دیدگاه گاردین درباره سوناک و اعتصابات: نادرست خواندن حال و هوای ملت | سرمقاله

تیبه طور گسترده تصور می شد که او جایگزین لیز تراس بدبخت توسط ریشی سوناک، منادی بازگشت یک سبک مدیریتی «بزرگسالان» از سیاست به خیابان داونینگ است. در شرایطی که بازارها به دلیل بیانیه پاییزی جرمی هانت آرام شده بودند، برخی از محافظه‌کاران ارشد حتی شروع به نگرانی کردند که ثبات سوناکیان و ارتدوکس مالی سکویی بیش از حد خسته کننده برای رویارویی با حزب کارگر در انتخابات بعدی خواهد بود.

اما به نظر می رسد که در خارج از شهر، بریتانیایی ها حوصله نخست وزیری نوپای آقای سوناک را ندارند. آنها خشمگین و شورشی هستند. کارکنان راه‌آهن و پست، پرستاران، کارکنان آمبولانس و کارمندان دولت در حال حاضر قصد دارند در ماه دسامبر دست به اعتصاب بزنند. ممکن است معلمان و پزشکان جوان در سال جدید به آنها بپیوندند. در مجموع، بیش از یک میلیون نفر از نیروی کار ممکن است در آستانه کریسمس کار خود را کنار بگذارند – اعدادی که یادآور «زمستان نارضایتی» در سال 1978/1978 است. این به رغم سطوح پایین‌تر عضویت در اتحادیه و قوانین بسیار سخت‌گیرانه‌تر حاکم بر اعتصاب است.

به‌طور فاجعه‌باری، پس از اینکه آقای سوناک در خانه‌سازی و نیروگاه‌های بادی خشکی توسط شورش‌های داخلی حزب شکست خورد، به نظر می‌رسد این اعتصاب‌ها فرصتی برای سردرگمی منتقدانی است که او را به ضعیف بودن متهم می‌کنند. در سؤالات نخست وزیر در روز چهارشنبه، او کیر استارمر را به چالش کشید تا از قوانین ضد اعتصاب شدیدتری که سال آینده معرفی می شود، حمایت کند. همانطور که وزیر حمل و نقل، مارک هارپر، اعتراف کرده است، این کار بر اقدامات صنعتی در زمستان امسال تأثیری نخواهد گذاشت، اما موضوع این نیست. استراتژی کنونی دولت این است که با اتحادیه‌ها با این باور که مردم در کنار آن خواهند بود، رویارویی کند.

این “چه کسی حکومت می کند؟” این رویکرد برای ادوارد هیث که در سال 1974 در انتخاباتی که بر این اساس برگزار شد، پایان بدی داشت. این هفته توسط وزرا تکرار شد – به رانش زمین محافظه‌کاران کمک کرد. متاسفانه برای نخست وزیر، آن زمان بود.

در پایان دهه 1970، بسیاری از مردم موافق بودند که اتحادیه‌ها بیش از حد قدرتمند شده‌اند. چهل سال بعد، همانطور که آقای سوناک قول می دهد برای “حفاظت” از مردم قانون وضع کند، همدردی مردم برای حق اعتصاب در واقع از ژوئن افزایش یافته است. دلایل آن فراتر از اختلافات خاص و عمیق تر از بحران هزینه فعلی زندگی است. تصور عمومی گسترده و دقیقی وجود دارد که از زمان سقوط، کشور شاهد رونق ثروت دارایی های غیرقابل کسب و پرداخت در بالاترین سطح، همراه با رکود یا کاهش دستمزدهای واقعی برای تقریباً سایرین بوده است. یک دهه سرمایه‌گذاری کم در بخش دولتی نیز این تصور را تقویت کرده است که بیشتر کشور دیگر به درستی کار نمی‌کند. به نظر می رسد که مسئولیت این وضعیت ناکارآمد بر عهده اتحادیه های کارگری مبارز به سبک دهه 1970 نیست، بلکه بر عهده دولت های محافظه کار متوالی است.

اگر فقط با غریزه حفظ خود، یک دولت عاقل این پس زمینه را تشخیص دهد و بر این اساس مذاکره و مصالحه کند. پیش از رکود زمستانی که اعتصابات فقط عمیق تر می شود، این نیز کار درستی برای کشور خواهد بود. اما در حال حاضر، محافظه کاری مالی آقای سوناک به این معنی است که او چنین رویکردی را قبول نخواهد کرد. در عوض، به نظر می‌رسد که او مصمم به دامن زدن به درگیری‌های اجتماعی به امید انزوای حزب کارگر و متحد کردن حزب خود با لفاظی‌های قدیمی است. این فرصت طلبی نادرست و غیرمسئولانه است، نه سیاست بزرگ. همچنین به طور جدی حال و هوای ملت را نادرست می خواند.