مبارزه عمومی برای روشن کردن مسائل بهداشت روانی در ارتش

واشنگتن – بریگ. ژنرال ارنست لیتینسکی در طول نزدیک به سه دهه حضور خود در ارتش جوایز و نشان های متعددی دریافت کرده است. اما او در میان سربازان و مافوق‌هایش بیشتر به خاطر مبارزاتش برای روشن کردن مسائل بهداشت روانی در میان سربازان شناخته می‌شود و ذره ذره ننگی را که اغلب منجر به تراژدی می‌شود، از بین می‌برد.

در ملاقات با گروه‌های جدید نیروهای ذخیره ارتش، او ممکن است ابتدا در مورد آمادگی جسمانی و تمرین صحبت کند قبل از اینکه به ماجرای گره‌گشایی خود پس از بازگشت از افغانستان بپردازد، زمانی که در زیرزمین تاریک خود می‌نشیند و خانواده‌اش را نادیده می‌گیرد و به داخل خیره می‌شود. هیچی

او به یاد می آورد: «من بین سال های 2007 تا 2010 خودم را از همه حذف کردم. من به مهمانی‌های خانوادگی، رویدادها نمی‌روم، با خانواده‌ام بیرون نمی‌روم تا غذا بخورم. فقط برای سر و صدا تلویزیون را روشن می کردم. من با همسرم به رختخواب نمی رفتم. باری که بر دوش همسر و دختر 12 ساله‌ام گذاشتم باید بدترین بار باشد.»

او گفت که دخترش سال ها با او صحبت نکرد.

او داستان خود را در مراسم ها و گردهمایی ها تعریف می کند و ویدئویی را تهیه می کند که ارتش در برخی از حساب های فیس بوک خود قرار داده است، که عموماً مخزنی برای خاطرات جنگ، اطلاعات واکسن و تصاویر رزمایش های هوای سرد است. او با صدایی متزلزل در حالی که مبارزات خود را با استرس پس از سانحه بازگو می‌کند، می‌گوید: «حیف است اگر ضعف نشان دهید». “این همان چیزی است که من احساس کردم.”

مبارزات انتخاباتی ژنرال لیتینسکی در ارتش بسیار چشمگیر است، جایی که تاب آوری نه تنها مورد تجلیل قرار می گیرد، بلکه بخشی از شرح وظایف است.

پس از دو دهه جنگ، ارتش هنوز پیشرفت قابل توجهی در مورد آنچه بسیاری از کارشناسان، قانونگذاران و نیروهای نظامی می گویند یکی از دائمی ترین مشکلات آن است – عدم رسیدگی به مسائل بهداشت روانی و افزایش نرخ خودکشی در میان سربازان، نداشته است.

مارک سی راسل، فرمانده سابق نیروی دریایی که اکنون استاد دانشگاه آنتیوخ در سیاتل با تخصص در ترومای نظامی است، گفت: «سوزن در این مورد اصلاً حرکت نکرده است. او اضافه کرد: «بنابراین به ندرت پیش می‌آید که کسی که ستاره‌ای روی یقه‌اش دارد صحبت کند.»

بر اساس داده‌های وزارت دفاع، میزان خودکشی در میان نیروهای فعال از سال 2015 تا 2020 بیش از 40 درصد افزایش یافته است. ارتش از لحاظ تاریخی نسبت به جمعیت عمومی در میزان خودکشی عقب افتاده بود، اما در سال های اخیر به این میزان رسیده است.

گزارشی از پروژه هزینه‌های جنگ در دانشگاه براون در سال گذشته نشان داد که تخمین زده می‌شود 30177 پرسنل نظامی فعال و جانبازی که از حملات 11 سپتامبر 2001 خدمت کرده‌اند، با انتحاری جان خود را از دست داده‌اند، در مقایسه با 7057 کشته در عملیات‌های نظامی در طول این مدت. جنگ دو دهه ای علیه تروریسم

طی چندین سال نوشتن در مورد کهنه سربازان و امور نظامی، تعداد زیادی ایمیل از اعضای ناامید خدمت، یا اعضای خانواده آنها، در مورد مبارزه آنها با مسائل مربوط به سلامت روان و مشکل در دریافت کمک در زمانی که خارج از خدمت هستند، دریافت کرده ام. برخی از خانواده ها در مورد از دست دادن عزیزان خود به دلیل خودکشی نوشته اند.

