کیلیان امباپه پس از تاس انداختن دیدیه دشان به دیوانگی فرانسوی ها منجر شد | جام جهانی 2022

منهرگز بخشی از برنامه دیدیه دشان نبود تا غریزه قمارباز را آشکار کند. سرمربی فرانسه از یک کتاب بازی عملی می خواند. زمانی که دشان سنگ تمام گذاشت تا آماده سازی تاکتیکی خود را برای این مسابقه انجام می داد، دشان هرگز نمی توانست تصور کند که کیلیان امباپه روی پنالتی با دو دقیقه وقت اضافه باقی مانده می ایستد و خود را آماده می کرد تا برای بار دوم فرانسه را نجات دهد و تبدیل شود. اولین بازیکنی که در فینال جام جهانی مردان پس از جف هرست در سال 1966 هت تریک کرد.

همه چیز از کنترل خارج شده بود، احساسات آرژانتین بر خونسردی فرانسوی ها غلبه کرد. احتیاط؟ سازمان؟ منتظر لحظاتی برای ضربه زدن به استراحت هستید؟ فراموشش کن. لیونل مسی آرژانتین را 3-2 جلو انداخته بود و فرانسه به چیزی خارق العاده نیاز داشت.

البته، وقتی امباپه فیلمنامه را می گیرد، پایان های افسانه ها اغلب پاره می شوند. حتی مسی هم می‌توانست احساس کند که وقتی امباپه در پایان زمان عادی حرکت می‌کرد، روایت از بین می‌رفت، اختلاف دو گل از بین می‌رفت، داستان از فانتزی آرژانتینی به فرانسه تبدیل می‌شد که خود را به عنوان یکی از بهترین تیم‌های تمام دوران معرفی می‌کرد.

راهنمای سریع

قطر: فراتر از فوتبال

نمایش دهید

این جام جهانی است که شبیه هیچ جام جهانی دیگری نیست. در 12 سال گذشته آبان نیوز درباره مسائل مربوط به قطر 2022، از فساد و نقض حقوق بشر گرفته تا رفتار با کارگران مهاجر و قوانین تبعیض آمیز، گزارش داده است. بهترین‌های روزنامه‌نگاری ما در صفحه اصلی قطر: فراتر از فوتبال برای کسانی که می‌خواهند عمیق‌تر به مسائل فراتر از زمین بازی بروند جمع‌آوری شده است.

گزارش آبان نیوز بسیار فراتر از آن چیزی است که در زمین اتفاق می افتد. امروز از روزنامه نگاری تحقیقی ما حمایت کنید.

عکس: کاسپار بنسون

چگونه می توان همه آن را معنا کرد؟ فرانسه، مبتلا به آنفولانزا و بدشکل، به سختی در 79 دقیقه اول با ما بود. آنها یک بار آن را از دست دادند، با نتیجه 2-0 شکست خوردند، دوباره آن را از دست دادند و زمانی که امباپه شگفت انگیز دومین پنالتی خود را به گل تبدیل کرد، دوباره به تساوی رسید.

در پایان امباپه کفش طلا را به دست آورد. هرچند نه جام. این به مسی تعلق داشت که احساس درستی داشت. آرژانتین تیم کامل تری بود. فرانسه مستحق فرار نبود و واقعیت تلخ این است که دشان باید در مورد روشی که تیمش شروع کرده بود فکر کند. با ضربات پنالتی به پایان رسید. در واقع، فرانسه آن را در یک افتتاحیه بد از دست داد.

قهرمانان برکنار شده جهان در نیمه اول شکست خوردند. این یک خفگی، یک تسلیم جمعی و فردی، یک شکست تاکتیکی و روانی بود. اگر لحظه ای برای دشان تاس انداختن این بود.

بعد از اینکه آنخل دی ماریا نتیجه را 2-0 به آرژانتین زد، اقدام شدیدی ضروری بود. پس از تماشای تیمش که دیر به توپ می رسد و طوری بازی می کند که انگار ترجیح می دهد در 41 دقیقه اول جای دیگری باشد، چیزی در دشان رخ داد.

ناامیدی از تغییر مضاعف دنبال شد. در حقیقت دشان می توانست جایگزین بسیاری از آنها شود. همانطور که بود، دو شماره روی تخته داور چهارم بالا رفت: عثمان دمبله و اولیویه ژیرو. آنها بچه های پاییزی بودند که باید تحقیر یک خروج زودهنگام از بزرگترین بازی را تحمل می کردند.

