گل طلایی: پیتر بردزلی برای نیوکاسل و ناتینگهام فارست (1996) | باشگاه فوتبال نیوکاسل یونایتد

Oدر تمام لحظات نمادینی که برای تعریف دوران لیگ برتر آمده است، تعداد کمی مانند آنچه در الند رود در روز دوشنبه 29 آوریل 1996 رخ داد در ذهن می ماند. سرمربی آنها، کوین کیگان، چند چیز داشت که باید از سینه اش خارج شود. او شروع به آشفتگی کرد، به طور فزاینده ای عصبانی شد و در پایان صدا را به 11 رساند.

برای بسیاری، من آن را دوست خواهم داشت رانت کیگان خالص بود و او را به عنوان یک مرد بیش از حد احساساتی به نفع خودش نشان می داد و نشان دهنده این نکته دقیق بود که سرنوشت رقابت قهرمانی لیگ برتر 96-1995 از نیوکاسل و منچستریونایتد دور شد.

کیگان به الکس فرگوسن اجازه داده بود تا به درون سرش برود و به طعمه اسکاتلندی برود پس از اینکه در مرحله نهایی یک کمپین حماسی پیشنهاد کرد لیدز و ناتینگهام فارست، حریفان سوم و دوم نیوکاسل، کمتر تلاش کنند تا ضلع شمال شرقی را نسبت به خود شکست داد. فرگوسن مدعی شد که فارست به‌ویژه با توجه به اینکه در مراسم شهادت استوارت پیرس در اواخر همان سال شرکت می‌کردند، با نیوکاسل راحت می‌رفت. لطفی برای یک لطف و همه اینها.

کیگان در حالی که به پایین لوله دوربین Sky Sports نگاه می‌کرد، دمای بدنش بالا می‌رفت و انگشتش تکان می‌خورد، گفت: «حالا می‌توانید به او بگویید، ما هنوز برای این عنوان می‌جنگیم و او باید به میدلزبورو برود و چیزی بیاورد». و من به شما می گویم، صادقانه، اگر آنها را شکست دهیم، دوست خواهم داشت. دوستش دارم!”

یونایتد در میدلزبورو چیزی به دست آورد. پیروزی 3-0 که سومین قهرمانی را در چهار فصل رقم زد. و واقعاً با توجه به اتفاقی که سه روز قبل در سیتی گراوند رخ داد، رسمی بود – تساوی 1-1 نیوکاسل در فارست در حالی که میهمان با برتری در نیمه اول دو امتیاز از دست دادند. این یک ضربه ریاضی پس از ضربه روانی بود که فرگوسن قبل از بازی لیدز وارد کرده بود.

این نتیجه برای نیوکاسل ناخوشایند بود و آنها را با دو امتیاز پشت سر یونایتد در آخرین روز فصل قرار داد، زمانی که تیم فرگوسن در ورزشگاه ریورساید افتخار می‌کرد، نیوکاسل مجبور شد به چیزی که ممکن بود بعد از تساوی 1-1 رخ می‌داد، توجه کند. با تاتنهام برتری 12 امتیازی از بین رفت. رویاهای Geordie در درزها پاره شد.

با این حال، در آن شب در ایست میدلندز، هواداران نیوکاسل حداقل چیزی برای لذت بردن داشتند – گلی که گویای فوتبال هیجان انگیزی بود که در آن فصل ارائه کرده بودند و به درستی از کفش خلاق ترین بازیکن نیوکاسل در خلال خلاق ترین آنها آمده بود. عصر. بهترین هنرپیشه The Entertainers: پیتر بیردزلی.

نوشتن در مورد بیردزلی با توجه به محرومیت 32 هفته ای از فوتبال که در سال 2019 پس از محکوم شدن به استفاده از زبان نژادپرستانه و توهین آمیز نسبت به بازیکنان زیر 23 سال نیوکاسل در دوران مربیگری آنها دریافت کرد، دشوار است. این یک قسمت ناراحت کننده و شرم آور بود و این واقعیت را تحت الشعاع قرار داد که بیردزلی یک فوتبالیست جهنمی بود. یک فوروارد با استعداد فنی و بسیار خلاق که هرگز اعتباری را که شایسته آن بود دریافت نکرده است. دلایل متعددی برای آن وجود دارد و بدون شک از جمله آنها می توان به ظاهر و رفتار او اشاره کرد. آن سبک دویدن به هم ریخته، آن مدل موی کاسه ای پودینگ، آن لهجه ژئوردی ضخیم و شلوغ. بیردزلی از جذاب ترین بازیکنی است که این کشور تا به حال تولید کرده است، اما مسلماً او با استعدادترین بازیکن این کشور است.

یک شماره 10 که به ندرت با شماره 10 بر روی پشت خود بازی می کرد، تسلط بیردزلی در یک فوتبال بسیار وسوسه انگیز بود. به ندرت پایش را ترک می‌کرد، حتی زمانی که او حرکت علامت‌گذاری دریبل خود را در چالش‌های یکی پس از دیگری، اغلب در فضاهای تنگ و با سرعت انجام می‌داد. همانطور که در مورد اکثر بازیکنان با استعداد وجود دارد، که از اتحاد توانایی های طبیعی با تمرین مداوم ناشی می شود، که در مورد بیردزلی شامل دویدن با توپ از خانه اش در هگزام تا باشگاه پسران والند، مجموعه جوانان تاین ساید بود که در راه اندازی نقش داشت. نه تنها حرفه بردزلی، بلکه استیو بروس، آلن شیرر و مایکل کریک.