جکی اسپیر، نماینده دموکرات کالیفرنیا که در کمیته نیروهای مسلح مجلس نمایندگان آمریکا خدمت می کند و با پایان دوره ریاستش در ژانویه بازنشسته می شود، گفت که این موضوع بسیار مهم است، “من می توانم از قبل به شما تضمین دهم که تمرکز کار من در سال جاری خواهد بود. “

در حالی که برخی از نیروهای نظامی، مانند ژنرال لیتینسکی، از آسیب‌ها یا جراحات مربوط به جنگ رنج می‌برند، برخی دیگر با مشکلات سلامت روانی وارد ارتش می‌شوند که در غربالگری‌های پزشکی آشکار نمی‌شوند، یا بعداً شدیدتر می‌شوند.

این مشکل منعکس کننده یک بحران بزرگتر در کشور است، با میلیون ها آمریکایی که دسترسی ندارند یا به دنبال مراقبت های بهداشت روان نیستند.

شرمن گیلومز جونیور، افسر بازنشسته تفنگداران دریایی و یکی از مدیران ارشد سابق در کهنه سربازان فلج آمریکا، گفت: «اعضای ارتش باید در سطح بسیار بالایی فعالیت کنند و این کار ضرر دارد.

“به ما یاد داده اند که هر چیزی را که برایمان اشتباه است را بپوشانیم، سازگار کنیم و بر آن غلبه کنیم. فرهنگ نظامی به درخواست کمک به عنوان یک مسئولیت نگاه می کند، از استخدام گرفته تا آموزش تا بقیه شغل.

ژنرال لیتینسکی در شیکاگو متولد شد و در سال 1994 به ارتش ملحق شد. او دارای چندین مدرک عالی و جوایز نظامی در طول حرفه ای است که شامل تورهایی در عراق و افغانستان بوده است، و چندین موقعیت فرماندهی فعال و ذخیره را داشته است. او اکنون فرمانده 76 فرماندهی واکنش عملیاتی در سالت لیک سیتی است.

ژنرال لیتینسکی پس از بازگشت از خارج از کشور در سال 2009 گفت که زندگی او در محل کار خوب به نظر می رسد، اما وقتی شب به خانه برمی گردد در زیرزمین خانه خود را منزوی می کند. او گفت: «من هیچ کاری نکردم، جز اینکه «زمان بگذرد».

تعاملات اندک او با خانواده اش عموماً طوفانی بود. هنگامی که همسرش جنیفر، مینی ون آنها را در یک پارکینگ فرو کرد، او با برخورد شدید و مکرر به وسیله نقلیه واکنش نشان داد. او گفت: «این یک چرخش 180 درجه ای از ارنی لیتینسکی بود.

در سال 2011، همسرش گفت که به اندازه کافی است. این همان چیزی است که جرقه آن را برای من برانگیخت. ژنرال لیتینسکی گفت که آن لحظه در اصل یک اولتیماتوم بود و به درستی هم همینطور بود.

او کمک خواست و شروع کرد به فکر کردن در مورد سربازانی که دیده بود در خارج از کشور می میرند و مرگ دختر کوچکترش بر اثر یک بیماری ژنتیکی نادر کمتر از یک سال پس از تولد او.

روانپزشک او در وزارت امور کهنه سربازان یک ایده داشت: به جای ارائه پاورپوینت معمول در مورد استرس پس از سانحه، در مورد مبارزات او با واحد خود در آن زمان در میلواکی بحث کنید.

ژنرال لیتینسکی نگران بود که هیچ کس متوجه نشود و چگونه ممکن است بر حرفه او تأثیر بگذارد. اما در نهایت، او گفت: “من همه چیز را وارد کردم.”

برخی از حضار تجربیاتی را فاش کردند که قبلاً برای به اشتراک گذاشتن آنها خجالت می‌کشیدند. او گفت: «سربازان جوان بعد از آن با من صحبت کردند و مرا در آغوش گرفتند و گریه کردند.

