گزارش محرمانه از راه آهن سریع السیر بین سیدنی و نیوکاسل می خواهد، اما دولت نیوساوت ولز از انتشار آن امتناع می کند | نیو ساوت ولز

بررسی محرمانه گزینه‌های راه‌آهن پرسرعت برای نیو ساوت ولز برای اولویت‌بندی خطوط به نیوکاسل و ولونگونگ با سرعت تا 250 کیلومتر در ساعت شناخته می‌شود، اما مسیر بسیار تحسین‌شده سیدنی به کانبرا را در اولویت پایین‌تری قرار می‌دهد.

Sydney Morning Herald امروز در مورد این یافته ها گزارش داد اما گفت که این گزارش را ندیده است.

آبان نیوز دو سال تلاش کرده است تا این استراتژی را تحت قوانین آزادی اطلاعات دولت نیوساوت ولز به دست آورد و اکنون در انتظار تصمیم دادگاه اداری مدنی نیوساوت ولز است.

دولت در برابر انتشار کارهای راه‌آهن سریع‌تر که توسط پروفسور اندرو مک ناتون در سال‌های 2018 و 2019 انجام شد، مقاومت کرده است. هزینه این گزارش، بدون احتساب هزینه‌ها، 390000 دلار است.

این استراتژی به رهبری مک ناتون، چهار مسیر را برای راه‌آهن سریع‌تر معرفی‌شده توسط دولت بررسی کرد: جنوب به ولونگونگ و نورا، شمال به نیوکاسل و شکارچی، از غرب به باتورست، اورنج و پارکز، و از جنوب غرب به سمت گولبرن و کانبرا.

مک ناتون، که رئیس شبکه راه آهن پرسرعت بریتانیا و مشاور فنی سابق طرح ریلی HS2 این کشور است، در مصاحبه با هرالد، گفت که تحقیقاتش نشان داده است که اتصال نیوکاسل و ولونگونگ به سیدنی از طریق راه آهن سریع «تغییر خواهد کرد. چهره NSW».

او گفت که چنین پروژه ای به مسیر جدیدی با تونل هایی در زیر حومه سیدنی نیاز دارد. هدف این بود که نیوکاسل و سیدنی در فاصله یک ساعتی از یکدیگر قرار گیرند که به معنای سرعت 250 کیلومتر در ساعت است. او گفت: “شما به همان سرعتی که نیاز دارید، نه با سرعتی که می توانید بروید.”

اسناد معدودی که توسط وزارت سرمایه گذاری، سرمایه گذاری و تجارت در اختیار آبان نیوز قرار گرفته است، رویکرد مک ناتون را در ارزیابی ریل سبک نشان می دهد.

مک ناتون استدلال می‌کند که دولت‌ها باید به جای روی سرعت و فناوری قطارها، بر رفتار انسانی و زمانی که مردم برای سفر برای اهداف مختلف سپری می‌کنند، تمرکز کنند.

ارائه‌ای توسط مک ناتون در مارس 2019 در شبکه HS2 در بریتانیا، که برای آبان نیوز منتشر شد، راه‌آهن سریع را به‌عنوان کاتالیزور رشد و به‌عنوان کاتالیزوری برای افزایش بهره‌وری برجسته کرد. کسب‌وکارها می‌توانستند به شهرهایی با هزینه‌های کمتر مانند بیرمنگام نقل مکان کنند، اما همچنان به بازارهای بزرگی مانند لندن دسترسی داشته باشند.

این ارائه می گوید که یک سفر 30 دقیقه ای یک شهر واحد را ایجاد کرد و امکان ملاقات های خودجوش را فراهم کرد.

یک سفر 60 دقیقه ای امکان «رفت و آمدهای عملی» را فراهم کرد و یک مجموعه مشترک از افراد ماهر و یک بازار فناوری ادغام شده ایجاد کرد.

