“ما در حال از دست دادن امید هستیم”: خشم هندوراس به عنوان اولین رئیس جمهور زن در اجرای تعهدات حقوق زنان ناکام ماند | هندوراس

در مراسم تحلیف خود در اوایل سال جاری، شیومارا کاسترو، اولین رئیس جمهور زن هندوراس، سخنرانی خود را با پیامی برای زنان به پایان رساند.

کاسترو که پیروزی قاطع وی در انتخابات به دوازده سال حکومت محافظه‌کار پایان داد و امیدهای زیادی برای تغییر در کشوری ایجاد کرد، گفت: “زنان هندوراس، من شما را ناامید نمی‌کنم، از حقوق شما دفاع می‌کنم، تمام حقوق شما، روی من حساب کنید.” بالاترین نرخ زن کشی و محدودترین قوانین علیه حقوق باروری در آمریکای لاتین.

اکنون، پس از گذشت 10 ماه از دوره منفرد کاسترو که طبق قانون اساسی مجاز است، بسیاری باورشان را از دست می دهند که این لحظه در تاریخ تغییراتی را که به آنها وعده داده شده بود، به همراه خواهد داشت.

رجینا فونسکا، یک فعال حقوق زنان در هندوراس، گفت: «ما به نحوی امید خود را از دست می دهیم.

“من معتقدم که در یک نقطه [Castro] احتمالاً برخی از موارد را برآورده خواهد کرد، اما واقعیت این است که 20 درصد دوره او گذشته است و حداقل از نظر حقوق باروری تا به امروز شاهد تغییر اساسی در زندگی زنان نیستیم.»

آبان نیوز با 10 فعال در هندوراس صحبت کرد که تقریباً همه آنها احساسات مشابهی را ابراز کردند. شکایت اصلی آنها عدم تحقق وعده تبلیغاتی برای قانونی کردن وسایل پیشگیری از بارداری اضطراری بدون محدودیت بود.

هندوراس تنها کشوری در آمریکای لاتین است که سقط جنین و وسایل پیشگیری اضطراری را ممنوع کرده است. پیشنهاد اخیر برای قانونی کردن وسایل پیشگیری از بارداری اضطراری در موارد تجاوز، خشم را برانگیخت.

جینا روزالس گفت: «ما فمینیست‌ها عصبانی هستیم، ناراحت هستیم، زیرا بیشتر از این نمی‌خواهیم. توصیه های پزشکی.

بیشتر این خشم متوجه خوزه ماتئو، وزیر بهداشت بود. او تلویحاً گفت که قرص صبح‌بعدی سقط‌کننده است، نه پیشگیری از بارداری. رئیس‌جمهور کاسترو می‌تواند با یک فرمان اجرایی ممنوعیت استفاده از وسایل پیشگیری از بارداری اضطراری را لغو کند، همانطور که انتظار می‌رفت در صد روز اول ریاست جمهوری‌اش انجام دهد.

“همه مسائل در اولویت هستند، اما برخی تعهدات وجود دارد که انجام آنها آسان تر است [lifting the ban] ساده ترین است، زیرا حتی نیازی به بودجه یا هزینه اقتصادی ندارد.

موضوع زن کشی پیچیده تر است که داده های اولیه نشان می دهد که در دولت کاسترو نسبت به سال گذشته با نرخ کمی کاهش یافته است. دو لایحه با هدف مبارزه با خشونت علیه زنان تاکنون در کنگره متوقف شده است.

یکی از آنها که برای افزایش ظرفیت دولت برای جلوگیری از خشونت علیه زنان و بهبود توجه سیستم قضایی به بازماندگان طراحی شده بود، انتظار می رفت با مقاومت در یک نهاد قانونگذاری تحت سلطه مردان و محافظه کاران اجتماعی مواجه شود. لایحه دیگری محدودتر که وعده کمپین برای ایجاد پناهگاه های بیشتر برای بازماندگان خشونت را برآورده می کند نیز از بین رفته است.

کاسترو مسئول کنگره نیست، اما ناامیدی وجود دارد که او از منبر خود برای دفاع از اهداف مهم برای زنان استفاده نکرده است.

سندی کابررا گفت: «من فکر می‌کنم که او از بحث و جدل اجتناب می‌کند، اما با اجتناب از جنجال، به نظر می‌رسد که فرد تصویر یک فرد ضعیف را نیز دارد، بنابراین من احساس می‌کنم که افراد عادی در هندوراس او را ضعیف می‌دانند، به عنوان فردی که رهبری نمی‌کند.» .

این تصور نه تنها با بی میلی ظاهری کاسترو برای قرار گرفتن در کانون توجه تغذیه شده است، بلکه توسط ماچیسم و سوگیری مردسالارانه ای که در جامعه نفوذ می کند، و – همانطور که چندین فمینیست پیشنهاد کردند – خانواده خودش نیز.

جسیکا سانچز با اشاره به همسر کاسترو، رئیس جمهور سابق که با کودتای نظامی در سال 2009 برکنار شد، گفت: «اگر چیزی وجود داشته باشد که پدرسالاری را از کرسی قدرت تداوم می بخشد، آن مل زلایا است.

در طول مبارزات انتخاباتی، زلایا تا حد زیادی در کنار کاسترو غایب بود. اما از زمان تحلیف، او در کابینه و سایر جلسات مهم، مشاور ارشد بود و در کنار کاسترو در سر میز نشست.

حضور زلایا به مخالفان رئیس‌جمهور دامن می‌زند و به ادعاهایی مبنی بر مسئولیت او منجر می‌شود و حامیان او را رتبه‌بندی می‌کند.

سانچز گفت: «نه تنها زنان باید جلو بیایند و صدای خود را بیان کنند، بلکه مردان نیز باید کنار بروند.

با این حال، فعالان هندوراسی از برخی پیشرفت‌ها در دولت جدید، از جمله ایجاد وزیر برای زنان، انتصاب برخی فمینیست‌ها در پست‌های مهم و تمرکز بیشتر بر مسائل جنسیتی استقبال کردند، که هیچ‌یک از آنها در رژیم قبلی اتفاق نمی‌افتاد. بنابراین خوش‌بینی وجود دارد که کاسترو هنوز زمان دارد تا به وعده‌هایش عمل کند.

کابررا گفت: “من به او امید زیادی داشتم و هنوز هم به او امید دارم.”