آبان نیوز انتشار آخرین خبرهای سیاسی اقتصادی اجتماعی ورزشی فناوری در آبان نیوز
به گزارش دپارتمان اخبار ورزشی پایگاه خبری آبان نیوز ،
منیک ساعت* و امانوئل* اگر می توانستند فینال جام جهانی را تماشا می کردند، اما کار اول بود. در حالی که لیونل مسی در حال بازنویسی تاریخ بود، در یکی از مراکز خرید مجلل قطر، منطقه به منطقه حرکت کردند و وظایف نظافتی را که کارفرمایشان تعیین کرده بود، انجام دادند.
خیلی سخت نبود که چه اتفاقی در حال رخ دادن است، و گاهی اوقات آیزاک سعی می کرد تلفن قدیمی نوکیا خود را برای به روز رسانی فشار دهد. اما فوتبال، و به ویژه فوتبالی به این دست نیافتنی، واقعاً یک نگرانی دور از دسترس بود. گذر از کنار کیف‌های دستی، عطرها و کت و شلوارهای طراح هر روز مانند یک جابه‌جایی در فضای خالی و خالی است. مردان جوان غنا در سومین ماه حضور خود در اینجا هستند و هنوز یک پنی به آنها پرداخت نشده است.
اسحاق می‌گوید: «آنها به ما گفتند که این ماه را پرداخت می‌کنند، اما دفعات قبل هم به ما گفتند. “پول ندارم. من اصلا خوشحال نیستم. مردم قبل از آمدن به اینجا به شما می گویند که بهتر است و با سخت کوشی می توانید به هر چیزی که می خواهید برسید. اما فقط اینطور نیست.»
اواسط غروب است و اتوبوس های شرکت به تازگی آنها را از یک شیفت بالقوه بی نتیجه دیگر پیاده کرده اند. بازگشت روزانه کارگران مهاجر دوحه، منظره‌ای است که تعداد کمی از بازدیدکنندگان در طول ماه گذشته شاهد آن بوده‌اند، تا حدی به این دلیل که برخی سازمان‌ها در تلاش برای کاهش ازدحام، تشویق شده‌اند تا کارکنان خود را در طول مسابقات در خانه نگه دارند.
برای چندین ساعت از حدود ساعت 4 بعدازظهر، وسایل نقلیه در امتداد مویرگ‌های شبکه‌ای و بسیار آلوده مناطق دورافتاده جنوب غربی شهر می‌چرخند و کارمندان را به صورت دسته جمعی به اردوگاه‌های کار خود بازمی‌گردانند. این یک صحنه تاریک و ناراحت کننده است: مردانی که برای اداره کل یک ایالت مستقر شده اند، مستقیماً از یک حبس به جایی که عملاً در دیگری است منتقل می شوند.
ما در یکی از این اردوگاه ها هستیم که مکان دقیق آن نامشخص خواهد ماند. این شامل یک مرکز ورزشی کوچک است که بیشتر از یک زمین بسکتبال بتنی با اهداف نیست. جهت یابی پس از شب سخت می شود، اما امانوئل و آیزاک قبل از ورود به یکی از بلوک های سه طبقه یکنواخت که تقریباً یک کیلومتر مربع را اشغال می کنند، مسیرهایی را ارائه می دهند. تابش خشن نورها از بالای هر ساختمان باعث می شود که پنج طرفه شوند. دو بازیکن در یکدیگر می لرزند و به شدت روی سطح ناهموار فرود می آیند. نگرانی مختصری وجود دارد، سوالات به سرعت به زبان های مختلف ارائه می شود، اما هر دو خوب هستند. اگر قبل از رسیدن به اینجا استحکام خاصی نداشتید، به یادگیری سریع کمک می کند.
موسی می گوید: «به آن نیاز داری*اوگاندایی خوش بیان که نوبتش را می گیرد تا از کناری تماشا کند. در نهایت، این فقط یک زندان بزرگ است که می توانید در آن کار کنید. هیچ کس اگر گزینه دیگری داشت اینجا نبود و قطر آن را می داند. آنچه ما در اینجا می بینیم برده داری مدرن است.»
موزس در یک مرکز خرید دیگر در امنیت کار می کند: او به موقعیت مسئولیت بیشتری رسیده است و وقتی هم تیمی هایی که به عنوان همکار خود را نشان می دهند در حالی که از جلو می دوند فریاد می زنند “کاپیتان” خجالت می کشد. او دیده است که وقتی همه چیز خیلی زیاد شود چه اتفاقی می افتد. یکی از دوستان به دلیل ترکیبی از ساعات طولانی، حقوق کم، گاهی اوقات شرایط زندگی غیربهداشتی و دوری طولانی از خانواده که واقعیت های زندگی روزمره اینجاست، به حاشیه کشیده شد. موزس می‌گوید: «او به قدری آسیب دیده بود که تنها گزینه این بود که او را نزد رئیس‌ها بفرستند و اصرار کنند که برای او پرواز یک طرفه به خانه رزرو کنند. وقتی آمد حالش خوب بود اما قطر او را عوض کرد. همه نمی توانند آن را تحمل کنند.»
