سفر آرسنال در جام حذفی به آکسفورد یونایتد خاطرات ناخوشایندی را برانگیخت | آکسفورد یونایتد

آآرسنال سرمای زمستانی ورزشگاه قسام را احساس خواهد کرد. گوشه‌ای باز است، در انتهای غربی آن فاقد پایه است و در یک عصر سخت، سرما می‌تواند استخوان‌ها را تکان دهد. اگر آکسفورد یونایتد کارل رابینسون در بهترین حالت خود چنین لباس شیک و بسیار اصولی نبود، با کلیشه یک سطح‌باز جام حذفی مطابقت داشت. اما هیچ چیز در زمین زمخت قدیمی Manor Ground و شیب آن که تکرار قبلی کراوات دوشنبه شب یکی از بهترین ساعات طرف را به ارمغان آورد، ندارد.

استیو پریمن، که از اسپرز آمد تا در قسمت آخر فصل 86-1985 در خط میانی آکسفورد یک سر آرام و کنترل شده ارائه دهد، می گوید: «ما از آن دسته تیمی بودیم که شما را شکار می کردیم.

آکسفورد چاره‌ای جز این نداشت که با این توصیف مطابقت داشته باشد: آنها با دو صعود متوالی از رده سوم صعود کرده بودند، اما با دیدار آرسنال در 5 می، در آستانه سقوط فوری قرار داشتند. این آخرین مسابقه مبارزات انتخاباتی بود و در حالی که می‌دانستند یک برد، یک فرار غیرمحتمل را تکمیل می‌کند، اما نتیجه هنوز به نظر سخت می‌رسید.

آکسفورد آرسنال را شکست داد. آنها 3-0 پیروز شدند، امتیازی که چندان فریبنده نبود و شاید از این واقعیت که فصل حریفانشان به رده هفتم بی اهمیت رسیده بود، سود می بردند. «یک بازی خانگی، یک جمعیت خشن و یک تیم که برای هر توپی به چالش می‌کشد» خاطره پریمن از محیط است و نتیجه کار یکساله را تکمیل کرد که پس از پیمودن مرز بین موفقیت و ناامیدی، نقطه اوج تاریخ آکسفورد باقی مانده است.

پانزده روز قبل از آن، آنها جام لیگ را با اختلاف سه گل دیگر به دست آورده بودند، تیم QPR تحت نظارت معمار صعود آکسفورد از لیگ های پایین تر، جیم اسمیت. آنها این کار را به سبک خوبی انجام دادند، این یکی از بهترین نمایش هایی بود که من تا به حال در ومبلی دیده بودم. پریمن که جام بسته بود و از سکوها تماشا می کرد، می گوید. حتی اگر نتایج لیگ خلاف این را نشان می داد، هیچ راهی وجود نداشت که تیم بدی باشد.

این انتقال برای پریمن که 34 ساله شده بود و 17 سال از حضور در تیم اصلی تاتنهام خارج شد، یک شوک فرهنگی بود. ما زمین تمرین خودمان را نداشتیم، بنابراین از امکانات مختلف در سطح شهر استفاده می کردیم. زمین های دانشگاهی زیادی وجود داشت.» او می گوید. ما سوار مینی‌بوس می‌شدیم و به اطراف می‌رفتیم. اما رفاقتی در تیم وجود داشت و می‌توان فهمید، از موفقیت‌هایی که قبلاً کسب کرده بودند، اتحادی وجود داشت که برای پیشرفت به آن نیاز دارید.»

هنگامی که روز قضاوت فرا رسید، آرسنال در عرض سه دقیقه توسط پای چپ ری هوتون لو رفت. هوتون در آن فصل از فولام امضا کرده بود و در ومبلی نیز گلزنی کرد. استخدام او یک ضربه استادانه از موریس ایوانز بود، که با اکراه پس از جدایی جنجالی اسمیت جانشین او شد. ایوانز خوش اخلاق، که پیشاهنگ ارشد باشگاه بود، با ترک ناگهانی ردینگ محبوبش در سال 1984 احساس سوختگی کرد، اما در آکسفورد معجزه کرد.

پریمن می‌گوید: «او داور فوق‌العاده خوبی برای یک بازیکن بود، با احساسی عالی و چشمانی تیزبین. من هرگز ندیدم که او عصبانی شود. او مرد بسیار ملایمی بود، اما می‌دانستید چه زمانی جدی می‌گفت. او واقعاً این شغل را نمی‌خواست، اما آرامش و اطمینان او در آن نبرد سقوط برای من برجسته بود.»

پریمن نام هم تیمی هایش را به زبان می آورد: «گروهی بسیار متعهد و انعطاف پذیر با بازیکنان واقعاً خوب.» او 17 بازی برای آکسفورد انجام داد و قبل از پایان سال 1986 راهی برنتفورد شد، اما این موفقیت حتی برای بازیکنی که در 866 بازی خود با اسپرز چندین جام کسب کرده بود، قابل توجه بود.

او همچنین به تاتنهام کمک کرده بود تا لیدز را در آخرین روز فصل 75-1974 شکست دهد تا بیدار بماند: ایوانز او را به خاطر این نوع عصبانیت به میدان آورده بود. ضرری نداشت که یک دشمن قدیمی برای رسیدن به هدف آکسفورد شکست خورد. او می‌گوید: «به یاد می‌آورم که چقدر از طرفداران آرسنال گرفتم، شما نمی‌توانید به سادگی رقابت را خاموش کنید. “این خوشحال کننده بود، اما بیدار ماندن مهمترین چیز بود.”

آکسفورد هرگز در زمین مانور با ظرفیت 9500 نفر آسان نبود. پریمن می‌گوید:” مدافعان میانی، مالکوم شوتون و گری بریگز، هیچ‌کس را اسیر نمی‌کردند و هیچ‌کس از بازی مقابل ما لذت نمی‌برد.

آنها تلاش های کم رنگ آرسنال برای بازگشت را دفع کردند و با یک پنالتی از جان آلدریج، که 23 گل برتر او در آن فصل یک بازی فوق العاده بود، برتری خود را افزایش دادند. او و هاتون بعداً با هم در لیورپول پیشرفت کردند. یک رانندگی دیرهنگام از بیلی همیلتون، ایرلندی شمالی، شک و تردیدها را برطرف کرد و استادیوم قدیمی را به وجد آورد.

پریمن می‌گوید: «مکان در حال جهش بود. “وقتی آنها یک خانه کامل در آنجا داشتند، واقعاً می تواند شما را بلند کند. این اوج کار یک فصل برای اکثر این بازیکنان بود و ما احساس می کردیم که دو جام برده ایم.

آکسفورد یک باشگاه کوچکتر بود که تلاش می کرد تا در سطح بالایی جایگاه خود را حفظ کند: تلاش زیادی در داخل، داخل و خارج از زمین انجام شد و این در همان روز به اثبات رسید.

آکسفورد برای دو فصل دیگر در آنجا ماندگار شد، اما هرگز شبیه بازگشت نبود. آنها در میانه جدول لیگ یک هستند، بنابراین احتمال کمی وجود دارد که به زودی تغییر کند. با این حال، هدایت روح سال 1986 به خانه مدرن بادگیر آنها، ممکن است فرصت دیگری را ایجاد کند که در طول اعصار طنین انداز شود.