ایولین و ویلیام دی مورگان از افزایش علاقه لذت می برند | هنر

شصت سال پیش، آنها به قدری غیر مد بودند که در خطر فراموشی بودند. امروزه هنرمندان ویکتوریایی، اولین و ویلیام دی مورگان، در حال رنسانس هستند و به گفته حامیان، علاقه هرگز بالاتر از این نیست.

موزه دی مورگان به تازگی پس از یک بازسازی اساسی در بارنزلی بازگشایی شد. در چند هفته گذشته توسط شورای هنر انگلستان وضعیت اعتبار بخشی به آن داده شده است. این ماه همچنین به گالری ملی در لندن و موزه متروپولیتن در نیویورک در برنامه ای که تورهای آنلاین ارائه می دهد، پیوست. به علاوه، نمایشگاه‌های توری در ایالات متحده و بریتانیا و نمایشگاه‌هایی در ساری و ولورهمپتون وجود دارد.

همه اینها برای یک سازمان هنری که فقط با یک کارمند حقوق بگیر، سارا هاردی، با بند کفش اداره می شود، بد نیست.

ایولین و ویلیام دی مورگان زوجی متاهل بودند که در زمینه های انتخابی خود برتر بودند: ویلیام به عنوان یکی از سرامیک کاران برجسته بریتانیا و ایولین به عنوان یک هنرمند رادیکال و نمادگرا که در زمانی که موانع برای زنان متعدد بود موفق شدند.

هاردی گفت: “او یک زن خارق العاده و یک نقاش استثنایی بود.” او یک فمینیست بزرگ و حامی حق رای زنان بود.

اولین باری که عکس‌های او را دیدم و کاملاً مجذوب کمال آن‌ها شدم، به یاد دارم. او چهره ها و چهره ها را با چنین اعتقادی نقاشی می کند.»

مجموعه دی مورگان حدود 2000 اثر در خود دارد و تاریخچه ای پرپیچ و خم دارد.

ویلهلمینا استرلینگ، خواهر اولین، که در سال 1965 در سن 95 سالگی درگذشت و مشتاق نگه داشتن مجموعه و شناخته شدن داستان دی مورگان بود، آن را گردآوری کرد.

هاردی گفت: «متاسفانه در دهه 1960، این چیزها به قدری غیرمدیک بود که ویلهلمینا پس از مرگش واقعاً برای یافتن خانه دائمی برای مجموعه تلاش کرد. بنابراین او یک تراست با موقوفه ای تأسیس کرد تا از این مجموعه برای همیشه مراقبت کند.»

این مجموعه برای چند سال در خانه استرلینگ در Battersea ماند. پس از آن در انبار بود و تعدادی از آن، از جمله 13 نقاشی، در آتش سوزی سال 1991 از بین رفت. سپس برخی از آثار در قلعه کاردیف و کرگ ساید در نورثامبرلند به نمایش گذاشته شد.

در سال 2001 این مجموعه دوباره گرد هم آمد و در موزه کوچکی در واندسورث به نمایش درآمد. که در سال 2015 بسته شد و تصمیم گرفته شد یک بار دیگر یک مدل اشتراک گذاری برای مجموعه داشته باشیم.

این بدان معناست که امروزه آثاری از این مجموعه را می‌توان در گالری واتس در ساری و وایت‌ویک مانور، یک ملک اعتماد ملی در ولورهمپتون و سالن کانن در بارنزلی، جایی که مادر اولین در آن به دنیا آمد، مشاهده کرد.

مشارکت با شورای بارنزلی و بازسازی گالری ها به آن اجازه داد تا با موفقیت برای اعتبار موزه درخواست کند. هاردی گفت: «لحظه بزرگی برای ما است، بنابراین ما خوشحالیم.

علاوه بر این، یک نمایشگاه تور موفقیت‌آمیز کار در ایالات متحده برگزار شد و سال آینده نقاشی‌های طلای اولین در خانه لیتون در لندن و سرامیک‌های ویلیام در اکستر نمایش داده می‌شود.

هاردی گفت که این زمان هیجان انگیزی برای بنیاد دی مورگان بود، اما همچنین دی مورگان ها که علاقه ای به کارشان داشتند هرگز بالاتر از آن نبودند.

هاردی گفت که اولین را باید به عنوان یک هنرمند برای امروز دید. در بارنزلی، موزه با گروه‌های پناهنده، با پرستاران NHS و با افرادی که اخیراً داغدار شده‌اند، کار کرده است تا شباهت‌هایی را با نقاشی‌های دی مورگان و زندگی امروزی کشف کند.

پرستاران به نقاشی مانند In Memoriam نگاه کرده‌اند که زنی تسلیت‌ناپذیر را نشان می‌دهد که در حال سوگواری از دست دادن خود است و با تجربه آن‌ها در خط مقدم سلامت، به‌ویژه در طول همه‌گیری، طنین‌انداز می‌شود.

مردم داغدیده از کتاب «گذر روح در هنگام مرگ» اثر دو مورگان که لحظه مرگ یک زن و نور روحانی خورشیدی که او نیز به سمت آن می رود را نشان می دهد، آرامش گرفته اند.

پناهندگان به کتاب دو مورگان در کنار آب‌های بابل نگاه کردند، که داستان کتاب مقدس تبعید یهودیان را به تصویر می‌کشد، و در مورد تجربیات خود از دوری از خانه و اینکه چگونه این رنج می‌تواند طاقت‌فرسا باشد، تأمل کردند.

موزه همچنین با یک گروه جانبازان نابینا بر روی تابلوی نمایشی “شب و خواب” ایولین کار کرد.

هاردی گفت: «فقط فکر می‌کنم، این نقاشی‌ها ابدی هستند و اگر کلیدهای مناسب برای باز کردن قفل آن‌ها به آنها داده شود، همیشه برای مردم معنا خواهند داشت.»