پارادوکس پله: بزرگترین سلبریتی فوتبال هنوز هم بازی زیبا را تعریف می کند | پله

اسپله بلافاصله پس از تولد 30 سالگی خود، در آستانه بازنشستگی طولانی مدت خود در دیسکو، سال های لباس سرهنگی، به عنوان مشهورترین فرد جهان انتخاب شد. در آن مرحله کار او به عنوان یک فوتبالیست جدی تمام شده بود. پله در آن تابستان برای سومین بار قهرمان جهان شد و قبلاً تبدیل به چیزی شده بود که تا آخر عمر باقی می ماند: هویت پله، مجتمع صنعتی پله، پله بزرگ.

او در سال 1970 با این ابرقدرت، این موهبت، جایگاه مشهورترین انسان چه کاری را انتخاب کرد؟ کت و شلوار سفید می پوشید و خیلی دست تکان می داد. گیتار می زد. او در میکروفون فریاد زد “عشق”.

در سال‌های بعد، به نظر می‌رسید که او تمایل داشت در سمت اشتباه تاریخ قرار بگیرد (زندگی‌نامه پله در سال 2010، طبیعتاً به سپ بلاتر اختصاص دارد). سرمایه گذاری های تجاری بزرگ به طور دوره ای از بین می رفت. ایده یک حرفه سیاسی – به طور جدی پله؟ آیا با سیاستمدارانی برخورد کرده اید؟ آیا با سیاستمداران برزیلی ملاقات کرده اید؟ – با عجله آمد و رفت.

او برای مدتی با اندی وارهول که اعلام کرد پله “15 قرن” شهرت خواهد داشت، معاشرت کرد. و شاید حق با اندی بود. دو دهه بعد پله را می‌توان دید که از یک کیک تولد غول‌پیکر بیرون می‌پرد (او اکنون 50 ساله بود) قبل از اینکه برای تماشای مسابقه ادای احترام پله که در تلویزیون پخش می‌شود، به یک پایه سفارشی پله بازنشسته شود.

در پایان جای تعجب نیست که پنج دهه از این چیزها باعث ایجاد سردرگمی های خاص خود شده است و درخشش یکی از شخصیت های عمومی بزرگ قرن بیستم را کمرنگ می کند. شاید خبر مرگ پله در پنجشنبه شب پس از یک بیماری طولانی، اکنون کمی روشن باشد، فرصتی برای یافتن لبه های سخت یک بار دیگر.

نگاه کردن به تصاویر آن سال‌های طلایی کمک می‌کند: گونه‌ها، چشم‌های گشاد و بی‌معنا، ظرافت حرکاتش، زمانی که پله شبیه آن چیزی بود که بود، بچه‌ای که از فقر شدید برخاست تا یکی از آن‌ها شود. اولین سوپراستارهای سیاهپوست فرهنگ پاپ جهانی؛ پسر غیرممکن قرن بیستمی که ملکه الیزابت دوم را در ماراکانا در سال 1968 خیره کرد (طبق گفته پله او از او پرسید که آیا برای لیورپول بازی خواهد کرد یا خیر). و مهمتر از همه یک چهره واقعاً نشاط‌آور، تجسمی از ایده فوتبال به عنوان منبع شادی و رهایی.

با این حال، ابتدا لازم است کمی بیشتر با واکنش منفی پله مقابله کنیم. این موضوع چند سال اخیر بوده است. با ارائه یک نماد، یک وسیله فرهنگی، طبیعی است که بخواهیم کمی آن را خراب کنیم.

بنابراین می شنویم که برزیلی ها گارینشا را ترجیح می دهند (واقعاً چه کسی این کار را نمی کند؟ گارینشا قلب شورشی برزیل است). ما در مورد پله به عنوان ابزار تاسیس می شنویم. چرا با حکومت نظامی نجنگید؟ چرا این مردی که از فقر و آپارتاید نژادی آمده بود تا به منبع الهام جهانی تبدیل شود، برای انعکاس سیاست های مورد حمایت حساب رسانه های اجتماعی من تلاش بیشتری نکرد؟

این یکی از راه های سوء تفاهم پله است. یکی دیگر از موارد این است که در مورد آمار گلزنی به طرز شگفت انگیزی خسته کننده بحث کنید. از یک طرف ما ادعای 1000 گل را داریم (شاید موزه سانتوس در چند روز آینده کشف کند که در واقع پله 113 سال عمر کرده است). از سوی دیگر، کانتر ادعا می کند (به همان اندازه کسل کننده) که گلزنی در بازی های تور اروپا آسان تر از گلزنی به جنت در یک تیم فوق ستاره است. پله بیش از حد ارزیابی شده است. پله اول به آنجا رسید. پله یک برند بزرگ پاکیدرمیک است. پله مجموعه رکوردهای پدر شماست.

