گراهام آرنولد از موفقیت “نسل پلاتین” استرالیا لذت می برد | استرالیا

جیرهام آرنولد در طول سال 2021 به مدت هفت ماه از چمدان زندگی کرد. مسابقات مقدماتی جام جهانی پس از یک وقفه طولانی ناشی از کووید از سر گرفته شده بود، اما محدودیت های مرزی سخت استرالیا میزبانی بازی های خانگی را تقریبا غیرممکن کرد. مخالفان حاضر به تکمیل 14 روز قرنطینه هتل نبودند. همچنین برخی از بازیکنان خارج از کشور او و حتی آنهایی که با مقاومت باشگاه‌هایشان مواجه شدند، نبودند.

بنابراین آرنولد خانه را به مقصد بخش‌های مختلف آسیا ترک کرد و در حالی که تعداد کمی از پروازهای بین‌المللی در حال انجام بود و محدودیت‌های مرزی متفاوت بود، در هزارتوی وسایل در بزرگ‌ترین قاره جهان پیمایش کرد. این بازیکن 59 ساله برای چند دوره تعطیل در دبی ماند و به طور منظم در پشت یک جلسه تمرین کامل با تیمی که مرتباً در حال تغییر بود، مسابقات را زیر نظر داشت.

در مجموع، 45 بازیکن در کمپین مقدماتی Socceroos شرکت کردند، یک اودیسه 20 مسابقه ای در طول 1008 روز که شامل صدها هزار کیلومتر سفر در 10 کشور بود. آرنولد، دور از خانواده و دوستان در سیدنی، روزهای خود را «آنجا نشسته بود و به دیوارها نگاه می‌کرد» و در مورد نتایج و سلامت بازیکنان نشخوار می‌کرد.

کمتر از یک سال بعد، پس از باخت مارس مقابل ژاپن، سوکروس محاصره شده را به دو مرحله پلی آف مقدماتی فرستاد، آرنولد تقریباً اخراج شد. او سه ماه پس از آن با شکست دادن امارات متحده عربی و پرو – دومی در ضربات پنالتی که در آن اندرو ردمین دروازه بان به خاطر تکان دادن خود به تیتر خبرهای بین المللی تبدیل شد – را شکست داد تا بتواند جواز کسب کند.

پنج ماه بعد، او استرالیا را به اولین برد در یک فینال در 12 سال گذشته، اولین پیروزی پشت سر هم در تاریخ، و مرحله حذفی برای اولین بار از سال 2006 رساند. در آستانه دیدار یک شانزدهم نهایی استرالیا با آرژانتین در استادیوم احمد بن علی دوحه، آرنولد به شوخی می گوید که «قرار بود کتابی درباره همه آن بنویسد».

او گفت: «من فکر می‌کنم که کیهان در حال جبران تمام کارهای سختی است که ما انجام داده‌ایم. کیهان به ما نگاه می کند و حمایت ها و فداکاری هایی را که بازیکنان و کادرفنی در این مدت انجام دادند را جبران می کند.

و من سعی می کنم به نکات مثبت نگاه کنم، اما معتقدم که این بسیار مهم بوده است، که کووید به متحد شدن این تیم با هم و ایجاد فرهنگ خانوادگی همسریابی کمک کرد. از آنجایی که این پسرها در هتل‌ها محبوس بودند، نمی‌توانستند از زمینی که در آن بودند بیرون بروند و مجبور بودند با یکدیگر در اتاق اجتماعی باشند و تنیس روی میز یا استخر بازی کنند. این واقعا بازیکنان را به عنوان یک خانواده متحد کرد.”

در زندگی عشایری ساکروس ها یک خط نقره ای دیگر وجود داشت: آنها پنج بازی مقدماتی جام جهانی را در دوحه انجام دادند که این امر باعث شد که آنها به خوبی با محیط سازگار شوند و در استادیوم های مجهز به تهویه هوا بازی کنند. ما اکنون شش بازی از هفت بازی را اینجا در قطر برده ایم. برای ما خانه ای دور از خانه است.»

