بیسمارک دو پلسیس: “هر بار که می توانم چکمه هایم را بپوشم، احساس خوشبختی می کنم” | تیم راگبی آفریقای جنوبی

آ واضح است که نیروی قانع کننده همچنان بیسمارک دو پلسیس را هدایت می کند. او اکنون 38 سال دارد و چیزهای دیگری برای او در مزرعه خانوادگی نزدیک بیت لحم، 165 مایلی جنوب ژوهانسبورگ وجود دارد. او و همسرش آنجا در حال حاضر دارای سه پسر از جمله دوقلوهای همسان شش ساله هستند که در ماه مارس دوقلوهای دختر نیز به دنیا می آیند. پس از 79 بازی ملی برای آفریقای جنوبی، مدال برنده جام جهانی 2007 و افتخارات متعدد دیگر، این هوکر زخمی از نبرد را می توان به خاطر جستجوی یک زندگی آرام تر بهانه کرد.

و با این حال او اینجاست که بدن دردناکش را تا نیمه های دنیا می کشاند تا در یک شنبه یخبندان در سایه کریسمس، بیشتر در اکستر رکاب بزند. به نظر می رسد که چالش تیره و تار نیمه زمستان در سندی پارک در جام قهرمانان در روز شنبه، در هر صورت، یک انگیزه اضافی باشد. «پدرخوانده‌های بچه‌هایم نه چندان دور زندگی می‌کنند و برای من عکس‌هایی از برف می‌فرستند. من آنها را برای پسران جوان تیممان فرستادم و به آنها گفتم که بیداری بی ادبانه ای در انتظار ما است.”

گاو پیر که هنوز در برابر مرگ نور خشمگین است. و اگر دو پلسیس می‌توانست آخرین آرزوی راگبی را داشته باشد، این می‌توانست همه را تشویق کند تا همه آنچه راگبی می‌تواند ارائه دهد را بشناسند و از آن لذت ببرند. پدرش، فرانسوا، که به بیسمارک و برادرش جانی آموخت که عاشق بازی باشند و انگیزه هر دوی آنها را برای تبدیل شدن به اسپرینگ‌باک‌های تسلیم‌ناپذیر ایجاد کرد، زمانی که این زوج 17 و 19 ساله بودند به بیماری پارکینسون مبتلا شد و در سال 2017 درگذشت. از بیسمارک در مورد اهمیت حفظ فرهنگ راگبی بپرسید. احترام و معاشرت و مکث کوتاهی وجود دارد. او به آرامی می‌گوید: «وقتی این حرف را می‌زنی، دلم به هم می‌خورد.

بازی در هر دو نیمکره نیز به او کمک کرده است تا بفهمد بهترین ویژگی های این ورزش جهانی است. وقتی در فرانسه با مون پلیه بازی می کرد، از دوستان راگبی محلی خود می پرسید که چرا به جای آن فوتبال یا هندبال را دنبال نمی کنند. معلوم شد که آنها هم مثل او رفاقت را می پرستند. در این زمان از سال در اروپا نمی توانم تصور کنم بیرون رفتن و بازی راگبی خیلی خوشایند باشد. برف می بارد، یخ می زند و زمین ها وحشتناک است.

اما 99 درصد از آنها به من گفتند: “پس از بازی خواهید دید که چرا ما راگبی بازی می کنیم.” من معتقدم راگبی هم همین است. شما کاملاً می توانید یکدیگر را در زمین نابود کنید، اما پس از آن به یکدیگر احترام می گذارید و از گذراندن وقت با هم لذت می برید. در فرانسه دو ساعت بعد از بازی کار خواهیم داشت. در پایان حضورم در فرانسه، بهترین زمان هفته بود. من به اندازه کافی خوش شانس هستم که در هر کجای دنیا که بازی کرده ام دوستانی پیدا کرده ام.”

با این حال، اگر برخی از دوستان جدید او اکنون امیدوارند که بیسمارک در برخورد بعدی، گونه دیگر را بچرخاند، با این حال، مزیت رقابتی ذاتی اسپرینگ‌بوک قهرمان را دست کم می‌گیرند. من هرگز در برابر یکی از دوستانم نرم‌تر رفتار نمی‌کنم. من در واقع با دوستانم سخت‌تر می‌روم، زیرا پس از آن می‌توانی کمی بخندی.» تعداد کمی از بازیکنان مدرن به این اندازه بی‌امان بوده‌اند، تقریباً تا حد وسواس. در یک مرحله، هنگام مبارزه با یک آسیب جدی گردن، با یک بالش که زیر بازوی چپش فرو رفته بود، برای کاهش درد شدید به سمت تمرین رانندگی کرد. نیازی به گفتن نیست که او همچنان به بازی ادامه می داد.

