“فقط برای بولدوزر مناسب است”: پرستار مدعی است که کودکانی که در مضیقه هستند و کلینیک “در حال فرو ریختن” در دان دیل هستند | زندان ها

پرستاری که در بازداشتگاه جوانان دان دیل کار می‌کرد، ادعا می‌کند که این یک محیط ناامن برای کارکنان است و کودکانی که در آنجا نگهداری می‌شوند آنقدر مضطرب هستند که درخواست داروی ضد روان‌پریشی می‌کنند.

این پرستار که نمی‌خواهد نامش فاش شود، می‌گوید که دان دیل «فقط برای یک بولدوزر مناسب است» و احساس می‌کند که از زمان کمیسیون سلطنتی در تأسیسات بدنام شمال، تغییر کافی نکرده است.

او به آبان نیوز استرالیا می گوید که پرستاران در کلینیک با پوسیدگی در دیوارها و آسیب آب ناشی از نشت کار کرده اند.

او گفت: «قرمز سقف پوسیده شده بود و برداشته شده بود و آب از دیوار پایین می رفت.

برای ما که در آنجا کار می کنیم و برای بچه ها امن نیست. این یک محیط ایده آل نیست – یک کلینیک باید تمیز و استریل باشد.

این پرستار گفت که پزشکان تحت شرایط سخت در حال کار بر روی سایت هستند و کلینیک در اطراف آنها “خرد می شود”.

بر اساس آمارهای اخیر دولت NT، دون دیل دارای 38 کودک 10-17 ساله است که اکثریت آنها بومی هستند. هم کودکان محکوم و هم بدون محکومیت در این مرکز نگهداری می شوند که برخی از آنها از جوامع صدها کیلومتر دورتر هستند.

در سال 2016، افشای بدرفتاری با کودکان در دان دیل، از جمله استفاده از گاز اشک آور و هود تف کردن، باعث ایجاد یک کمیسیون سلطنتی شد. این تحقیق 227 توصیه را در سال 2018 ارائه کرد که مهمترین آنها مبنی بر اینکه این مرکز باید فوراً تعطیل شود.

پرستاری که با آبان نیوز استرالیا صحبت کرد، معتقد است که از آن زمان تاکنون به اندازه کافی تغییر نکرده است و این مرکز برای هدف مناسب نیست.

او مدعی شد، اما کارکنان دان دیل انتخاب چندانی برای ادامه کار نداشتند، زیرا به شدت کمبود منابع داشتند.

“این به خاطر کارکنانی است که در آنجا کار می کنند. اکثر افرادی که در آنجا کار می کنند، در شرایط بسیار چالش برانگیز بهترین تلاش خود را می کنند.»

او گفت که برخی از آسیب دیده ترین و آسیب پذیرترین کودکان با کمی بیش از یک تشک روی یک بلوک سیمانی زندانی می شوند.

«بیش از پنج سال پس از یک [Four Corners] داستانی که ملت را شوکه کرد، ما هنوز آن را حل نکرده‌ایم.»

او گفت که اغلب دیدن کودکان دبستانی “تنها و منزوی” ناراحت کننده است.

“آنها به طرز باورنکردنی ترسیده و ترسیده اند. آنها در یک سلول جدا شده اند. آنها از خانواده خود دور هستند و مضطرب هستند، مضطرب هستند و شما درمانده هستید.»

پرستار ادعا می کند که پسر روی پایش شکسته بود

او گفت که در یک مورد، پسر نوجوانی که در حین دستگیری دچار شکستگی پا و جراحات جدی گازگرفتگی سگ شده بود، از سلول خود خارج شد.

من اینطور گفتم رفیق، چه خبر است؟ چی شد؟’ و او ماجرا را به من گفت.»

او گفت که این پسر چند زخم سوراخ در ساق پا و مچ پا داشت و نگرانی او در مورد لنگیدن او باعث شد تا فرم های دریافتی خود را مرور کند. او هیچ سابقه ای از عکسبرداری اشعه ایکس از کودک در بیمارستان پیدا نکرد و از پزشک معالج خواست تا دستور بررسی های بیشتر را بدهد.

گفتم: «می‌توانیم او را بررسی کنیم؟ هیچ اشاره ای به اشعه ایکس وجود ندارد. من نگرانم که چیز دیگری در جریان است.’ و معلوم شد که او دچار شکستگی شده است.

او گفت که نگران است خطرات شکستگی درمان نشده قابل توجه باشد و ممکن است عوارضی از جمله عفونت ایجاد کند.

بازداشت شدگان «به شدت مضطرب» از قرنطینه

این پرستار گفت که قفل‌های در داخل این مرکز باعث مضطرب شدن و مضطرب شدن کودکان می‌شود. معمولا قرنطینه ها به مدت 23 ساعت در روز ادامه می یافت و باعث می شد برخی از جوانان درخواست داروهای ضد روانپریشی کنند.

«جوانانی که به‌طور باورنکردنی از چشم‌انداز قرنطینه مضطرب بودند، من از جوانانی درخواست دارویی می‌کردم که وقتی فردی بسیار مضطرب است از آن استفاده کنید.

او گفت: “ما در حال صحبت با ریسپریدون و اولانزاپین هستیم، زیرا آنها از این احتمال که در سلول خود حبس شده و در سلول خود حبس شوند و منزوی شده و به تنهایی رها شوند، بسیار تحت فشار بودند.”

