سه دلیل که چرا سیاستمداران نمی توانند بحران مراقبت اجتماعی ما را حل کنند | مراقبت اجتماعی

در یادداشت شماره 10 محرمانه درباره (عدم) اصلاح مراقبت های اجتماعی آمده است: «نخست وزیر موافقت کرد که این راه درست به نظر می رسد، اما خاطرنشان کرد که برای جلوگیری از اتهاماتی که دولت از آن عقب نشینی کرده است، باید در مورد ارائه فکری دقیق کرد. تعهدات اصلی آن در مورد مراقبت طولانی مدت.

این نشت اخیر نیست: مربوط به سال 1996 است، و نشان می دهد که شکست سیاسی در مراقبت های اجتماعی تا چه اندازه به عقب باز می گردد. سیاستمداران برای فرار از این مسئولیت هیچ مجازاتی متحمل نشده اند. در واقع، تنها رهبري که واقعاً توسط آن سوخته است ترزا مي است – و اين به اين دليل است که او تلاش کرد کار درست را انجام دهد و در مورد هزينه انتخابات 2017 با مردم صادق باشد.

در سه دهه گذشته تلاش های زیادی برای اصلاح مراقبت های اجتماعی صورت گرفته است. همه آنها راه حل های متفاوتی داشتند و همه به روش های متفاوتی فرو ریختند. اما سه چیز وجود دارد که این شکست ها مشترک بوده اند.

1. طرفین نمی توانند به توافق برسند

اصلاحات مراقبت اجتماعی به قدری بلندمدت و پرهزینه است که در ابتدا منطقی به نظر می رسد که سیاستمداران با هر گرایشی در طراحی آن قفل شوند. این دلیل پشت اصلاحات سال 2009 بود که توسط وزیر بهداشت وقت، اندی برنهام پیشنهاد شد. خدمات مراقبت ملی او که از طریق مالیات اجباری بر دارایی های یک نفر پس از مرگ آنها تأمین می شد، واقعاً به نظر می رسید که ممکن است این اتفاق بیفتد. سپس انتخاباتی پیش آمد و محافظه‌کاران از حمایت خود حمایت کردند و آن را «مالیات بر مرگ» نامیدند. حزب کارگر انتقام خود را با “مالیات زوال عقل” در ماه مه در سال 2017 گرفت.

در عشق و انتخابات همه چیز منصفانه است، اما مشکل عمیق تری نیز وجود دارد. دو حزب اصلی در مورد اندازه دولت و نقش ثروت خصوصی نظرات متفاوتی دارند. آنها هرگز واقعاً موافقت نخواهند کرد. حزب کارگر و محافظه‌کار هر دو تا پایان جنگ جهانی دوم به نوعی خدمات بهداشتی ملی متعهد شده بودند، اما در مورد نحوه عملکرد آن خدمات به شدت اختلاف نظر داشتند، با مخالفت محافظه‌کاران با قانون ایجاد NHS. در مورد مراقبت اجتماعی نیز همین اتفاق افتاده است، اما در حرکت آهسته.

2. سقف هزینه های مراقبت

در سال 2011، کمیسیون Dilnot سقفی در حدود 35000 پوند برای مبلغی که مردم باید برای مراقبت اجتماعی طولانی مدت در طول عمر خود بپردازند، پیشنهاد کرد. دولت ائتلافی این سقف را بسیار بالاتر از 72000 پوند تعیین کرد و از آن زمان تاکنون بارها به تعویق افتاده است، تا حدی به این دلیل که مقامات محلی به سادگی قادر به پرداخت آن نبودند.

بوریس جانسون مدعی شد زمانی که نخست‌وزیر شد، برنامه‌ای برای مراقبت‌های اجتماعی «آماده تنور» داشت، اما در حالی که با وزرای خزانه‌داری که احساس می‌کردند این پول را بهتر می‌توان برای تأمین موجودی هزینه کرد، بحث می‌کرد، آن را برای ماه‌ها در انجماد عمیق رها کرد. در نهایت ریشی سوناک گفت که تنها در صورتی با سقف موافقت خواهد کرد که جانسون از افزایش بیمه ملی نیز حمایت کند. نزدیکان به بحث در آن زمان به من گفتند، این تنها راهی برای وادار کردن نخست وزیر به عقب نشینی بود، اما او بلوف صدراعظم خود را نامید.

تعداد کمی از محافظه کاران ارشد اکنون فکر می کنند که این سقف هرگز اجرا خواهد شد. شوراها در حال حاضر حتی میزان نیاز به بسته‌های مراقبت اجتماعی را نمی‌دانند – و انگیزه کمی برای شروع ثبت این موضوع وجود دارد، زیرا این امر به وضوح نشان می‌دهد که چقدر به طور منظم تعهدات قانونی خود را برای ارائه بسته‌ها نقض می‌کنند. اندازه‌گیری مشکل کنونی دشوار است – و بنابراین نادیده گرفتن آن آسان‌تر است.

3. ما هنوز برای افراد مسن ارزش قائل نیستیم

وقتی سیاستمداران از بیمارستان بازدید می کنند کجا می روند؟ به ندرت پیش می‌آید که آنها با بخش‌های سالمندان اذیت شوند: تماس‌های فوتوکال در بخش مراقبت‌های ویژه نوزاد بسیار بهتر است. دلیل اینکه اصلاحات مراقبت اجتماعی بسیار دشوار است این است که ما واقعاً دوست نداریم به این فکر کنیم که وقتی پیر می شویم چه اتفاقی می افتد.

این ناآگاهی عمدی به این معنی است که بسیاری از مردم فکر می‌کنند مراقبت رایگان است – بنابراین هر پیشنهادی از سوی سیاستمداران آنها را خشمگین می‌کند، زیرا بسیار گران به نظر می‌رسند. برخی از جناح راست فکر می‌کنند که ما باید از کشورهای جنوب اروپا کپی کنیم، جایی که بازگشت افراد مسن به همراه فرزندانشان کاملاً طبیعی است: اما هیچ سیاستمداری قرار نیست این حرف بزرگ را برای خود بسازد، زیرا فقط یک سخنرانی اخلاقی به نظر می‌رسد. بسیار ساده تر است که صداهای معناداری در مورد اهمیت اصلاحات ایجاد کنیم – و امیدواریم که شخص دیگری این کار کثیف را انجام دهد.

ایزابل هاردمن نویسنده تاریخچه NHS به نام مبارزه برای زندگی است که در ژوئن منتشر شد