امید و تردید در میان پناهندگان ونزوئلا با کشوری در دوشاخه | ونزوئلا

آهنگامی که ونزوئلا از بین رفت و مردم آن شروع به گرسنگی کشیدن کردند، کشیش خسوس کامپو پناهگاهی برای پناهندگان گرسنه در آن سوی مرز در برزیل تأسیس کرد. او آن را صدا زد ویلا اسپرانسا – دهکده امید بیش از 7 میلیون ونزوئلایی در سال‌های اخیر از بحران اقتصادی کشورشان گریخته‌اند و تعداد زیادی از آنها در شهرک مرزی پاکارایما که کلبه‌های سنگفرش شده از چوب بازیافتی، فلز ضایعات و گل را به هم می‌فرستند، سرپناهی پیدا کرده‌اند.

اما یک دهه پس از تولد ویلا اسپرانسا در بالای تپه ای نزدیک مرز، کامپو بار دیگر دلیلی برای خوش بینی می بیند – این بار به وطن در حال زوال خود. واعظ 76 ساله یک روز صبح اخیر در حالی که در یک کلبه ساخته شده از پلاستیک سیاه و شاخه ها نشسته بود، گفت: «کم کم کشور ما در حال اوج گیری است.

اعتماد کامپو ناشی از تغییر شرایط ژئوپلیتیکی است – که تا حدی به جنگ اوکراین مرتبط است – که باعث شده است تا نحوه برخورد بقیه جهان با نیکلاس مادورو، رهبر مستبد ونزوئلا، تجدید نظر شود.

همین چند سال پیش، مادورو یک منحرف بین‌المللی بود و ائتلافی متشکل از 50 کشور به رهبری ایالات متحده تلاش می‌کرد تا خوان گوایدو، رهبر مخالفان را جایگزین او کند. اما مادورو از کمپین «فشار حداکثری» دونالد ترامپ در زمینه تحریم ها و تهدیدها جان سالم به در برد و دولت جو بایدن موضع خود را نرم تر کرد.

فرستادگان ایالات متحده از کاراکاس بازدید کرده‌اند و کاخ سفید اخیراً به شرکت انرژی آمریکایی شورون اجازه داده است تا فعالیت‌های خود را در ونزوئلا، که دارای بزرگترین ذخایر نفت اثبات‌شده جهان است، از سر بگیرد، در جستجوی ظاهری جایگزین‌هایی برای منابع روسیه.

پیروزی‌های اخیر گوستاوو پترو در کلمبیا و لوئیز ایناسیو لولا داسیلوا در برزیل نیز وارث هوگو چاوز را تقویت کرده است، به طوری که پترو در ماه اوت روابط دیپلماتیک خود را با ونزوئلا بازگرداند و لولا قصد دارد این کار را پس از روی کار آمدن او در ژانویه انجام دهد. چهار اقتصاد برتر آمریکای لاتین – آرژانتین، برزیل، کلمبیا و مکزیک – همگی اکنون دارای رهبران چپ هستند که نسبت به رژیم مادورو بیشتر دلسوز هستند تا راست گراهایی که جایگزین شده اند.

مذاکرات بین متحدان مادورو و اپوزیسیون در مکزیک از سر گرفته شده است و برنامه‌هایی برای بودجه 3 میلیارد دلاری (2.5 میلیارد پوندی) سازمان ملل برای رسیدگی به بحران انسانی ونزوئلا آغاز شده است. و پس از اینکه مادورو کنترل قیمت‌ها را کاهش داد و شروع به دلار کردن اقتصاد در سال 2019 کرد، اقتصاد رو به مرگ ونزوئلا نشانه‌هایی از بهبود را نشان داد.

کامپو در حالی که در جریان تور از حلبی نشینی که برای برخی از توده های جمع شده کشورش ساخته بود، به این تحولات فکر می کرد، گفت: “من آینده ای روشن برای ونزوئلا می بینم.”

اما بحران انسانی ونزوئلا – که سه چهارم شهروندان را به فقر شدید محکوم کرد – هنوز به پایان نرسیده است. ده‌ها هزار نفر هنوز در حال فرار به خارج از کشور هستند، با تعداد بی‌سابقه‌ای که امسال پس از جسارت در جنگل‌پیمایی خطرناک از طریق شکاف دارین بین آمریکای جنوبی و مرکزی به مرز ایالات متحده رسیدند. پس از سکون در طول همه‌گیری کووید، امدادگران برزیلی نیز شاهد ورود افراد بیشتری هستند و صدها نفر هر روز به پاکارایما می‌رسند.

آن تبعیدیان این ایده را که میهنشان در حال بازگشت است را رد می کنند. آنتونی لوورا، امدادگر سابق، در حالی که منتظر یک ناهار رایگان در خارج از پناهگاه مهاجران در بوآ ویستا، بزرگترین شهر برزیل در مجاورت مرز ونزوئلا بود، گفت: «رئیس‌جمهور مادورو کشور را کاملاً ویران کرد.

