“جستجوی خودمان”: کشتی غرق شده کانون بحث برده داری می شود | برده داری

مندر سال 2015، هیئتی از مؤسسه اسمیتسونیان به موزامبیک سفر کرد تا مردم ماکوا را از یک کشف منحصر به فرد و مدت‌ها به تاخیر افتاده مطلع کند. دویست و بیست و یک سال پس از غرق شدن این کشتی در آب های خائنانه در نزدیکی کیپ تاون، جان 212 برده را گرفت، غرق کشتی برده پرتغالی Sao Jose Paquete D’Africa پیدا شده بود. هنگامی که این خبر اعلام شد، یکی از رهبران ماکوا با حرکتی پاسخ داد که هیچ کس در هیئت هرگز فراموش نخواهد کرد.

«یکی از سران کشتی‌ای را که داشتیم برداشت، آن را پر از خاک کرد و از ما خواست که آن کشتی را به محل کشتی برده برگردانیم تا برای اولین بار از قرن هجدهم، مردمش بتوانند در سرزمین خود بخوابند. لونی بونچ که اکنون منشی اسمیتسونیان است، می گوید.

برای باچ و همکارانش، اهمیت این یافته قابل اغراق نیست. اگرچه سائو خوزه – که عازم برزیل بود – اولین کشتی ای است که کشف شد و مشخص است که در حین انتقال افراد برده غرق شده است، این تنها یکی از ده ها هزار نفری بود که تجارت خود را در طول چهار قرن تجارت برده در اقیانوس اطلس انجام دادند. بیش از 12 میلیون مرد، زن و کودک آفریقایی به بردگی گرفته شدند.

و با این حال، همانطور که Bunch اشاره می کند، باستان شناسی دریایی تمایل دارد که چشم نقابدار خود را به جای کشتی هایی که با گوشت و خون تجارت می کردند، بر لاشه کشتی های ثروتمند و مشهور متمرکز کند.

با توجه به عدم تعادل باستان‌شناسی، آکادمیک و اجتماعی-فرهنگی، نیروی محرکه پروژه Slave Wrecks بود، مشارکتی که در سال 2008 بین موزه ملی تاریخ و فرهنگ آمریکایی آفریقایی‌تبار اسمیتسونیان (NMAAHC) و سایر مؤسسات و سازمان‌ها در آفریقا و ایالات متحده ایجاد شد.

«مردم در مورد تجارت برده صحبت می کنند. آنها در مورد میلیون ها نفری که حمل و نقل شده اند صحبت می کنند، اما واقعاً تصور آن سخت است، بنابراین ما می خواستیم با تمرکز واقعی بر روی یک کشتی، روی افراد روی کشتی و داستان اطراف کشتی، آن را به مقیاس انسانی کاهش دهیم. Bunch می گوید. “بله، ما به شما از هزاران کشتی می‌گوییم که برده‌ها را آورده‌اند، اما همچنین می‌گوییم: “در اینجا راهی برای انسانی کردن آن وجود دارد.”

او می افزاید، ایده اصلی این بود که به مردم بگوییم “کشف گذشته برده شده شما به اندازه یافتن کشتی تایتانیک گنج مهمی است”.

پروژه Slave Wrecks علاوه بر مکان یابی لاشه کشتی سائو خوزه، برنامه هایی را برای گسترش و تنوع بخشی به این حوزه با آموزش افراد در موزامبیک، سنگال، آفریقای جنوبی و دریای کارائیب در زمینه غواصی، باستان شناسی و حفاظت و نگهداری موزه ها ایجاد کرده است. امروز، این پروژه در حال بررسی تعداد انگشت شماری از غرق شده های برده در برزیل، دریای کارائیب، غرب آفریقا و آمریکای شمالی است.

پاول گاردولو، متصدی NMAAHC و مدیر این مرکز می‌گوید: «ما باید به این فکر کنیم که چگونه این موضوعات که به نظر می‌رسد غوطه‌ور و گم شده‌اند، واقعاً در آنجا منتظرند تا همه ما آن‌ها را پیدا کنیم، و دامنه خود را از درک دنیای خود تغییر دهیم. پروژه Slave Wrecks.

این جستجو به چیزی بسیار بسیار بزرگتر از هر جستجوی خاص برای یک کشتی مرتبط است. این جستجویی برای خودمان است و جستجوی چگونگی ارتباط ما با یکدیگر در دنیا و اینکه چگونه دنیا را بهتر می کنیم.

با این حال، فعالیت های اسمیتسونیان بسیار فراتر از بستر دریا است. Bunch و Gardullo در چند روز گذشته برای شرکت در سمپوزیوم بین المللی در مورد برده داری، موزه ها و نژادپرستی در لیسبون بوده اند.