سخنرانی به نوعی به برند او تبدیل شد. اسکات آلسوپ، که زیر نظر ژنرال لیتینسکی در عراق خدمت می کرد، گفت: «زمانی که برای اولین بار به واحد ما آمد، به ما گفت که چگونه احساس درماندگی می کند و آماده است آن را رها کند. او به من کمک کرد تا به توانبخشی برسم، که احتمالاً زندگی من را نجات داد.

او افزود: «با مرد بودن، درباره احساسات خود صحبت نمی‌کنید، و داشتن کسی که از نشان دادن آن نمی‌ترسید، تسکین بزرگی بود.»

در سال 2019، ژنرال لیتینسکی پس از سخنرانی در یک رویداد در فلوریدا برای استقرار مجدد سربازان، توجه نیروهای ارتش را به خود جلب کرد و آنها او را تشویق کردند که ویدیویی بسازد که در صفحات فیس بوک ارتش منتشر شد.

در حالی که بسیاری تلاش‌های ژنرال لیتینسکی را تحسین می‌کنند، جانبازانی که در حین خدمت از مشکلات سلامت روان رنج می‌بردند، گفتند که ارتش باید کارهای بیشتری انجام دهد، مانند بهبود غربالگری‌های بهداشتی سربازان جدید. آنها می گویند که آموزش باید تغییر کند و رهبران باید یاد بگیرند که به مشکلات قبل از مارپیچ رسیدگی کنند.

الیزابت اس. پیترالچیک، یک پزشک خانواده در آلاسکا که در سال 2003 برای کمک به دانشکده پزشکی به نیروی هوایی پیوست، گفت: “ننگ وجود دارد، ادامه می یابد و واقعی است.” او گفت که او ارتش را در سال 2021 قبل از دریافت جایزه بازنشستگی مادام العمر به دلیل مشکلات روانی اش ترک کرد. او گفت: «مردم به صداقت شما شک می‌کنند، وقتی شما کار شگفت‌انگیزی در مدیریت همه چیز انجام داده‌اید تا زمانی که منفجر شود». “این یک داستان رایج است.”

او گفت که به دکتر پیترالچیک پستی به عنوان پزشک پرواز پیشنهاد شد، اما او گفت که برای دریافت آن، در صورت اسیر شدن به آموزش نیاز داشت. او رد کرد. او توضیح داد: «بسیاری از تمرین‌های آموزشی می‌توانند محرک‌هایی برای افراد باشند. “بسیاری از مردم آن را تشخیص نمی دهند.”

او گفت که نشان دادن از مافوقش منجر به وحشت، اضطراب و افسردگی شد. او به فکر بستری شدن در بیمارستان بود، اما می‌ترسید که این موضوع چه تاثیری بر حرفه او به عنوان یک پزشک بگذارد.

رهبران نظامی و کارشناسان می گویند که پیام تاب آوری به هر قیمتی برای جنگجویان ضروری است، اما در نهایت می تواند نتیجه معکوس داشته باشد.

سیمون بی فلیک، سخنگوی ارتش، گفت: “آمادگی نیرو به قدرت و انعطاف پذیری هر سرباز بستگی دارد.”

او افزود: «به یک سرباز خودآگاه و شجاع نیاز دارد تا اعتراف کند که به کمک نیاز دارد،» و خاطرنشان کرد که ارتش خدمات پشتیبانی برای نیروها را افزایش داده است.

اعضای گارد ملی و نیروهای ذخیره اغلب فاقد بیمه درمانی هستند یا به منابع بهداشت روان دسترسی ندارند. جی. روی رابینسون، یک سرتیپ بازنشسته و رئیس انجمن گارد ملی ایالات متحده، گفت: “ما داستان های زیادی را می بینیم که یک روند سلامت روان به یک تراژدی ختم می شود.” “من واقعا معتقدم که تعداد زیادی از این مسائل به دسترسی مرتبط است.”

آقای گیلومز خاطرنشان کرد که سربازان بیشتری تجربیات خود را در مورد آزار جنسی، تجاوز و مبارزه با سلامت روان در رسانه های اجتماعی به اشتراک می گذارند.

او گفت: «این می‌تواند یک تغییر بین نسلی باشد، که با جوانانی شروع می‌شود که خود را در درجه اول فراتر از لباس و سلاح خود انسان می‌دانند.»