دو پلسیس همچنین داستان خوبی را در مورد روزی که مربی بولز، جیک وایت، که او را از نوجوانی می‌شناخت، تعریف می‌کند و او را از بازنشستگی تشویق کرد. وقتی سال گذشته در مون پلیه توقف کردم، دیگر نمی خواستم بازی کنم. به مزرعه برگشته بودم، در ماشین برداشت، که ناگهان جیک با من تماس گرفت. او گفت: من در مزرعه شما هستم. که من پاسخ دادم: “نه، تو نیستی، من هستم.” در آن لحظه او عکسی از خودش که آنجا ایستاده بود برای من فرستاد.»

بقیه اش تاریخ است. وایت به او گفت که از او می‌خواهد به بازیکنان جوان‌تر بولز کمک کند و سن آنها را یک عدد نشان دهد. بازگرداندن چیزی ملموس به نسل بعدی آفریقای جنوبی انگیزه دیگری بود. زمانی که جوان بودم و در یک آپارتمان کوچک با Ruan Pienaar در دوربان اقامت داشتم، بسیار خوش شانس بودم. همسایه همسایه ما بود [the former Gloucester coach] یوهان آکرمن نحوه برخورد او با من و تأثیری که در حرفه راگبی من داشت، بسیار زیاد بود. اگر بتوانم آن را حتی به نیمی از بازیکنان پس بدهم، برایم کافی است.

از نظر تجارب زندگی تعیین کننده شخصیت، دو پلسیس و جانی، یک دکتر واجد شرایط، بیش از سهم خود داشته اند. تراژدی هم سال گذشته پسر 10 ماهه جانی در حادثه ای در استخر غرق شد و بیسمارک اکنون حتی از ماهیت کاملاً نسبی دردها و دردهای مربوط به راگبی آگاه تر است. “افراد مبتلا به سرطان هستند – و ببینید سال گذشته چه اتفاقی برای برادرم افتاد. من خیلی خوش شانس هستم.”

زمانی که او در زمان‌های مختلف با راسی اراسموس، ادی جونز و فابین گالتیه کار می‌کرد – «من همه آنها را شخصاً می‌شناسم و همه آنها کاملاً از باخت متنفرند» – همچنین او را متقاعد کرده است که بتواند از نظر مربیگری به بولز کمک کند. او بالاخره آن را یک روز می نامد. در هر صورت، او فکر می‌کند که مدیران بازی باید دوباره تقویم تمام سال را که اکنون با بازیکنان پرمشغله آفریقای جنوبی روبرو می‌شود – «ممکن است هر هفته 10 ماه از سال در بالاترین سطح بازی کنید» – و برنامه سفر تنبیه‌آمیز که شاهد آن بودیم، بررسی کنند. گاوها وارد اقتصاد شدند و این هفته از طریق دوحه به بریتانیا رفتند. ناگهان یک سفر 24 ساعته است در حالی که باید حدود 10 ساعت طول بکشد. ما آدم‌های بزرگی هستیم و وقتی در فرودگاه نشسته‌اید و غذاهای ناسالم می‌خورید، نمی‌توانید بهترین عملکرد را داشته باشید.»

پرواز به انگلستان حداقل خاطرات زنده دوران کودکی را زنده می کند. زمانی که بزرگ شد، از تماشای تیم انگلستان در سال 1995 لذت می برد و آفریقای جنوبی نیز تیم سال 2003 کلایو وودوارد را ارزیابی می کرد. در آفریقای جنوبی ما به آنها احترام گذاشتیم. مرد انگلیسی ای که بیش از همه به او احترام می گذاشتم احتمالا جانی ویلکینسون بود. او برای من مظهر آنچه من در راگبی ایستاده ام است: او ممکن است با استعدادترین نبود اما همیشه کار می کرد.

با این حال، در روزهای دیگر، این انگلیس بود که با شکست 36-0 استخر در جام جهانی 2007 – “این یکی از بهترین بازی های من بود” – و پیروزی 42-6 در توئیکنهام، تندباد کامل بیسمارک و دوستانش را احساس کرد. در سال 2008 به خصوص به یاد ماندنی است. بنابراین اگر قرار باشد این آخر هفته آخرین رقص او در انگلیس باشد، وقتی برای کریسمس به بیت لحم برمی‌گردد به چه چیزی فکر می‌کند؟ هر بار که می توانم چکمه هایم را بپوشم، خود را خوش شانس می دانم. حتی اگر مجبور باشم دو هفته دیگر – یا فردا – به پایان برسانم، انجام بیش از 400 بازی درجه یک چیزی است که در وحشیانه ترین رویاهایم هرگز انتظارش را نداشتم. راگبی چیزهای زیادی به من داده است.” بقیه ما باید تا زمانی که هنوز می توانیم قدر گاو بزرگ پیر را بدانیم.