بازی ادامه دارد استادیوم Lusail 20 مایلی دورتر است اما اینجا واقعاً دنیای متفاوتی است. یک جوان نپالی با پیراهن آرژانتین وارد می شود تا حداقل چیزی مشترک را ارائه دهد، گل می زند، می خندد و بلافاصله بعد از آن دوباره آنجا را ترک می کند. بازی ساعت‌ها با تغییر بازیگران ادامه خواهد داشت: فوتبال بعد از کار، یا قبل از آن اگر شب‌ها هستید، تنها خروجی فیزیکی در کمپ است.
همیشه زمانی برای آن وجود ندارد. موسی معمولاً 12 ساعت قبل از جام جهانی کار می‌کرد، در واقع وقتی سفر در نظر گرفته می‌شد، 14 ساعت می‌شد، بدون پرداخت اضافی. او از رویدادی در سال جاری می گوید که توسط یک سازمان بزرگ ورزشی قطری اداره می شود و از کارکنان امنیتی تا خروج مهمانان نهایی خواسته شده است. این بدان معنا بود که هر روز حدود ساعت 2 صبح تمام می شد و با اتوبوس ساعت 5 صبح به سر کار برمی گشت. او می گوید: «آنهایی که شکایت کردند، قراردادشان فسخ شد. “شما نمی توانید در اینجا هیچ کاری علیه روسای ما انجام دهید. شما فقط می توانید بروید، دوباره بلند شوید و روز بعد کار کنید.»
در طول 2022 قطر، روزهای موسی به هشت ساعت کاهش یافت. او می‌گوید تأثیر آن بر سبک زندگی و سلامت روانی او مشهود بوده است. ما خواهیم دید که آیا به همین شکل باقی می ماند یا خیر. من مطمئن هستم که همه چیز به خاطر جام جهانی تغییر خواهد کرد و نه به شکل مثبت. انتظار دارم همه چیز به حالت قبل برگردد. یک دوره 29 روزه نمی تواند آنچه را که در پنج یا 10 سال گذشته اتفاق افتاده تغییر دهد.
موسی، مانند چندین نفر دیگر، خوشحال است که تجربیات خود را به اشتراک می گذارد. برخی احتیاط‌تر هستند و برخی دیگر، مانند مرد کنیایی که روی موتورسیکلت خرابی پنج دقیقه دورتر از زمین نشسته است، می‌گویند که نمی‌توانند به کسی اعتماد کنند. اما اتفاق نظر وجود دارد که در حالی که تمرکز از کارناوال پر زرق و برق قطر منحرف می شود، گفتگو در مورد شرایط کارگران نباید پایان یابد.
فراموش شدن بدترین اتفاقی است که ممکن است برای افرادی مانند جفری بیفتد*، یک غنایی قد بلند و عمیقا صحبت می کند که در کنار هشت هموطن خود در آپارتمانی با فضای مشترک کوچک و سه اتاق خواب یک نفره زندگی می کند. هر کدام یک تخت دو طبقه سه طبقه دارند و طبق استانداردهای اردوگاه کار، چه در اینجا و چه در جاهای دیگر، راحت است. جفری اتاق هایی به همان اندازه کوچک را می شناسد که پنج یا شش مرد را در خود جای داده اند. در چنین شرایطی بیماری ها شورش می کنند. در سال 2020، عفو بین‌الملل در مورد خطر ناشی از کووید-19 در کمپ‌های این منطقه هشدار داد.
او می گوید: «به یاد آوردن ما مهم است. «وقتی مردم می‌دانند که ما در اینجا چه می‌گذریم، شاید ارگان‌هایی مانند WHO یا سازمان ملل بتوانند به ما کمک کنند. اما بزرگترین چیز برای من در مورد حقوق است: بسیار سخت است.
هر ماه جفری که در یک مرکز خرید نیز نظافت می کند، حداقل دستمزد 1000 ریال (225 پوند) را دریافت می کند. حتی وقتی یارانه اضافی برای اسکان و کمک هزینه اندکی برای غذا اضافه می شود، زمانی که شما اینجا هستید تا خانواده خود را تامین کنید، به سختی برای زنده ماندن کافی است. فعالیت‌های اجتماعی مانند تماشای فوتبال در منطقه هواداران که برای کارگران در نظر گرفته شده است، از دستور کار خارج شده است: جفری و هم اتاقی‌هایش به تماشای بازی‌های جام جهانی با هر تلفنی که می‌توانست آنها را پخش کند، محدود شده بودند. او خود را “تنها و بی حوصله” توصیف می کند و وقتی از زندگی روزمره به طور کلی از او می پرسند می خندد. مقدار زیادی عقب نگه داشته شده است.
