خاطرات جام جهانی 2022: آخرین سفر به استادیوم واقعا وحشتناک آل بیت | جام جهانی 2022

یکشنبه

مریض غمگین. تخلیه شده. سرفه کردن لکه های بلغم سبز. صبح روز پس از شکست انگلیس از فرانسه مصادف است با یک مورد شدید آنفولانزای دوحه. اینجا محل سرفه و لرز بوده است. پزشکان می گویند که دوحه اساساً هرگز این تعداد افراد را در خود نداشته است و مردم = میکروب ها. توضیحاتی که از مبتلایان می‌دهند، از زیر گرفته شدن توسط یک کامیون گرفته تا فشار شخصی من، که به نظر می‌رسد توسط ماموران خدمات ویژه با استفاده از گلوله‌ها، نشانه‌های اسنوکر و جوراب‌های پر از شن‌های مرطوب مورد ضرب و شتم قرار گرفته‌ام است. هم خانه ام جاناتان ویلسون از زنی در لابی برای یافتن پزشک کمک می خواهد. او به طبقه بالا می رود، بازویم را می فشارد و محکم می گوید: بله تب داری، خوب می شوی، یک فنجان قهوه بخور. باشه، ممنون. پس … شما دکتر هستید؟ او می گوید: «نه. “اما من هندی هستم.”

دوشنبه

این یک چیز جالب در مورد دوحه است. افرادی که ملاقات می کنید معمولاً خوب، صمیمی و مهمان نواز هستند اما هیچ کدام قطری نیستند. این یک طبقه کاملا خصوصی از شهروندان است، اگرچه می توانید آنها را با ماشین هایشان شناسایی کنید که واقعاً فوق العاده هستند. اینجا یک Lincoln Navigator است که در یک جاده گرد و غبار در حال حرکت است. اینجا یک لامبورگینی اوروس 250000 پوندی است که در حال خرید است. داشتن یک 4X4 عظیم در اینجا مانند یک عمل میهن پرستی ساده به نظر می رسد. در همین حال، قطر به سرعت گرمای هر نقطه روی زمین به جز قطب شمال است و ممکن است تا سال 2070 غیرقابل سکونت شود. اما، هی، مرسدس جی واگن، برادر. احتمالاً این یک کنایه دراماتیک محسوب می شود.

سهشنبه

لیونل مسی +10 کرواسی را در ورزشگاه Lusail در شهر جدید سوپر کرویدون قطر شکست داد، که با حضور هواداران آرژانتینی که با در دست داشتن سر دیگو مارادونا مقوای بریده شده، یک راهپیمایی عبادی برپا می کنند، بیش از پیش ذهن را متحیر می کند. مارادونا همه اینها را دوست داشت. من او را در آخرین جام جهانی در مسکو دیدم که در یک جعبه به طور وحشیانه ژست می دهد، سپس در نیمه راه در راه پله استراحت می کند، سر بین پاهایش. اینجا یکی از افراد بزرگ فوتبال بود، اما مردی که به وضوح نمی‌خواست مزاحم او شود. در عوض، وقتی از کنارش رد می‌شدم، او را حس کردم و سلول‌های مارادونای خالص را از طریق حفره‌ی بینی‌ام جذب می‌کردم. بوی عرق تازه و چیزی شیرین، آناناس یا شاید لیموترش می داد. آیا تا به حال بوی یک فوتبالیست قهرمان جام جهانی را حس کرده اید؟ برداشت های خود را به آدرس زیر ارسال کنید.

چهار شنبه

فرانسه و مراکش در ورزشگاه آل بیت، آخرین سفر به خانه درد. توضیح اینکه آل بیت چقدر وحشتناک است دشوار است. چادر ماکت فایبرگلاس عظیمی که در لبه نیستی فرو رفته تا قطر بتواند الزامات پیشنهادی خود را برآورده کند، اما بدون اتصال، بدون قطار و هیچ چیزی در مقیاس انسانی. AC که مغز را سرد می کند، دائماً غرش می کند. همه چیز با حصارهای بی پایان حلقه شده است. بعد از پایان ساعت اول صبح در اینجا، پنج نفر از ما سعی کردیم به سمت ایستگاه تاکسی دوردست برویم، اما در نهایت به دنبال ویلسون رفتیم که در تاریکی در یک حلقه بیابانی شنی وسیع بیرون می‌رفت، کت‌های کت به طرز کاریزماتیکی تکان می‌خوردند. اوه، و توسط آلبرت اسپیر جونیور طراحی شده بود.

پنج شنبه

همه از مسی و فرانسه هیجان زده هستند. اما پس از آن همه مسی را دوست دارند، از پخش کننده داخلی گرفته تا بچه هایی که با پیراهن جهانی مسی در زمین های خاکی فوتبال بازی می کنند. بچه ها توسط گربه ها تماشا می شوند، که یکی از چیزهای خوب در مورد این مکان است، و یک نوع منبع وحشی مشترک است. دیو، گربه‌ای که بازیکنان انگلیس به فرزندی قبول کرده‌اند، نمونه‌ای از این نوع است: لاغر، براق، شیطون. آن‌ها بیرون زندگی می‌کنند، برای غذا میو می‌کنند، توجه را می‌طلبند و اساساً فقط بیرون می‌روند. یک گربه زنجبیلی کوچک وجود دارد که جمع می شود و در آستانه ایستگاه مترو به خواب می رود. به نظر می رسد که هیچ کس به آن توجه ندارد.

جمعه

کنفرانس مطبوعاتی پایانی جیانی اینفانتینو: یک ناامیدی عظیم. او از بازی خود خارج شده است. زینگر وجود ندارد. او هیچ چیزی را “احساس” نمی کند. هیچ یک از اعضای دردسرساز مطبوعات مجاز به سؤال نیستند، که مایه شرمساری است که مردی از طرف روزنامه نگاران نیویورک تایمز می خواست از او در مورد رابطه عجیب و غریب و صمیمانه اش با سالت بائه، مرد برش دهنده گوشت که استیک ورق طلا را به احمق ها می فروشد، بپرسد. اینفانتینو خیلی راحت به نظر می رسد این دوزخ عجیب تقریباً به پایان رسیده است. خوب، این جهنم اوست.

شنبه

بازیکنان فرانسه به آنفولانزای دوحه مبتلا هستند. من هرگز اینقدر با گروهی از ورزشکاران نخبه احساس نزدیکی نکرده بودم. حداقل پنج نفر از آنها به نظر می رسد که آن را دارند، ابراهیما کوناته بدتر از همه. این یک عامل جدی برای فینال است. این یک بیماری طاقت فرسا است. اگر چه، بچه ها، اگر این را می خوانید: یک فنجان قهوه.