جیمز کلورلی طرح شبکه جهانی آزادی بریتانیا را کاهش می دهد | سیاست خارجی

بریتانیا به دنبال ایجاد شراکت های طولانی با تعداد معدودی از کشورها که بسیاری از آنها ارزش های دموکراتیک بریتانیا را ندارند، به سمت ایجاد شبکه ای از آزادی، توشه های یک بریتانیای جهانی را رها کرده است.

جیمز کلورلی، وزیر امور خارجه، از نتیجه یک بررسی ژئواستراتژیک داخلی که در تلاش است افق سیاست خارجی 30 ساله را پس از برگزیت برای وزارت خود فراهم کند، رونمایی کرد.

دیپلمات‌های حاضر در سخنرانی روز دوشنبه در وزارت امور خارجه از لحن کمتر پرخاشگر استقبال کردند، اما این سوال را مطرح کردند که آیا حتی این سیاست خارجی متمرکزتر با منابع لازم مطابقت خواهد داشت یا خیر. یکی اشاره کرد که بخش عمده ای از بودجه کمک های خارجی بریتانیا در حال حاضر صرف اسکان پناهندگان در هتل ها می شود.

هوشمندانه استدلال کرد که دیپلماسی بریتانیا نیاز به حرکت فراتر از اتحادهای طولانی مدت دارد، و گفت که وزارت امور خارجه با روشی که «مرکز گرانش ژئوپلیتیکی در حال حرکت به سمت جنوب و شرق است، نرسیده است. ما نمی‌توانیم به پتوی آسایش دوستان و اتحادهای قبلی خود بچسبیم و باید رشد کنیم و باید اطمینان حاصل کنیم که در کشورهای مختلف که تحت تأثیر فلسفه‌های مختلف هستند، گفتگو می‌کنیم.»

او گفت کشورهایی که بریتانیا هدف قرار می‌گیرد «اغلب خود را غیرمتعهد توصیف می‌کنند و از تعهد خود در هر جهت فقط به این دلیل که دیگر کشورها می‌خواهند محتاط هستند» و افزود: «این دقیقاً همان‌طور است که باید باشد». وظیفه ارائه روابط «بر اساس دیپلماسی صبور، احترام، همبستگی و تمایل به گوش دادن» بود.

او گفت که این تلاش ممکن است سودهای سریع و یا حتی تاثیر قابل مشاهده ای را به همراه نداشته باشد. اما او هشدار داد: «واقعیت این است که اگر ما دوستان خوبی نباشیم، می‌توانید شرط ببندید که دیگران سعی می‌کنند جای خالی را پر کنند و از هر فرصتی که ممکن است آنقدر اشتباه کنیم که به آنها بدهیم استفاده کنند.»

هوشمندانه از نام بردن از کشورهای هدف – که گمان می رود حدود 20 کشور باشد – که بریتانیا به دنبال مشارکت با آنهاست، خودداری کرد، اما در سخنرانی خود به کشورهایی با جمعیت جوان از جمله هند، اندونزی، برزیل، آفریقای جنوبی، اتیوپی و ویتنام اشاره کرد.

هوشمندانه با گفتن اینکه با کشورهایی که به حاکمیت قانون بین‌المللی، تجارت آزاد و حاکمیت ملی احترام می‌گذارند، به دنبال مشارکت می‌رود، به طور ضمنی پذیرفت که رژیم حقوق بشری این کشورها پیش‌شرطی برای ایجاد روابط بلندمدت نخواهد بود.

وزیر امور خارجه قبلی، لیز تراس، وعده داده بود که بریتانیا در ایجاد شبکه جهانی آزادی رهبری خواهد کرد، در حالی که بوریس جانسون به عنوان وزیر خارجه، اصطلاح بریتانیای جهانی را ابداع کرد، عبارتی که معنی نداشت اما به نظر می رسید که بازتاب گذشته امپراتوری بریتانیا است. هیچ یک از این اصطلاحات در سخنرانی کلورلی وجود نداشت.

یک منبع ارشد اذعان کرد: «عدم حمایت از اوکراین در برخی از نقاط جهان نشان می‌دهد که چگونه قدرت در سراسر جهان در حال تغییر است و ما نمی‌توانیم این موضوع را نادیده بگیریم. ما به دنبال روابط با کشورهایی خواهیم بود که از نظر سیاسی یا فیزیکی به ما نزدیک نیستند.”

این مشارکت ها شامل توسعه تجارت، دفاع، امنیت سایبری، فناوری، تغییرات آب و هوا و حفاظت از محیط زیست می شود. چین، موضوع یک سخنرانی جداگانه قبل از انتشار بررسی به روز یکپارچه دفاعی و سیاست خارجی در سال جدید، به طور گذرا ذکر شد. واضح بود که بریتانیا با تأکید بر حاکمیت قانون و حاکمیت ملی، خود را به عنوان سپری بالقوه در برابر تهاجم چین معرفی می کرد.

کلورلی با توجه به اینکه چگونه بریتانیا می تواند با پیشنهادات زیرساختی با بودجه بهتر و بدون رشته ارائه شده توسط چین در آفریقا مطابقت داشته باشد، گفت که کشورها عاقلانه خواهند بود که نسبت به معاملات بدون رشته ای که به نظر می رسد بیش از حد خوب و واقعی نیستند، بسیار محتاط باشند.

هوشمندانه این فرصت را رد کرد که بگوید در صورت ادامه دادن تسلیحات به روسیه، بریتانیا به توافق هسته‌ای با ایران دست نمی‌یابد، و گفت که این یکی از اولویت‌های بریتانیا است که مانع از تامین سلاح‌های هسته‌ای ایران شود.