کریستیانو رونالدو در النصر فرود آمد، دور بعدی فوتبال از واقعیت | کریستیانو رونالدو

همین الان به کریستیانو رونالدو پوزخند و تمسخر و خندیدن خیلی آسان است، نه اینکه بخواهیم ارزان و بیهوده صحبت کنیم.

و با این حال، من فکر می‌کنم هنوز باید به کریستیانو رونالدو پوزخند بزنیم، تمسخر کنیم و بخندیم، حتی اگر فقط به این دلیل که خنده احتمالاً پاسخ خوبی به هفته‌ای است که رونالدو بدون شک تأیید کرده است که قطعاً برای بچه‌ها حاضر است – و نه. نه برای پول – با امضای قرارداد با النصر ریاض در یک قرارداد شگفت انگیز 173 میلیون پوندی در سال برای سرگرمی ورزشی.

در یک سطح شما فقط باید به عجیب بودن این موضوع بخندید. در اینجا حرکتی است که بی ربط به ورزش حرفه ای نخبه است، اما با وضوح مطلق به جایی که آن جهان در حال حرکت است اشاره می کند.

اما عمدتاً بسیار خنده‌دار است، به‌طوری‌که هر کاری که رونالدو غمگین انجام می‌دهد خنده‌دار است وقتی به عنوان مطالعه‌ای در زمان واقعی در خودپرستی افراطی و بدون محدودیت انسانی در نظر گرفته شود. در اینجا فوتبالیستی است که با افراد مشهور هنگام خروج از منچستریونایتد مصاحبه کرد در حالی که در مورد رفتار توهین آمیز دیگران موعظه می کرد (منبع: آن “مصاحبه تلویزیونی وحشتناک”، تجربه ای که قابل مقایسه با ضربه زدن مکرر به کره چشم با سیخ کباب گرم شده است. بی عقلی ناب انسانی).

این چگونه روی زمین کار می کند؟ چقدر قبل از اینکه رونالدو به دلیل پرس کافی برای برآورده کردن استانداردهای اولیه توپ روابط عمومی عربستان کنار گذاشته شود؟ چه مدت قبل از اینکه تصاویری از او ظاهر شود که خشمگین و غمگین به نظر می رسد در جایگاه های استادیوم دانشگاه ملک سعود، اظهاراتی در رسانه ها درز کرده است که چگونه به النصر مورد علاقه او خیانت شده است، کافه چقدر وحشتناک است، تجهیزات ورزشگاه چقدر نامرغوب است؟

و با این حال، غم و اندوه زیادی در اینجا وجود دارد، و در واقع یک داستان هشدار دهنده مهم است. واقعیت ساده است. رونالدو به طرز معجزه آسایی فوتبالیست خوبی بود. بعد از آن دست کشید. سر و صدا، تندی، جزر و مد عظیم پول های بیهوده، همه از شکاف بین این حقیقت سخت ورزشی و قدرت خرج نشده مجموعه صنعتی رونالدو، امتناع آن از مردن، دست کشیدن از کسب درآمد و پذیرش این واقعیت سرچشمه گرفته است.

تماشای این اتفاق ناراحت کننده بوده است، دیدن رونالدو فوتبالیست – هنوز هم از بیرون همان کیک گوشت گاو پلاستیکی شده، همان مجسمه کیک عروسی با لگن مار زنده می شود – که به دلیل سن و مرگ و میر تمام شده است. در دیدن چنین شخصیت تأثیرگذاری که به نماد حرص و طمع انسان تبدیل شده است غم انگیزی نیز وجود دارد. به راحتی می توان محبوبیت رونالدو را نادرست درک کرد و آن را به عنوان بازاریاب، پرستش و فتیشیسم مشهور رد کرد.

اما رونالدو همچنین یک داستان نشاط آور است. در اینجا یک بچه فقیر از یک پیشینه سخت است که جهان را با چیزی جز استعداد و کار سخت فتح کرد، که ورزش را به عنوان کارخانه رویاها تجسم می دهد. رونالدو سرنوشتش را درست کرد، بدنش را درست کرد، دندان هایش را درست کرد، شروع شکسته اش را در زندگی درست کرد. اگر در بیرون هستید، اگر دنیا برای شما بسته به نظر می رسد، در اینجا یک داستان الهام بخش است.

