مشکی استیو جابز را به خود می گیرد و همراه با آن عرفان او.

در طول تاریخ، بزرگ‌ترین‌ها فهمیده‌اند که پوشیدن لباس نیمی از بازی است. جورج سانتوس، نمایندگان جمهوری‌خواه کنگره که بخش‌هایی از لانگ‌آیلند و کوئینز را نمایندگی می‌کنند، همین‌طور است، که نشان داده می‌شود که تقریباً کل رزومه‌اش را در تلاش برای انتخاب شدن ساخته است، و احتمالاً در این روند مرتکب تقلب در امور مالی مبارزات انتخاباتی شده است.

مردم مدام می پرسند چرا این همه طول کشید تا دروغ های او فاش شود؟ چرا هیچ کس به فکر فرو رفتن عمیق تر نبود؟ چرا افرادی که می‌دانستند در حال وقوع است، صحبت نکردند؟

تا حدی به این دلیل که او خیلی قانع کننده به نظر می رسید.

او به هوراس مان، باروخ و دانشگاه نیویورک رفت و از پول آمد؟ ببینید، یونیفورم بچه‌های مدرسه‌ای خصوصی در همه جا: پیراهن سفید دکمه‌دار، ژاکت یقه‌دار (اغلب به رنگ‌های قدیم الکلی و خاکستری)، کت آبی و شلوار خاکی، مانند چیزی از «شعرای مرده» جامعه.”

او یک سرمایه دار بود که در سیتی گروپ و گلدمن ساکس کار کرده بود؟ این، ژاکت زیپی سه چهارم و جلیقه پشمی (یا پشمی مانند)، یونیفرم بانکداران در همه جا. فقط شش فصل آخر «میلیاردها» را در نظر بگیرید.

او عمیقاً وارد بخش لباس ذهن کندوی فرهنگ عامه شد و داستان جلد خود را لایه به لایه، لباس به لباس ساخت.

او ممکن است گاهی کت و شلوار بپوشد، اما این ژاکت‌ها هستند، در جابجایی‌های مختلفشان، که جزییات گویای آن‌ها بوده است، همراه با عینک‌های شیپوری – کوتاه‌نویسی بصری، تقریباً در هر رسانه، برای روشنفکران. هر دو وسایلی هستند که دکمه‌های کلیشه‌ای مدفون در ناخودآگاه ما را فشار می‌دهند. اگر داستانی در کدهای مورد انتظار ما گنجانده شده باشد، بسیار بیشتر احتمال دارد که داستانی را باور کنیم، که کد لباس جزو اولین هاست.

بله، کلیشه ای است. این بدان معنا نیست که موثر نیست. لباس استتاری است که شما را وارد در می کند. به خصوص در دنیایی که در آن مرز بین حقیقت بصری و داستان به طور فزاینده ای فیلتر می شود.

پس جای تعجب نیست که آقای سانتوس با استفاده از چک هایی که از کیف دستی مادرش به سرقت رفته بود، صدها دلار لباس و کفش در برزیل خریده است. و اینکه یکی از هم اتاقی‌های سابق در نیویورک پست ادعا کرد که روسری باربری که آقای سانتوس در راهپیمایی Stop the Steal در سال 2021 به سر کرده بود، در واقع متعلق به او نبود، بلکه متعلق به هم اتاقی بود، و آقای سانتوس آن را در زمانی که دو مرد به اشتراک گذاشتند، گرفت. یک آپارتمان. یکی دیگر گفت که آقای سانتوس برخی از پیراهن‌های لباس او، از جمله یک شماره آرمانی را برداشته است. آقای سانتوس به وضوح فهمید که مهم نیست چه شخصیتی را بازی می کنید، آنچه می پوشید داستان را بازگو می کند.

بنابراین او داستان خود را در مورد تجسم رویای آمریکایی در زبان بومی مد کهن الگوها آرایش کرد. آقای سانتوس با اغماض از پیش فرض های عمومی در مورد اینکه فردی که رزومه خود را دارد چگونه باید به نظر برسد، به طور ضمنی بر اعتبار خود تأکید می کرد.

و او هنوز هم این کار را انجام می دهد. این تصادفی نیست که از زمانی که ساختگی های او فاش شده است، او تا حد زیادی به لایه بندی مقدماتی خود چسبیده است. یقه خدمه آبی پرتویی را که روی پیراهن سفید و کراوات سرمه ای و سفید و زیر کت و شلوار سرمه ای در هنگام ادای سوگند مجلس به تن داشت، ببینید. این یک لباس هم محافظ و هم امیدوارکننده است. یکی که با کلماتی مانند «سالم»، «مودب»، «جوان‌آمیز»، «با نیت خوب» ارتباط پاولویی داشت. این همان سبکی است که تصاویری از مادربزرگ ها را تداعی می کند که می گویند: “اما او پسر خوبی به نظر می رسد.” (او حتی با یک کوله پشتی برای مراسم آمد.)

درست مانند زمانی که نویسندگان گاهی اوقات زبان مصاحبه شوندگان را تمیز می کنند تا بیانیه نوشتاری خواناتر از گفتار باشد – که اغلب ممکن است در صفحه درهم به نظر برسد – لباس پوشیدن برای ارضای انتظارات به جای انعکاس واقعیت روزمره نوعی سهل انگاری است.

(از زمانی که جفری ماسون، روانکاو، جفری ماسون از روزنامه‌نگار جانت مالکوم به خاطر تهمت زدن به سخنانش شکایت کرد، عمل بهبود نقل قول به نوعی به یک شهرت تبدیل شد.)

اما در واقع، در حالی که بانکداران ممکن است عاشق یک لوگو باشند، معمولاً این لوگو برای مؤسساتی که به آن تعلق دارند یا کنفرانس‌هایی که فقط دعوت می‌شوند (Sun Valley! Davos!) را تبلیغ می‌کند. نسخه آقای سانتوس، که بیشتر در مسیر مبارزات انتخاباتی پوشیده می شد، زیرا او اسطوره خود را می فروخت، نامزدی خودش را تبلیغ می کرد.

و به گفته لیزا برنباخ، نویسنده کتاب «دستورالعمل رسمی آماده‌ساز»، نسخه آقای سانتوس از سبک آماده‌سازی بیش از حد آراسته، بیش از حد لایه‌لایه و بیش از حد ساخته شده است که نمی‌تواند شبیه به یک پیشگوی واقعی باشد. او گفت که از زمانی که جرج پلیمپتون The Paris Review را در نیمه دوم قرن بیستم اداره می کرد، یقه خدمه را زیر کت بلیزر روی کراوات ندیده بود. او گفت که آقای سانتوس در «پیوندهای خانوادگی»، کمدی که مایکل جی فاکس در نقش یک جمهوری‌خواه نوجوان در آن نقش آفرینی می‌کرد، شبیه یک فرد دیگر است. او خیلی تلاش می کند.

برخی اکنون شروع به حدس و گمان می کنند که حتی عینک ها تقلبی هستند و برای تکمیل تصویر به چشم می زنند و اعوجاج مربوط به لنزهای اصلاحی را ندارند.

که ما باید متوجه می شدیم، واقعاً دیدن آنها بسیار آسان بود.