گوهی و ماتا با شکست اورتون کریستال پالاس را به نیمه نهایی جام حذفی رساندند | جام حذفی

در یک بعدازظهر نرم و بهاری در جنوب لندن، کریستال پالاس نمایشی از نیروی رانش، انرژی و فعل و انفعالات تهاجمی دقیق برای صعود به نیمه نهایی جام حذفی در استادیوم ومبلی ارائه داد.

این کمک کرد که آنها در مقابل تیمی از اورتون قرار گرفتند که به نظر می‌رسید هیچ ایده واقعی برای بازی کردن ندارند، و هیچ یک از خشم و انعطاف‌پذیری لازم برای پاسخ دادن پس از عقب افتادن آنها وجود نداشت. ناگفته نماند که هیچ پاسخ دیگری وجود ندارد زیرا پالاس در هر نیمه دو گل به ثمر رساند. در پایان نتیجه 4-0 برای میهمان کمی مهربان به نظر می رسید.

این اولین باری بود که پاتریک ویرا تمام بازیکنان هجومی خود را – Patrick’s Pups (محدوده سنی: 21 تا 29) – در یک بازی شروع می کرد. موضوع چند ماه اخیر در این مکان بوده است: تیمی که با خفه کردن و محکم نگه داشتن مرکز در رده های بالای جدول زنده ماند، اکنون سلاح هایی برای انجام یک بازی کاملاً متفاوت دارد.

گل سوم در دقیقه 78 به نظر می رسید که بیانگر آن تسلط باشد. ویلفرد زاها پس از ضربه مایکل اولیز به تیرک دروازه به پایان رساند. هر دو مرد تنها در آفتاب سلهرست در حالی که پیراهن های سفید ایستاده بودند و تماشا می کردند، و با تشویق شدید دیگری از سوی یک گلزن مورد استقبال قرار گرفتند. غرق در خانه

این تضاد برای هواداران اورتون آشکار خواهد بود، در روزی که تیم آنها با غرض‌ورزی کار خود را آغاز کرد اما به محض اینکه روز علیه آنها تبدیل شد، تثبیت شد. در اینجا یک رقیب با مجموعه ای واضح از الگوهای هجومی وجود داشت، با بازیکنانی که آشکارا از حضور در آنجا خوشحال بودند و دنده های عمیق تر را در این هافبک و حمله جدید کشف کردند. بنابراین این چیزی است که تیم سازی به نظر می رسد.

پارک سلهرست در زمان شروع مسابقه مکانی بادی و خنک بود، هوا غلیظ از دود شعله ور بود، انتهای بسیار بزرگی که از قبل روی پا بود. ویرا نسبت به تساوی 0-0 با منچسترسیتی دو تغییر ایجاد کرده بود، جک باتلند جایگزین ویسنته گوایتا در دروازه شد و ابرچی ازه پس از یک فصل آسیب دیدگی فرصت دیگری برای یافتن پاهای خود به او داد.

حتی روی کاغذ آن پنج جلوی گالاگر-ازه-اولیزه-ماتتا-زاها مانند ترکیبی از انرژی و حرکت به نظر می رسید، تیم کاخ اکنون کاملاً فراتر از بلوک دوگانه عمیق دوران هاجسون تکامل یافته است.

فرانک لمپارد پس از بیماری جردن پیکفورد را دوباره نصب کرد و آندره گومز، جانجو کنی و آندروس تاونسند را به خدمت گرفت. اورتون در اوایل بازی مسلط بود. با گذشت یک دقیقه، مایکل کین خود را در مقابل دروازه تنها یافت، اما ضربه او را با فاصله زیاد رها کرد. ریچارلیسون که پس از مرگ مادربزرگش ترجیح داد به جای بازگشت به خانه در اینجا بازی کند، توپ را از موقعیتی مناسب به بالای دروازه پرتاب کرد. برای مدتی آنتونی گوردون کارهای آنتونی گوردون را انجام می‌داد، تک تیراندازی به فضا و پاس‌های دقیق، فوتبالیستی با خوش‌بینی گرانبهایی به بازی‌اش.

با گذشت 17 دقیقه، تاونسند با زانوی فشاری زمین را ترک کرد. در آن نقطه، با وجود پالاس که هنوز حمله جدی انجام می دهد، بازی کاملاً تغییر کرد. ابتدا Eze پس از چند بازی منظم با اولیس، یک شوت در پیچ به دست آورد. سپس در دقیقه 25 اولیز یک انفجار زیبا و کوسه مانند از سمت راست انجام داد تا کرنر را به دست آورد. اولین ضربه او که با شرارت وارد شد، توسط پیکفورد ضربه خورد. بازیکن دوم در همان زاویه، اما بهتر از موقعیت، توسط سر مارک گوهی وارد دروازه شد. این پایانی از مهارت واقعی بود، نه فقط خواندن خط توپ، بلکه هدایت آن با زمان بندی عالی و با وجود انبوهی از بازیکنان.

این یک گل دوست داشتنی به دلایل دیگر بود که توسط دو فوتبالیست جوان درخشان ساخته و به ثمر رسید که با توجه به زمان، واقعاً استعداد این را دارند که این تیم را به هر کجا که می خواهند ببرند.

اورتون برای مدتی محدود به حملات انفرادی بود، گومز و عبدالله دوکوره نتوانستند هیچ ریتمی را در میانه میدان پیدا کنند، زیرا پالاس با انرژی فشار می آورد و بازی کمی به هم ریخته می شد.

و در دقیقه 41 بازی 2-0 شد. ایز توپ را در سمت چپ به جلو برد و سپس پاس عالی را به زاها ارسال کرد. صلیب پایین او ژان فیلیپ ماتا را پیدا کرد. پایان ضعیف و سخت از پیکفورد گذشت، که روی زمین افتاد اما نتوانست دستی روی توپ بگیرد.

در حال حاضر اورتون گیج و منجمد به نظر می رسید و از احتمال پیش بینی نشده عقب افتادن یک گل، یافتن حریفانی با ایده ها و انرژی خود گیج شده بود. لمپارد برای نیمه دوم دومینیک کالورت-لوین را به زمین فرستاد، دمارای گری که قبلاً جایگزین تاونسند در سه تیم جلویی جدید شده بود.

اما بخشی از زیبایی شش جلوی پالاس، توانایی این بازیکنان برای مانور دادن به توپ، حفظ مالکیت توپ با هوشمندتر و سریع‌تر بودن در حرکات پا و پاس‌هایشان است. اولیز به سر خوردن از سمت راست در داخل زمین ادامه داد و در نهایت برای میسون هولگیت ناامید، که واقعاً نتوانست با حرکت خود کنار بیاید، رزرو کرد. کانر گالاگر مانند درویش فشار آورد. زاها، که باید در حال حاضر لحظات زندگی‌اش را سپری کند و به آن سال‌هایی که The Only Guy بود نگاه می‌کند، منبع تهدیدی درجه یک در سمت چپ بود.

با گذشت سه دقیقه از بازی، ویل هیوز یک چهارمی را اضافه کرد در حالی که پالاس با لذتی آسان و تقریباً سادیستی دروازه اورتون را محاصره کرد و پس از مهار ضربه گالاگر، توپ را از کنار پیکفورد کوبید. کاخ از اینجا منتظر چیزهای زیادی است. برای اورتون این تاریک‌ترین روزهای خارج از خانه و نشانه‌ای شوم برای باقی‌مانده فصل لیگ برتر بود.