بحث کردن سخت بود. ژیرو با عصبانیت به یک بطری لگد زد که به نیمکت رسید، اما هیچ ضربه ای به مدافعان میانی آرژانتین وارد نکرد. در مورد دمبله، او شب را با اجازه دادن به یک پاس برای پرتاب توپ شروع کرده بود. وینگر بارسلونا پس از اینکه خیلی خوب به تیم فرانسه بازگشت، یخ کرد. قبل از بازی، بیشتر از اخلاق کاری بهبود یافته دمبله صحبت شده بود. اما او یک مدافع نیست، همانطور که نشان داد وقتی دی ماریا را از دست داد، ساده لوحانه روی وینگر خطا کرد و به مسی فرصت داد تا دروازه را از روی نقطه باز کند.

این احساس وحشت بر خلاف فرانسه بود. آنها در نیمه اول شوتی نداشتند. آنتوان گریزمان و تئو هرناندز بدبخت در 10 دقیقه اول در موقعیت های خطرناک توپ را واگذار کردند. اورلین توامنی و آدرین رابیو در خط میانی به مسی نزدیک نشدند.

در همین حال امباپه به جای آرژانتین به تیم خودش آسیب می رساند. موضوع این است که استعداد 23 ساله به او اجازه تقلب در مفهوم تاکتیکی را می دهد. امباپه درست مانند محمد صلاح در لیورپول، موقعیت بالایی را در زمانی که فرانسه توپ را از دست می دهد و منتظر فرصت های ضد حمله است، در اختیار دارد. اما مشکلات مربوط به این رویکرد زمانی آشکار شد که مهاجم به اشرف حکیمی اجازه داد تا در نیمه نهایی فرانسه مقابل مراکش از دفاع راست به جلو حمله کند. نظم تنها زمانی برقرار شد که دشان ژیرو را به جای مارکوس تورام که به سمت چپ رفت و امباپه را در وسط قرار داد، از زمین خارج کرد.

دشان به این فکر خواهد کرد که آیا باید از همان ابتدا چنین بازی می کرد. امباپه هرگز در سمت چپ برای کمک به هرناندز با مسی عقب نشینی نکرد و زمانی که تورام وارد زمین شد خطرناک تر بود. راندال کولو موانی، که پنالتی گل اول امباپه را می برد، درایو بیشتری نسبت به دمبله ارائه داد.

با این حال، این پاسخی بود به اینکه آرژانتین ابتکار عمل را به دست گرفت. دشان توسط لیونل اسکالونی پرتاب شد و با شروع دی ماریا، که در سمت چپ آویزان بود و ژول کونده را عذاب می داد، به تیمش پهناور اضافه کرد.

این موضوع باعث انتقاد از دشان خواهد شد. از فرانسه اغلب با عبارات کینه ای صحبت می شود. آنها بالینی و سرد، جراحی و دقیق، عملگرا هستند تا پرزرق و برق. آنها به لحظه ها، بر فلش ها، گاهی اوقات حتی به شکست دادن حریفان خود تکیه می کنند.

چیزی که اغلب فراموش می شود این است که فرانسه می تواند بازی کند. آنها بازیکنان کلیدی را از دست دادند اما عمق آنها قابل رشک است. پس از 71 دقیقه، دشان دوباره به سمت نیمکت خود چرخید و ادواردو کاماوینگا و کینگزلی کومان را معرفی کرد که جرقه حرکتی را زد که منجر به گل دوم دیدنی امباپه شد و مسی را از توپ خارج کرد.

فرانسه تقریباً با نتیجه 2-2 اوردرایو کرد. با این حال، دشان آنطور که می خواست برنده نمی شد. او یک گل زودهنگام می خواست، شاید از روی ضربات ایستگاهی، سپس شاید گل دیگری در وقت استراحت. دو تا صفر خوب بود دشان از فرانسه ناامید و سنگین وزن که هویت و تعادل خود را در خط هافبک از دست می داد متنفر بود، سطح آدرنالین آنها در وقت اضافه پایین آمد، مسی در حال شورش بود.

سوال اینجاست که آیا دشان باید از ابتدا تیمش را برای بازی با اقتدار بیشتری بفرستد یا خیر. در تمام تورنمنت‌ها این حس وجود داشت که فرانسه به اندازه کافی انجام داده است. آنها خوش شانس بودند که با برتری 1-0 مقابل انگلیس و مراکش کنار رفتند. در نهایت شانس آنها تمام شد. این مجازات آن‌ها بود که منتظر ماندند تا استعدادشان آشکار شود.