او گفت که پرستاران اغلب چاره‌ای ندارند جز اینکه داروها را از دریچه در سلول به مردم بدهند.

او گفت: «مواقعی وجود دارد که نمی توانم به جوان دسترسی داشته باشم. من سعی می‌کنم فردی امن باشم که او بتواند به او اعتماد کند، اما در واقع نمی‌توانم به درستی با او ارتباط برقرار کنم.»

وکیل دادگستری می گوید شرایط شرم آور است

جان لارنس اس سی، وکیل دادگستری مستقر در داروین که زندانیان دون دیل را به عنوان موکل داشته است، گفت که در 30 سال فعالیت حقوقی خود هرگز شرایط را به این بدی ندیده است.

لارنس گفت: شرم آور است. “این سلول انزوا کثیف است، مورچه ها و سوسک ها دیوارها را پوشانده اند.”

او گفت که یکی از مشتریانش، پسری 12 ساله، به دلیل محدودیت‌های قرنطینه و الزامات انزوا در بحبوحه کووید به طور فزاینده‌ای مضطرب می‌شد و این امر به سلامت او آسیب زیادی وارد می‌کرد.

لارنس گفت: «والدین و خانواده او همگی مضطرب هستند. وقتی آخرین بار او را دیدند، به معنای واقعی کلمه برای هر نوع دارویی التماس می کرد که احتمالاً می تواند اضطراب و ناراحتی او را کاهش دهد. این وضعیت فراتر از حد کمرنگ است.»

یک سخنگوی دولت NT گفت که آنها نمی توانند در مورد موارد فردی اظهار نظر کنند اما گفت که “نگرانی های مطرح شده توسط کارکنان سابق با دولت در میان گذاشته نشده است”.

سخنگوی گفت که همه جوانان در بدو ورود به مرکز مورد ارزیابی پزشکی قرار می گیرند. اگر یک افسر دادگستری جوانان متوجه یک وضعیت پزشکی شود یا به او گفته شود، فوراً به سرویس بهداشتی دانیلا دیلبا ارجاع داده می شود که در کلینیک دان دیل مراقبت می کند یا در صورت لزوم کودک به بیمارستان منتقل می شود.

سخنگوی گفت که کلینیک بهداشتی در دان دیل در “وضعیت کار سالم و عملیاتی” بود.

آنها گفتند: «دانیلا دیلبا در یک کلینیک بهداشتی فعالیت می کند که همه الزامات لازم و مدرن را برای ارائه مراقبت های بهداشتی مناسب از نظر فرهنگی دارد.

سخنگوی گفت که هر دارویی “در صورت نیاز” داده می شود و هر گونه مشکل نگهداری به مدیر مرکز گزارش می شود و رسیدگی می شود.

به گفته این سخنگوی، یک بازداشتگاه جوانان جدید در داروین به جای دون دیل پیر ساخته می شود که در نهایت بسته خواهد شد.

مدیر اجرایی سرویس بهداشتی دانیلا دیلبا، راب مکفی، گفت که دون دیل هم برای کارکنان و هم برای زندانیان مناسب نیست، اما ادعای نشت در کلینیک با او مطرح نشده است.

او گفت: “فکر نمی کنم این تاسیسات برای کسی مناسب باشد – باید تخریب شود.” زمانی که آن مکان را نقل مکان کردیم، باید آن را خراب کنیم. واقعاً برای هیچ چیز امکانات مناسبی نیست.

من چند بار به کلینیک رفته‌ام و به طور منظم به آن مراجعه کرده‌ام. این بهترین امکانات نیست، این چیزی است که ما از آن می سازیم. هنگامی که مشکلات مربوط به تعمیر و نگهداری یا مشکلات ساختمانی وجود دارد، معمولاً به سرعت برطرف می شوند.

مک فی گفت کارکنان دانیلا دیلبا بسیار نگران سطوح بالای استرس ناشی از قرنطینه هستند و پزشکان بارها آن را با او در میان گذاشته اند.

و ما این نگرانی‌ها را با خانواده‌های منطقه نیز مطرح کرده‌ایم، نگرانی‌هایی را در مورد فراوانی قرنطینه‌ها و قفل کردن راه‌هایی که می‌توانیم از آنها اجتناب کنیم، مطرح کرده‌ایم.

اما پرستار گفت که می ترسد مرگ دیگری در این مرکز وجود داشته باشد. یک پسر 16 ساله در فوریه 2000 در آنجا جان خود را از دست داد.

«روزهایی پیش می آمد که با گریه به خانه می آمدم. من هنوز نگران این هستم که بیدار شوم و یک جوان در دان دیل کشته شود.

“من در این مورد هیچ شکی ندارم. من نگران هستم که برای رسیدگی به این موضوع واقعاً یک مرگ لازم است.»

“ما چیزهایی می گوییم و چیزی تغییر نمی کند”

این پرستار گفت که بارها نگرانی های خود را به طور غیررسمی در گفتگو با مدیریت مطرح کرده و یک شکایت رسمی به طور ناشناس با کمیسر کودکان NT ثبت کرده است، اما به او گفته شده که ممکن است چندین ماه طول بکشد تا به نتیجه برسد.

اما او گفت که می ترسد در صورت ارائه شکایت رسمی، جدی گرفته نشود. صادقانه بگویم، هیچ یک از اینها جدید نیست. ما چیزهایی می گوییم و چیزی تغییر نمی کند.»