قطر آستانه حقوق را سال گذشته معرفی کرد، اما چندین کارگر که با آبان نیوز صحبت کردند، گفتند که همیشه به آن پایبند نبوده و کارمندان به طور معمول توجه کمی به اصلاحات دولت دارند. اسحاق، که نمونه اش یکی از بدترین ها به نظر می رسد، به تفصیل توضیح می دهد. او می گوید: «من از قطر به عنوان یک کشور ناراحت نیستم، اما بسیاری از شرکت ها کارهای بدی انجام می دهند و دولت نمی داند. آنها به شما پول نمی دهند یا با شما بد رفتار می کنند. این مشکلی است که ما با آن روبرو هستیم.»
امروزه کارگران مهاجر می توانند سوء استفاده هایی مانند گم شدن بسته های دستمزد را به صورت ناشناس در تئوری به وزارت کار گزارش دهند، اما آیزاک می گوید مواردی را می شناسد که پس از مداخله دولت به یک کارمند دستمزد پرداخت شده و تنها توسط شرکت شناسایی و اخراج شده است. یکی از متداول‌ترین تحریم‌هایی که به آبان نیوز اشاره شده، عادت برخی شرکت‌ها به لنگر انداختن حقوق دو روز کارگر برای از دست دادن یک روز کاری است که به دلیل خستگی جسمی یا روحی غیرمعمول نیست.
آیزاک ممکن است مسئولیت را بر دوش مدیرانش بگذارد اما دیگران بیشتر از قطر انتقاد می کنند. موضوع مکرر نژادپرستی است که نسبت به کارگران آفریقایی نشان داده می شود. آنها با وجود زندگی در محله‌های مجاور، فراتر از کار با همتایان آسیایی خود مخلوط نمی‌شوند و معتقدند که مردم محلی آنها را متفاوت می‌دانند. کوامه*او که با جفری زندگی می کند و دستیار نجاری در یک شرکت ساختمانی است، احساس می کند که با او به عنوان یک طبقه پایین رفتار می شود. قطری ها به ما چه می دهند؟ او می پرسد. “هیچ چیزی. آنها با ما طوری رفتار می کنند که انگار ما انسان نیستیم، مثل اینکه ما لقمه ای هستیم. “کاچارا” [‘garbage’]، آنها بر سر ما فریاد می زنند. نگرش این است که ما به سختی وجود داریم.»
موسی، در چندین داستان از زندگی روزمره که در مرکز خرید خود گشت می زند، برداشت مشابهی را ارائه می دهد. او می‌گوید که برخی از خانواده‌ها برای حفظ تعادل، از رستوران‌هایش برای او غذا می‌آورند و به مردم محلی که بهتر سفر می‌کنند، می‌گوید مهربان‌تر رفتار کنند. اما تبعیضی که او در یک دید آشکار می بیند نگرانی دیگری ایجاد می کند: او موظف است در محیطی کاملاً مردانه زندگی کند و متعجب است که زنانی که در مشاغل خانگی در قطر کار می کنند پشت درهای بسته تحت چه شرایطی قرار می گیرند.
حس اصلی این است که، در حالی که قطر به شدت در مورد موفقیت مسابقات خود رجز خوانی کرده است، نمایشی را برای هر کسی به جز مهاجران کم درآمدی که رفاه خود را به خطر انداخته اند تا آن را به خوبی اجرا کنند، اجرا کرده است. جفری می گوید: جام جهانی برای من نبود. درباره قطری ها بود نه ما. ما کارگران هستیم این برای آنها تاریخ ساز شده است، آنها همیشه می توانند به آنچه اتفاق افتاده اشاره کنند. اما آنها می‌خواستند معروف شوند و ما برای این کار استفاده شده بودیم.»
فوتبال برای ایزاک معنای کمی خواهد داشت تا زمانی که پولی برای لذت بردن از آن حتی به ساده‌ترین راه نداشته باشد، اما او تلاش میکند تا یک نکته مثبت را نشان دهد. او می گوید: «این زندگی است. “فقط باید سخت کار کنی.” اتوبوس 9 ساعت دیگر دوباره منتظر خواهد بود.
* نام ها برای حفظ هویت آنها تغییر کرده است.
این خبر از خبرگزاری های بین المللی معتبر گردآوری شده است و سایت اخبار امروز آبان نیوز صرفا نمایش دهنده است. آبان نیوز در راستای موازین و قوانین جمهوری اسلامی ایران فعالیت میکند لذا چنانچه این خبر را شایسته ویرایش و یا حذف میدانید، در صفحه تماس با ما گزارش کنید.