از سوی دیگر، یک سفر 120 دقیقه ای، شعاع عملی برای سفرهای تفریحی منظم و دسترسی آماده به متخصصانی مانند وکلا و پزشکان بود.

یادداشت‌های نشست پانل آوریل 2019، بر اهمیت استقرار ایستگاه تأکید می‌کند.

تجربه بین المللی اهمیت تبادل بدون درز از حالت ریل سریع به خطوط ریلی دیگر را نشان داد. در یادداشت ها آمده است: در شهری به بزرگی سیدنی، خدمات باید به مرکز و حومه شهر برود.

در استراتژی حمل و نقل آینده خود که اخیراً منتشر شده است، به نظر می رسد دولت در فکر پایان دادن به خدمات ریلی سریع در پاراماتا است.

در مورد مکان‌های ایستگاه، این سند می‌گوید: «هیچ قانون طلایی برای فاصله بین ایستگاه‌ها در اطراف لبه شهر وجود ندارد، فقط این که طراحی باید سعی کند بیشترین سود را برای بیشترین تعداد افراد، بر اساس درک دقیق از شبکه حمل و نقل زیربنایی».

این هیئت موافقت کرد که آنها باید استراتژی اسکان نیوساوت ولز را در نظر بگیرند، که در مورد سه کلانشهر سیدنی به عنوان بخشی از تفکر در مورد شبکه قطار صحبت می کند.

این سند نشان می دهد که تا سال 2019 دولت به فهرست نهایی چهار گزینه خط سیدنی به نیوکاسل و شش گزینه برای سیدنی به کانبرا رسیده است.

خط سیدنی به ولونگونگ به دلیل محدودیت های جغرافیایی بین کمبل تاون و ولونگونگ مانند حوضه آبریز، پارک های ملی و آبگیر، چالش برانگیزتر بود.

تونل سازی برای همه گزینه ها به جز شاید خط غربی مورد نیاز خواهد بود که احتمالاً پروژه را بسیار گران می کند.

هزینه این پروژه ممکن است یکی از دلایلی باشد که دولت تاکنون در تعهد به این پروژه کوتاهی کرده است. پروژه HS2 در بریتانیا که به بیرمنگام، منچستر و لیدز اجرا می شود، در ابتدا 55 میلیارد پوند بود. اما بین 72 تا 98 میلیارد پوند افزایش یافته است.

مک ناتون ناامیدی خود را به هرالد از عدم پیشرفت در راه آهن سریعتر در نیو ساوت ولز ابراز کرد و گفت که این استراتژی قرار است درست قبل از استعفای نخست وزیر سابق گلادیس برجیکلیان در سال 2021 منتشر شود. او گفت همچنین از او خواسته شده است که چند ویدیوی راه اندازی را ضبط کند. ماه‌ها پیش، اما آن نیز نور روز را ندیده بود.

مسیر گولبرن و کانبرا «تفاوت ایجاد می‌کند» اما نباید اولویت اصلی باشد، در حالی که در غرب، «مردم فقط به یک سرویس قطار مناسب نیاز دارند». این را می توان از طریق ارتقاء مسیر انتخابی با هزینه نسبتاً کمی بدست آورد.

او گفت: «در کتاب من، شما باید راهروی بین سیدنی و شکارچی را درست کنید. “این [would make] بزرگترین تفاوت با بیشترین تعداد افراد.”

مک ناتون گفت که ولونگونگ همچنین “شهری است که می تواند بسیار بسیار بیشتر از آنچه در حال حاضر است” باشد و کل ساحل جنوبی با راه آهن پرسرعت دگرگون خواهد شد.

استرالیایی ها اخیراً به دلیل هزینه های سرسام آور سفرهای هوایی، برای استفاده از قطارهای بین ایالتی ارزان تر عجله کرده اند. حمایت مالی در ماه های اخیر بیش از دو برابر شده است و خدمات بین سیدنی، ملبورن و بریزبن به طور معمول با ظرفیت رزرو می شود.