وزرا فکر می کنند که قطارها خیلی اذیت می شوند. به همین دلیل است که آنها در مورد اعتصابات بسیار آرام هستند | سایمون جنکینز

Oدر تمام اعتصابات قریب الوقوع بریتانیا، به نظر می رسد که وزرا از قطارها کمتر نگران باشند. هنگامی که هفته گذشته، وزیر خزانه داری و حمل و نقل، مارک هارپر، گزارش شد که شرکت های ریلی از افزایش پیشنهاد حقوق خود به اتحادیه ها جلوگیری کردند، آنها می دانستند که اعتصاب آغاز شده است. آن‌ها می‌دانستند که درخواست شیوه‌های کاری جدید در کنار کاهش دستمزد واقعی هرگز کارساز نیست.

این بیماری همه‌گیر راه‌آهن‌ها را ویران کرد، علی‌رغم اینکه دولت به‌طور عجیبی برای ادامه راه‌آهن هزینه می‌کرد. مالیات دهندگان 16 میلیارد پوند خرج کردند و خدا می داند که چقدر کربن برای حمل و نقل هوا به دور بریتانیا. آخرین ارقام نشان می‌دهد که استفاده از ریل در دو سوم تا سه چهارم میزان قبل از همه‌گیری تثبیت شده است، کاهشی عظیم. واقعیت این است که سفر با قطار شهرت بالایی دارد، اما به سختی 6 درصد از سفرهای مسافری و 8 درصد حتی در مسافت های طولانی را تامین می کند. اکثریت قریب به اتفاق بریتانیایی ها – 84٪ – از طریق جاده می روند. صحبت از “قفل کردن” کریسمس از طریق اعتصابات راه آهن فقط برای یک اقلیت کوچک اعمال می شود. برای اکثر مردم، ماشین‌های شخصی و اتوبوس‌ها هنجار واقعی و ارزان‌تر هستند.

گسترش چشمگیر ریل در سالهای رونق 1990-2010 قبلاً متوقف شده است. این ایده که خصوصی‌سازی یارانه را حذف می‌کند، بسیار نادرست بود. تا حدودی به لطف مدل آشفته وزارت خزانه داری از «تفکیک عمودی»، یارانه بیش از سه برابر شد. از سال 2010، اپراتورها و همچنین زیرساخت ها شروع به بازگشت به مالکیت عمومی کردند. صحبت از بازگشت به راه آهن بریتانیا – به اصطلاح راه آهن بزرگ بریتانیا – در یک سال گذشته تحت یک ارتش “پاپ آپ” از وزیران حمل و نقل روشن و خاموش شده است. یکی از نتایج تسلیم ماه گذشته هارپر و روسای داونینگ استریت او در برابر قدرتمندترین گروه ذینفع راه آهن بود، که حامیان خط HS2 دیوید کامرون به بیرمنگام است.

این خط در حال حاضر دارای خروج مالیات دهندگان به صنعت ریلی در حدود 5 میلیارد پوند در سال است، مبلغی که تقریباً با پول پرداخت شده به کل بقیه خطوط راه آهن برای دو دهه قابل مقایسه است. در بحبوحه ادعاها مبنی بر اینکه 46 نفر از مدیران آن بیش از 150000 پوند حقوق می گیرند، به نظر می رسد خارج از کنترل باشد، از جمله پردرآمدترین کارمند دولتی کشور، مدیرعامل آن، 650،000 پوند. شایعات مبنی بر اینکه وزارت خزانه داری به راه آهن هشدار داده است که انتظار لطف بیشتری نداشته باشد، تأیید می شود. این هزینه بیش از حد بومی HS2 را می‌پردازد.

خدمات در شمال غرب در حال حاضر در آشفتگی است و صحبت های بوریس جانسون در مورد “راه آهن نیروگاه شمالی” تقریباً تبخیر شده است. با توجه به افتتاح خط مجلل الیزابت لندن و HS2 در حال حاضر در درجه اول در مورد ظرفیت لندن است، سرمایه گذاری ریلی بریتانیا در مواجهه با تراز شدن یک خنده بزرگ است.

به‌جز مسافران شهری، راه‌آهن‌ها عمدتاً در مورد سفرهای تفریحی و خارج از پیک هستند، با رزروهای اخیر در حال حاضر 90 درصد از قبل از کووید. شواهد جزئی این است که 200 خط “میراث” بریتانیا از سلامتی بدی برخوردار هستند. اما جغرافیا به این معناست که اقتصاد بریتانیا خواهان جاده ها و حتی بیشتر از آن است. آنها بنادر و انبارها را به هم متصل می کنند و تقاضای آنلاین را برآورده می کنند. جانشینان آنها پهپادها و روبات ها خواهند بود، نه ریل های انعطاف ناپذیر.

قطارها مفید هستند اما به نظر می رسد دیگر ضروری نیستند. آنهایی از ما که آنها را دوست داریم ممکن است گریه کنند، اما واقعیت خام این است که آنها با بیمارستان ها، آمبولانس ها یا مدارس یکسان نیستند. بخش حمل و نقل به تازگی برای “سر عدم اطمینان” تبلیغ کرده است. به نظر کار خوبی است.