لوورا، 41 ساله، امیدوار بود که در یک کارخانه بسته بندی گوشت در برزیل کار پیدا کند، زیرا شغل خود را در بیمارستان کاراکاس رها کرده بود. او این ایده را به تمسخر گرفت که مادورو امتیازات سیاسی معناداری ارائه می‌دهد که به ونزوئلا اجازه می‌دهد انتخابات ریاست‌جمهوری آزاد و منصفانه را در سال 2024 برگزار کند.

در میان 176 ساکن ویلا اسپرانسا، که تقریباً همه آنها بیکار هستند، شک و تردیدهایی نیز وجود داشت. رجینا لاتینز، 40 ساله، یکی از رهبران جامعه، معتقد بود که تغییرات مثبت دهه‌ها، اگر نه قرن‌ها طول می‌کشد تا تحقق یابد.

معلم سابق که شغل خود را در ونزوئلا ترک کرد زیرا حقوقش برای خرید غذا کافی نبود و اکنون از مزایای دولتی و “برکات” سازمان های غیردولتی در برزیل زندگی می کند، گفت: “من بدبین نیستم، من یک واقع گرا هستم.”

در همین حال، لاتینز یک مرکز اجتماعی به نام Proyecto Nazareth برای کودکان تبعیدی افتتاح کرده است. او امیدوار است دختر نوجوانش لورا بتواند در دانشگاه برزیل در رشته دندانپزشکی تحصیل کند. آنها هیچ برنامه ای برای بازگشت به خانه در ایالت شمال شرقی موناگاس ندارند.

لاتینز درباره مادورو گفت: «فقط خدا می‌تواند او را بیرون کند. “آنچه اتفاق می افتد دیوانگی است.”

فیل گانسون، تحلیلگر گروه بین‌المللی بحران در ونزوئلا، گفت که پس از سال‌ها درد و بی‌ثباتی، ونزوئلا در یک «شاخه‌ای در جاده» نامشخص ایستاده است. او پس از اینکه مادورو در تلاش برای حفظ قدرت “اجازه داد بازار پاره کند” نشانه های سطحی و محدودی از بهبود اقتصادی را دید. او گفت: «اگر به کاراکاس بیایید، تعداد زیادی مغازه‌های شیک و مردمی را می‌بینید که فراری می‌خرند و وسایل تمیزتر و رنگ‌شده‌تر هستند.

گفت‌وگوهای مکزیک و تعامل بین‌المللی بیشتر امیدی به انتقال صلح‌آمیز و مذاکره‌شده به سوی دموکراسی ایجاد کرد، حتی اگر نزدیک به 300 زندانی سیاسی در پشت میله‌های زندان باقی بمانند و مقامات انتخاباتی به مادورو وفادار بمانند. صحبت از کودتا یا تهاجم خارجی تا حد زیادی از بین رفته بود. با این حال، هیچ تضمینی وجود نداشت که مذاکرات باعث پیشرفت ملموس به سمت دموکراسی شود یا اینکه ونزوئلا به زودی به سمت فاجعه اقتصادی و اجتماعی برنگردد.

گانسون گفت: «ما در حال حاضر آماده هستیم. این امکان وجود دارد که روند دشوار و طولانی مذاکره برای انتقال تدریجی در ونزوئلا در شرف آغاز باشد. اما ما همچنین می‌توانیم به چرخه دیگری از سرکوب و افول اقتصادی، نارضایتی و مهاجرت گسترده برگردیم – و خیلی بستگی به تصمیم خود مادورو دارد.

کامپو اظهار داشت که کشورش سرانجام در یک دهه پس از فرار او به برزیل به پایان رسیده است. ونزوئلا به نقطه شکست رسید. صحبت از جنگ بود،» واعظ به یاد می آورد که نیروهای الهی مداخله کرده اند تا کشورش را با بیرون راندن دونالد ترامپ از کاخ سفید در سال 2020 از پرتگاه بازگردانند. «خدا او را حذف کرد زیرا نمی خواست ونزوئلا نابود شود. ”

در بوآ ویستا چنین امیدی وجود نداشت. الیجیو بائز، یک رهبر 38 ساله از مردم وارائو ونزوئلا، گفت که خانواده‌ها همچنان به ورزشگاه متروکه می‌رسند، جایی که او و حدود 300 نفر از مردم بومی در آن چمباتمه زده بودند. اوضاع بدتر و بدتر می شود [in Venezuela]،” او گفت.

باز گفت که دو تن از بستگان ماه گذشته در ونزوئلا به دلیل کمبود مراقبت های پزشکی جان باختند. او تمایلی به بازگشت ندارد. باز گفت: «تصمیم گرفته‌ام که زندگی‌ام در اینجا بهتر خواهد شد. اگر به ونزوئلا برگردیم، به نقطه اول باز خواهیم گشت.»