جیانلوکا ویالی زندگی خود را صرف کسب جام کرد اما قلب ها را نیز به دست آورد | جیانلوکا ویالی

جییانلوکا ویالی نبرد خود را با سرطان از دست نداد، زیرا برای او هرگز نبردی برای شروع نبود. او در سال 2020 به آبان نیوز گفت: «من نمی‌خواهم با سرطان مبارزه کنم، زیرا این یک دشمن بسیار بزرگ و قدرتمند خواهد بود. احساس می کنم این یک سفر است. این در مورد سفر با یک همراه ناخواسته است تا اینکه امیدوارم حوصله اش سر برود و قبل از من بمیرد.

بخشی که با کشف تومور لوزالمعده در سال 2017 آغاز شد، روز جمعه به پایان رسید، زیرا ویالی در سن 58 سالگی درگذشت. بیش از یک بار به نظر می رسید که او در مسافرت همکار خود دوام خواهد آورد و پزشکان به طور کامل به آنها اشاره کردند. در سال 2018 و دوباره در سال 2020، اما در هر نوبت سرطان عود می کرد.

زمانی بود که تصورات جنگ ممکن بود برای ویالی جذاب باشد، او گفت که اگر فوتبال نتیجه نمی گرفت می توانست یک سرباز باشد. استعدادش او را به مسیر بی دغدغه تری برد. او در این نامه نوشت: «کسی را که می گوید فوتبال یک جنگ است، باور نکنید فصل زیبا، کتابی که او با همکاری روبرتو مانچینی درباره آنها نوشته است اسکودتو– برد فصل 91-1990 در سمپدوریا. «این یک ورزش است، یک بازی. و با دوستانت بازی می کنی.»

او به مدت هشت سال در ماراسی در کنار بهترین یار خود یعنی مانچینی بازی کرد و این بزرگترین فصل در تاریخ سمپدوریا باقی می ماند که تنها قهرمانی این باشگاه در لیگ و همچنین تنها موفقیت قاره ای آن – قهرمانی در جام برندگان جام – برجسته شد. از یک سال قبل ویالی هر دو گل را به ثمر رساند که اندرلخت را در فینال گوتنبرگ غرق کردند.

او و مانچینی بودند دوقلوهای هدف – دوقلوهای گل – در داخل و خارج از زمین جدایی ناپذیر. آنها سه بار با هم کوپا ایتالیا را بلند کردند و هر از چند گاهی جهنم کوچکی را بالا می بردند، شبانه از کمپ تمرینی بیرون می رفتند و بالش هایی زیر ملحفه ها می گذاشتند تا کسی مشکوک نشود. «من آن شیرینی بودم که یخ را می شکست [with the ladies]ویالی سال‌ها بعد به یاد می‌آورد که خود را تحقیر می‌کرد. “روبرتو خوش تیپ بود.”

این پیوندهای دوستی به حفظ یک تیم بیشتر از آنچه در غیر این صورت ممکن بود کمک کرد. ویالی 22 ساله در تابستان 1986 میلان را رد کرد و این را منعکس کرد که “در یک باشگاه بزرگ، شما بیش از هر چیز در خدمت به نتیجه هستید. در حال حاضر، من بیشتر به یک شخص بودن علاقه دارم.»

واقعیت های مالی فوتبال برای همیشه قابل مقاومت نبود و ویالی در سال 1992 به یوونتوس پیوست و قهرمان لیگ قهرمانان اروپا و جام یوفا و همچنین یک عنوان دیگر در سری آ شد. بعد انتقال او به چلسی بود – انتقالی رایگان در تابستان 1996 که با حکم دادگاه اروپایی Bosman یک سال قبل امکان پذیر شد.

در عرض 20 ماه، او بازیکن-مدیر شد: به جای رود گولیت ارتقا یافت. ویالی اولین بازی خود را در نیمه نهایی جام اتحادیه مقابل آرسنال با پخش لیوان های شامپاین در رختکن قبل از شروع بازی انجام داد. تیم او با نتیجه 3-1 پیروز شد و نتیجه بازی رفت را جبران کرد.

این داستانی است که به ما یادآوری می کند که بازی حرفه ای چقدر سریع تغییر کرده است. مربی سطح بالایی که بازیکنان را به نوشیدن الکل قبل از بازی تشویق می‌کند در سال 2023 غیرقابل قبول به نظر می‌رسد، اما پس از آن ایده باشگاهی مانند چلسی که در وهله اول یک بازیکن-مدیر استخدام کند، چنین است.

ویالی باید کاری را درست انجام می داد. چلسی قهرمان جام اتحادیه، جام برندگان جام و سوپرکاپ یوفا در سال 1998 و جام حذفی در سال 2000 شد. او موفق‌ترین مربی باشگاه در دوران پیش از رومن آبراموویچ است.

دستاوردهای او به عنوان یک بازیکن و مربی در کتاب های تاریخ برای هر کسی که برای یافتن آنها اهمیت دارد ماندگار خواهد بود. به همین ترتیب، فیلم بازی های او در آرشیو ویدیویی. او گلزن گل های بزرگ و ضروری، ضربات بالای سر و برنده جام بود.

ضبط کردن آن آسان‌تر، تأثیر او بر افرادی است که او را می‌شناختند. ویالی به عنوان بخشی از کادر مانچینی به یورو 2020 رفت و به عنوان رئیس هیئت ایتالیا در این تورنمنت خدمت کرد – نقشی که شما از آن می سازید که ترکیبی از وظایف اداری، سفیر و حمایت از بقیه کارکنان را شامل می شود.

برای ایتالیا، او بیشتر احساس می‌کرد که عضوی از خانواده است، برای حمایت و ارائه اشاره‌ها، بلکه فقط برای خنده و کمک به فرونشاندن تنشی که در مسابقات ایجاد می‌شود. بعد از اینکه اتوبوس تیم به طور تصادفی بدون او برای بازی افتتاحیه مقابل ترکیه رفت، تظاهر به انجام دوباره این کار برای هر بازی بعدی تبدیل به یک تهوع شد.

ویالی، مانند مانچینی، در آن تورنمنت چند شیاطین را جن زد. آنها یک فینال جام اروپا را با هم در ومبلی با سمپدوریا در سال 1992 از دست دادند و علاوه بر آن تجربیات ناامیدکننده ای را در بازی برای تیم ملی ایتالیا به اشتراک گذاشتند. در جام جهانی 1990، ویالی با مصدومیت مبارزه کرد و سالواتوره شیلاچی جایگزین او شد، در حالی که مانچینی اصلاً بازی نکرد.

ویالی و مانچینی به جای اینکه بگذارند این تاریخ روی آنها سنگینی کند، با تجسم این کلمات از کتاب خودشان – دو دوست که بازی مورد علاقه خود را به اشتراک می گذارند – برای بازیکنان لحن ایجاد کردند.

ویالی سال گذشته در مصاحبه ای با الساندرو کاتلان برای نتفلیکس در ایتالیا گفت: «من متقاعد شده ام که فرزندان ما بیشتر از حرف های ما از ما الگو می گیرند.. “من وقت کمتری دارم تا آن نمونه باشم، حالا که می دانم از پیری نمی میرم، بنابراین سعی می کنم نمونه مثبتی باشم.

من سعی می‌کنم به آنها یاد بدهم که خوشبختی بستگی به دیدگاهی دارد که با آن به زندگی نگاه می‌کنید، این که نباید آن را پخش کنید، اینکه باید بیشتر گوش کنید و کمتر صحبت کنید. اغلب بخندید، به دیگران کمک کنید. این راز خوشبختی است.»