توپی که بیردزلی با آن دریبل می‌کرد، یک شناور پنی بود که برای خوانندگان جوان‌تر از پلاستیک ساخته شده بود و ذهن خودش را داشت. بازی کردن با آن دردناک بود، اما تا آنجا که بیردزلی به آن مربوط می‌شد، این نکته بود: یاد بگیرید که با یکی از آن‌ها کنار بیایید و نسخه چرمی آن در مقایسه با آن، یک دال خواهد بود.

کار کرد. بیردزلی نه تنها فردی بود که قادر به مانور دادن در فضاهای تنگ و با سرعت بود، بلکه با هر دو پا و از زوایای نامناسب نیز مانور داد. او همچنین از آگاهی فضایی عالی و یک پایان باطل اغلب کمتر مورد توجه قرار گرفته بود. ممکن است بیردزلی به عنوان یک دوپینگ دمدمی مزاحم شناخته شده باشد، اما با این همه استعداد می توان خونسردی را دنبال کرد.

و همه آن هدایا در روز پنجشنبه 2 مه 1996 در سیتی گراوند به نمایش گذاشته شد، زیرا نیوکاسل برای کسب عنوان قهرمانی مقابل فارست رفت.

کمی بیشتر از نیم ساعت از بازی گذشته بود که دیوید باتی، درست در داخل نیمه‌ی فارست ایستاده بود، پاسی را به سمت بیردزلی شلیک کرد، کسی که در خارج از محوطه کمین کرده بود، اما در کنار و با حریفان چهار نفره جلوتر از او بودند. پرش توپ که به بیردزلی رسید کمکی به مسائل نشد، اما کاپیتان نیوکاسل وحشت نکرد. در عوض و در یک حرکت مالکیت را تصاحب کرد و رو به گل شد.

توپ بالا بود و دو بازیکن فارست، اسکات جمیل و استیو چتل، در حال حرکت به سمت بردزلی بودند و او به دنبال پیشرفت بود. باز هم هیچ وحشتی وجود نداشت زیرا او منتظر افتاد تا توپ بیفتد و پس از آن، از راست به چپ رانندگی کرد، قبل از اینکه توپ را از میان پاهای آلف-اینگه هالند بگذراند و به داخل منطقه برود، به راحتی جمیل و چتل را کنار زد.

با توجه به تلاش هالند برای تکل آخر، هنوز کار برای انجام دادن وجود داشت، به غیر از این که بردزلی از دروازه فرار می کرد. یک بار دیگر – بدون وحشت. در عوض، قبل از اینکه مارک کراسلی را با حرکتی سرسام‌آور و غیرقابل توقف از کنار مارک کراسلی بگذراند، توپ را تحت کنترل درآورد.

مارتین تایلر در تفسیر فریاد زد: «گوهری از یک گل توسط یک جواهر یک بازیکن،» و او اشتباه نکرد. این اعتصاب به عنوان گل ماه روز مسابقه انتخاب شد و در فاصله پنج ثانیه و نیم دوجین لمس، با پای چپ و راست، بیردزلی را در بهترین حالت تسخیر کرد.

هواداران لیورپول و اورتون ممکن است با توجه به نمایش های باکیفیتی که بیردزلی برای باشگاه های مرسی ساید بین اواخر دهه 80 و اوایل دهه 90 ارائه کرد، با این ارزیابی موافق نباشند، در حالی که برخی از هواداران نیوکاسل ممکن است استدلال کنند که او در اولین دوره حضورش در سنت جیمز برای باشگاه آنها بهتر عمل کرد. پارک، از 1983-1987. همه اینها ممکن است درست باشد، اما نمی توان انکار کرد که در سال های پس از بازگشت او به شمال شرق، بیردزلی عضوی پیوسته خیره کننده در یکی از هیجان انگیزترین تیم هایی بود که این کشور دیده است. و چیزی که کمک او به نیوکاسل کیگان را به ویژه قابل توجه کرد این بود که او در شب گل مقابل فارست به 30-35 سالگی رسید و 15 ماه دیگر برای تیم دوران نوجوانی خود قوی عمل کرد.

همچنین باید به خاطر داشت که بیردزلی علاوه بر اینکه به تنهایی یک مهاجم با استعداد بود، فویل بسیار خوبی برای دیگران بود. جان آلدریج، ایان راش، اندی کول و لس فردیناند تنها برخی از مهاجمانی هستند که در کنار او در سطح باشگاهی پیشرفت کردند در حالی که گری لینهکر در انگلیس حضور داشت.

مجری مسابقه روز گفت: “کسی که بیشترین کمک را به من کرد پیتر بردزلی بود.” “بازیکن فوق العاده. غیر قابل باور بی خودی. رکورد گلزنی من زمانی که پیتر در تیم انگلیس بود تقریباً یک گل در هر بازی بود و من این را مدیون او هستم.

ستایش مهیج برای مردی که زندگی اش به خواری کشیده شده است اما زمانی زمین های سراسر کشور را روشن کرده است. چیزی بیشتر از سیتی گراوند در سال 1996، به ثمر رساندن یک گل با زیبایی فنی و وحشیانه در میان سقوط و سوختن آرزوهای قهرمانی تیمش.