انتخاب کشور میزبان تصادفی نیست. پرتغال – کشور اروپایی با طولانی‌ترین مشارکت تاریخی در تجارت برده – مانند دیگر قدرت‌های استعماری سابق برده‌داری، برای مقابله با گذشته خود تلاش کرده است.

سال گذشته، شورای اروپا، بالاترین نهاد حقوق بشر اروپا، از لیسبون خواست تا در رویکرد خود برای آموزش تاریخ استعمار تجدید نظر کند و گفت: «تلاش‌های بیشتری برای کنار آمدن پرتغال با نقض حقوق بشر در گذشته برای مقابله با تعصبات نژادپرستانه علیه مردم این کشور ضروری است. تبار آفریقایی که از گذشته استعماری و تجارت برده تاریخی به ارث رسیده است.

همانطور که گاردولو خاطرنشان می کند: “پرتغال به میراث دریایی خود بسیار افتخار می کند، اما در مورد ارتباط این میراث با برده داری و استعمار بسیار سکوت می کند.” هم او و هم بونچ امیدوارند این کنفرانس – که شامل یک سمپوزیوم یک روزه با بازدیدکنندگانی از آنگولا، برزیل، آفریقای جنوبی، بریتانیا و هلند است – به تلاش‌های متوقف شده برای وادار کردن پرتغال به تأمل در مورد گذشته خود قوت بخشد.

بونچ می گوید: “اغلب ما در سرزمین خود پیامبرانی بی شرف هستیم و در اصل زمانی که شخص دیگری وارد می شود و می گوید اینها مسائل مهمی هستند، ناگهان باعث تحریک بسیاری از کارهایی می شود که مردم انجام می دهند.” بخشی از آن این است که می گویند این خوب است که با آن کشتی بگیریم. بسیار مهم است.»

ماه گذشته، مارک روته، نخست‌وزیر هلند، رسماً به خاطر نقش هلند در تجارت برده عذرخواهی کرد و گفت که این کشور “برده‌داری را فعال کرده، تشویق کرده و از آن سود برده است” و کارهایی انجام داده است که “نمی‌توان آنها را پاک کرد، فقط می‌توان با آنها مواجه شد.” .

برای باچ، نیاز به گفتگوهای صادقانه “درباره مسائل اساسی که باید با آنها دست و پنجه نرم کنیم” توسط قتل جورج فلوید، توسط Black Lives Matter و شورش های بریکستون تاکید شده است.

در ابتدایی ترین حالت، این در مورد صادق بودن در مورد یک تاریخ مشترک دردناک و شرم آور است.

او می‌گوید: «من فکر می‌کنم که مردم در مورد بحث برده‌داری و نگاه کردن به گذشته آن واقعاً دوسوگرا هستند، زیرا این مفهوم این است: «این درباره گناه است؟»». “برای من، این در مورد این است: “تو چگونه خودت را درک می کنی؟” بخش بزرگی از شخصیت شما وجود دارد – چه پرتغال، چه برزیل یا ایالات متحده – که بدون آن نمی توانید درک کنید. من همیشه از اینکه چگونه مردم تشخیص می دهند که DNA پدربزرگ یا مادربزرگشان آنها را شکل می دهد، شگفت زده شده ام، اما آنچه که آنها چندان راحت درک نمی کنند، تاریخی است که پدربزرگشان را شکل داده و همچنین به شکل گیری آنها ادامه می دهد. “

همچنین در مورد احترام، ذکر و استقامت است. هنگامی که سرانجام روز پراکندگی زمین از دست بزرگ ماکوآ فرا رسید، شرایط کیپ تاون کاملاً یادآور شرایطی بود که باید با غرق شدن سائو خوزه در دسامبر 1794 همراه بود.

Bunch می گوید: «ما آنجا هستیم و نمی توانیم قایق ها را بیرون بیاوریم زیرا آب بسیار بد است، باد و باران بسیار بد است.

غواصان تا آنجا که می توانند شنا می کنند و سپس خاک را می پاشند. و بر هر آنچه مقدس است، خورشید بیرون آمد، باران متوقف شد، باد متوقف شد. زیباترین روزی بود که می توانستی تصور کنی.

من هرگز در زندگی حرفه ای خود واقعاً در مورد اجداد یا معنویت صحبت نکرده بودم، اما آن لحظه باعث شد متوجه شوم که چیزی بسیار بزرگتر از آنچه ما می توانیم باشیم وجود دارد: به معنای واقعی کلمه لحظه ای که خاک ریخته شد، آب و هوا به طور چشمگیری تغییر کرد. که به خاطر سپردن قدرتمند است.»