و حالا رونالدو چیزی به همان اندازه مهم به ما می گوید. یکی از بزرگترین نبردها در ورزش بزرگ در حال حاضر، شکاف بین واقعی و تقلبی است. از صحنه‌سازی جام جهانی قطر تا پروژه‌های سوپرلیگ، تا کیش مشهور شدن بازیکنان، این یک سوال کلیدی است: آیا این موضوع واقعاً واقعی است؟ آیا می توانیم به نمایشی که در مقابل خود داریم اعتماد کنیم؟

رونالدو به ابزاری بسیار مفید برای پیشگویی برای این نوع غیرواقعی تبدیل شده است. در این منظر، اخراج او از لیگ برتر باید به عنوان یک پیروزی، یک خبر خوب، تایید این موضوع که این چیزی در پایین ترین سطح ورزش قرار دارد، که هنوز لبه های سختی دارد، تلقی شود.

به همین ترتیب، در قطر 2022، هیچ لحظه دلچسب‌تر از فرناندو سانتوس، 68 ساله با رفتار و لباس یک کارآگاه نیویورکی درهم ریخته دهه 1970 با تختی که به دیوار تا می‌شود و شجاعت داشت، وجود نداشت. رونالدو را کنار بگذارد و یک جوان 21 ساله را جایگزین او کند. آن ریزش همان چیزی را می‌گفت: مهم نیست که به این موضوع چه می‌زنید، فعلاً اساساً صادق است.

چه چیز دیگری داریم؟ بدیهی است که بازگشت به یونایتد واقعی نبود، بلکه در عوض یک چیدمان مومی مشهور بود که برای ایجاد توهم زندگی طراحی شده بود. اریک تن هاگ قبلاً فوتبال انگلیس و در واقع گفتمان عمومی گسترده تر را انجام داده است. با اصرار بر اینکه هنوز مرزی بین واقعی و جعلی وجود دارد، رونالدو را مجبور به ترک آن کرده است.

بدیهی است که انتقال به النصر نیز واقعی نیست. این هفته L’Équipe قرارداد رونالدو را “یک انحراف اقتصادی” نامید، اما این تنها در صورتی است که بپذیریم که مربوط به فوتبال است. اینکه رونالدو را پردرآمدترین فوتبالیست جهان بنامیم مانند این است که تام کروز را پردرآمدترین خلبان جنگنده خطاب کنیم. در اینجا یک مسئله واقعیت وجود دارد. رونالدو دیگر ورزش نمی کند. او یک بازیگر، یک مگافون تبلیغاتی، یک ابزار قدرت است.

و باز هم نوعی غم و اندوه در این میان وجود دارد، سوالاتی درباره اینکه میراث ورزشی خود رونالدو دقیقاً چگونه خواهد بود. بهترین رونالدو به نظر من نسخه 2008 بود، که رکوردی را در امتیاز توپ طلا جمع آوری کرد، زمانی که او هنوز یک بازیکن تیمی رسا و بسیار سرگرم کننده بود.

پیشرفت او از آن نقطه به معنای واقعی کلمه برنده شدن، یک چکش گل متحرک، فراهم‌کننده لحظات، فوتبال نخبه به‌عنوان حلقه TikTok بوده است.

ششصد گل پانصد هت تریک. یک میلیون گل اولین مردی که در هر لیگ به طور همزمان به تک تک تیم ها گل زد. دوران حرفه ای رونالدو می تواند شبیه نوعی خودارضایی فوتبالی باشد، ورزش به عنوان خودستایی بی پایان. در واقع پیروزی برای او چه معنایی دارد؟ اینکه رونالدو بزرگ و معروف است و ماهیچه های مشخصی دارد؟ آیا چیزی در مورد تئوری یا جمع گرایی یا بازی تیمی یا فضایل مشترک به ما می گوید؟

هیچ شخصیتی به این میزان فردگرایی ورزشی را تجسم نداده است، یا فوتبال را تا این حد عمیقاً به یک وسواس انحصاری سلبریتی تقلیل نداده است. عربستان گام نهایی در این مسیر است، به سمت محصولی بی ریشه و بی زمان و در عوض بر مصرف تصاویر، برندها و استایل است.

رونالدو حداقل این را به ما می گوید و خود را کاملاً در یک طرف آن نبرد قرار می دهد. از این نظر، او به تجسم کامل عصر رسیده است و به وضوح به آینده خارق العاده و بدون بافت آن اشاره می کند. حداقل این مقدار واقعی به نظر می رسد.