اوکراین: پزشکان بیمارستان باز شهر اشغالی در کیف

کیو، اوکراین — پرستاری که توسط یک تک تیرانداز روسی مجروح شده بود در ملحفه پیچیده شده بود. دیگری که از فکر کار کردن برای مردمی که خانه اش را ویران کرده بودند خسته شده بود، مخفیانه از یک در کناری بیرون رفت و از خیابان های درهم شکسته ماریوپل بیرون رفت.

پزشکان اسکراب های خود را برای لباس های خیابانی می ریزند. و یکی پس از دیگری، کارکنان بزرگترین بیمارستان در منطقه دونتسک در شرق اوکراین با تسلط نیروهای روسی بر مرکز شهر فرار کردند.

ماه ها بعد، حدود 30 کارمند از بیمارستان شماره 2 ماریوپل در کیف دوباره گرد هم آمدند. به همراه 30 متخصص از یک بیمارستان قلب در کراماتورسک، یکی از شهرهای دونتسک که تحت کنترل اوکراین است، آنها در حال افتتاح یک نسخه از کار افتاده از یک بیمارستان دولتی برای کمک به اوکراینی‌های آواره نیازمند مراقبت هستند.

دیمیترو گاورو، پرستاری که در حال تحصیل برای متخصص شدن قلب است، هر کودکی را به یاد می آورد که در روزهای تاریک ماه مارس، زمانی که شهر پس از حمله روسیه به اوکراین در 24 فوریه، در محاصره و بمباران بود، به بیمارستان ماریوپل رسیدند.

گاورو گفت: «من همه را به یاد می‌آورم، از اولین دختری که نزد ما آوردند و با دو فرزند آخر که کمی قبل از اشغال بیمارستان ما آورده شدند، پایان می‌دهم. او گفت که از ماریوپل فرار کرده است زیرا نمی‌توانست برای روس‌ها کار کند، روس‌ها بر شهر بندری به عنوان یک جایزه استراتژیک تمرکز کردند و طی 86 روز تسلیم شدند.

او گفت: “من نمی توانستم از کسانی که زندگی من را نابود کردند، اطاعت کنم.” من نه یک عکس دارم، نه یک خاطره از دوران کودکی. من حتی یک عکس با خانواده ام ندارم. من هیچ عکسی از پدر و مادرم از دوران کودکی ام ندارم. همه چیز در خانه سوخت».

گاورو 21 ساله با همراهی تنها افرادی که درک می کنند او چه گذرانده است، بیمارستان جدید در پایتخت اوکراین را نوعی تولد دوباره می بیند.

این دقیقاً بیمارستان ما است که گواه این موضوع است، که همه چیز ممکن است. همه چیز ممکن است، شما می توانید از صفر شروع کنید و این کار را انجام دهید.

بسیاری از زیرساخت های پزشکی اوکراین باید از ابتدا بازسازی شوند. سازمان بهداشت جهانی 715 حمله به مراقبت های بهداشتی در اوکراین در طول جنگ را مستند کرده است.

مطالعه‌ای که هفته گذشته توسط مرکز مراقبت‌های بهداشتی اوکراین منتشر شد، نشان داد که تقریباً 80 درصد از تأسیسات پزشکی در ماریوپول به تنهایی آسیب دیده یا تخریب شده‌اند، یا 82 مکان از 106 مکان که مرکز با ترکیبی از تصاویر ماهواره‌ای و شهادت شاهدان تجزیه و تحلیل کرده است.

در این گزارش آمده است: «تقریباً تمام زیرساخت‌های پزشکی حیاتی شهر در میان تأسیسات پزشکی تخریب‌شده قرار دارد».

آخرین خاطره مرینا گورباخ از بیمارستان شماره 2 نه به عنوان یک پرستار بلکه به عنوان یک بیمار بود. یک گلوله تک تیرانداز روسی در 11 مارس به فک او اصابت کرد که تانک ها و نیروهای روسی ساختمان را محاصره کردند.

در آن زمان، بیمارستان تقریباً به طور انحصاری قربانیان غیرنظامی جنگ را معالجه می کرد، اما راهروهای آن مملو از ساکنان ماریوپل بود که جایی برای رفتن نداشتند.

دو دختر نوجوان گورباخ در زیرزمین خانه‌شان در سراسر شهر بودند و نمی‌دانستند چه بر سر مادرشان آمده است. دو خبرنگار آسوشیتدپرس در آن روز در بیمارستان شاهد تیراندازی و همچنین نزدیک شدن نیروهای روسی در آن شب بودند.

زمانی که سربازان روسی کنترل کل بیمارستان را در 13 مارس به دست گرفتند، گورباچ در بخش مراقبت های ویژه نیمه هذیان بود.

«آنها بیماران را می شمردند، کارمندان را می شمردند تا کسی آنجا را ترک نکند. گورباچ، یک پرستار مغز و اعصاب به یاد می آورد که آنها گفتند به هر دکتری که برود شلیک می کنند. خیلی بی سر و صدا، همکاران او را در ملحفه پیچیدند و او را با ماشین دور کردند. 16 مارس بود.

او هرگز نمی خواست دوباره در پزشکی کار کند.

اما وقتی گورباچ سرانجام راهی کیف شد، همان همکارانی را پیدا کرد که برای مدت طولانی در کنار او کار کرده بودند و سپس زندگی او را نجات دادند – و متوجه شد که چیزی بهبود یافته است.

او گفت: «میل به زندگی دوباره ظاهر شد. «ما همه با هم تحمل کرده بودیم. بنابراین، اینجا ما از یک نیم کلمه، از یک نیم نگاه، خیلی یکدیگر را درک می کنیم. می دانید، ساکنان ماریوپل اکنون با کلمات، چشم ها، حرکات، اشک یکدیگر را درک می کنند.

———

هینانت از پاریس کمک کرد.

———

پوشش AP از جنگ در اوکراین را دنبال کنید: https://apnews.com/hub/russia-ukraine