احتمالاً دو چیز در مورد همه اینها ارزش گفتن دارد. این اول این است که پله اجتناب ناپذیر نبود. پله از طریق برخی از مسیرهای آکادمی اروپای غربی گرمخانه داده نشد. این یک پیروزی بر ناملایمات شدید ماقبل مدرن بود. پله در کلبه ای در میناس گرایس به دنیا آمد. او در فقر بزرگ شد. او به دلیل گرسنگی، انبه را از درختان دزدید. او به عنوان یک پسر کفش و فروشنده بادام زمینی دزدیده شده کار می کرد. از اولین تجربه‌اش در فوتبال تا آخرین تجربه‌اش، او با لگد، مشت، زمین خوردن و تشخیص اشتباه مواجه شد (یکی از پزشکان تیم آسیب جدی زانو را با «حوله‌های داغ جوشان» درمان کرد).

و البته او هر جا که می رفت مورد آزار نژادی قرار می گرفت، از سوی جمعیت، بازیکنان مخالف و هم تیمی هایش. تولد او با عبارت “او مطمئناً به اندازه کافی سیاه است!” استقبال شد. از عمویش خورخه در سال 1958 در سوئد، پله نوجوان متوجه شد: «تمام تیم‌های دیگر فقط سفیدپوستان داشتند. یادم می‌آید از هم تیمی‌هایم می‌پرسیدم، آیا فقط در برزیل سیاه‌پوستان هستند؟»

اما برزیل با نوار رنگی درجه بندی شده اش به سختی یک جامعه نمونه بود. پله با هیچ چیز جز استعداد و اراده از این طریق عبور کرد. او ممکن است به معنای مدرن منسجم سیاسی نبوده باشد، ممکن است چیزهای درستی نگفته باشد. اما تمام وجود او ناگزیر بود سیاسی. او برای این کار شایسته احترام است.

و دوم، موضوع درخشش خیره کننده او به عنوان یک بازیکن است، تنها مسئله واقعاً، اگرچه حتی در اینجا نیز به نظر می رسد که شهرت او در سال های اخیر مورد حمله قرار گرفته است. زمانی که پله ظهور کرد، فوتبال برزیل مکان مهاجمان متحرک یا سیالیت خلاقانه نبود. تیم ها تمایل داشتند از مهاجمان مرکزی قدرتمند استفاده کنند، اما پله حتی در نوجوانی خواستار ایجاد نقش متفاوتی بود.

اینجا فوتبالیستی بود که هم بدنی کمیاب کریستیانو رونالدو داشت و هم تخیل خلاق لیونل مسی. برای دریافت واقعی این موضوع، لازم است به فیلم های قدیمی نگاه کنید و برای تماشای بازیکنان اطراف پله، بزرگنمایی کنید. او اینجاست، این چهره شیک، متعادل و کاملاً قانع کننده در مرکز، احاطه شده توسط سایر فوتبالیست های نخبه که ناگهان شبیه ربات های ساخته شده از چوب داربست می شوند، دالک در یک پیاده روی 10 مایلی متحرک.

پله فوراً مدرن به نظر می رسد. او راه های مختلفی برای ایستادن، حرکت، توپ گرفتن دارد. گل معروف در فینال جام جهانی 1958، جایی که او توپ را روی بنگت گوستاوسون بلند می کند، دور او می دود و آن را به گوشه می اندازد، می تواند در یک کلیپ دو ثانیه ای به طرز عجیبی آسان و ارزان به نظر برسد. کل بازی را تماشا کنید و پله مانند یک بازدیدکننده بیگانه فوق پیشرفته به نظر می رسد که با یک دیپلودوکوس بسیار کند و گیج بازی می کند.

بزرگترین لحظه او 12 سال بعد در مکزیک رقم خورد. پله در آن تورنمنت مهیج، که در آن زمان به نوعی فوتبالی ووداستاک، پیروزی تخیل و بیان آزاد، نمونه‌ای از آنچه می‌توان به دست آورد، به نظر می‌رسید، در آن تورنمنت هیجان‌انگیز، گل زد یا نیمی از گل‌های برزیل را زد.

خنده داره که اوضاع چطور پیش میره پله یک سال بعد بازنشسته شد و با خیال راحت به عنوان مشهورترین شخص جهان بر تخت نشست. و تیم او در سال 1970 مدلی از این ورزش را به عنوان وسواس جهانی تکنیکالر ایجاد کرد، محصولی که در 50 سال پس از آن توسط هر نهاد حاکمیتی با خشونت خرده‌فروشی می‌شد و در زمستان امسال جام جهانی جنگ‌های کربنی به اوج خود رسید.

اینجا یک پارادوکس وجود دارد. پله گرایی شرکتی، کیش سلبریتی، کالایی سازی آن تصویر به ارائه الگویی برای این امر کمک کرد. پله فوتبالیست به تعریف زیبایی در قلبش کمک کرد. او از بسیاری جهات، پدر بازی مدرن باقی می ماند.