آرنولد پس از جام جهانی 2018 هدایت Socceroos را برعهده گرفت و به سرعت متوجه شد که چرا شغلی که او برعهده داشت، شاید کم ارزش ترین و بی پاداش ترین شغل استرالیا باشد. این واقعیت که او در برت ون مارویک جایگزین یک مربی موقت می‌شد – آنگه پستکوگلو تیمش را به روسیه رسانده بود و سپس با ناامیدی ماه‌ها قبل از مسابقات کنار رفت – همه چیز را بیان کرد.

فوتبال در استرالیا یک ورزش اقلیت است که برای ارتباط و پول نقد مبارزه می کند و توسط شبکه ای از برنامه های رقابتی اداره می شود. با این وجود، در کشوری که به دستاوردهای ورزشی خود معروف است، انتظارات همچنان بالاست. از نوامبر 2005، زمانی که پنالتی معروف جان آلویسی در پلی آف در برابر اروگوئه، خشکسالی جام جهانی را که مربوط به سال 1974 بود، شکست، حداقل شرط لازم برای حضور در جام جهانی بوده است.

حرفه آرنولد به توانایی او در انتقال تیم به قطر 2022 بستگی داشت. شهرت قطبی او (به سیاست فوق الذکر مراجعه کنید)، همراه با یک دوره کوتاه مدت تصدی سرپرستی بر ساکروس به مدت یک سال بین سال های 2006 تا 2007، به معنای همدردی با چالش های منحصر به فرد او بود. مسیر کمتر پیش رو بود. بازیکنان سابق – برخی از هم تیمی های سابق ملی – او را صدا زدند و به تاکتیک ها و انتخاب های او حمله کردند. در برخی موارد، او درد خود را با انحراف یا فراخوانی آنچه که به نظر او “رسانه های منفی” است، تشدید کرد.

یکی از این انتخاب‌ها که مورد انتقاد قرار گرفت، حضور میچل دوک، مهاجمی بود که با ضربه سر او آخر هفته گذشته تونس را به زمین زد. دوک و تعدادی از سران بزرگتر دیگر از جمله کاپیتان، مت رایان، بازیکنانی هستند که او از دوران جوانی در لیگ A مربیگری کرده بود. با این حال، تا حد زیادی او یک تیم جوان و بی تجربه را انتخاب کرد و اعضای ارشد بیشتری از جمله تام راجیک، آدام تاگارت و دامادش ترنت سینزبری را به نفع چهره های جدیدی که در تیم زیر 23 سال آورده بود کنار گذاشت.

این استرس دیگر بود – آخرین نفر از “نسل طلایی” گاس هیدینک بازنشسته شده بود و آرنولد پس از گذراندن سالها مربیگری در داخل کشور، می دانست که افراد زیادی منتظر نوبت خود نیستند. او احساس می کرد که چاره ای جز مدیریت همزمان هر دو تیم با کمک دستیارش، رنه میولنستین، و کادر مربیگری قابل اعتمادی که او بیشتر از سیدنی اف سی با خود برده بود، ندارد.

آرنولد ماه گذشته گفت: «در جام جهانی 2018 تیمی پیر بود. من فکر می‌کردم: «این بازیکنان را از کجا بیاورم؟» در آن زمان او به سختی می‌توانست تیمی را به میدان بفرستد، اما به المپیک توکیو جواز حضور در المپیک توکیو را داد – شکستن خشکسالی به سال 2008 پکن – و آرژانتین را ناراحت کرد. بازی افتتاحیه قبل از باخت بقیه

او همچنین به دنبال بازیکنانی بود که می توانند پاسپورت استرالیایی بگیرند. این تمرین تعدادی جواهرات اسکاتلندی را در مدافع هری سوتار که قبلاً هرگز در داخل کشور پا نگذاشته بود، اما مسلماً تا کنون بازیکن برجسته تیم است و وینگر مارتین بویل که متأسفانه مصدوم است، به ارمغان آورد.

پس از پیروزی 1-0 روز چهارشنبه مقابل دانمارک، این تیم ناشناخته را در فولکلور ورزشی استرالیا ثبت کرد، مردم شروع به خواندن آنها کردند “نسل پلاتینیوم”. رسانه‌های بین‌المللی که پس از باخت 4-1 هفته گذشته مقابل فرانسه آن‌ها را نوشته بودند، عقب‌نشینی کردند و با دقت بیشتری تماشا کردند.

سوتار گفت: «در اوایل این فرهنگ، جوان‌های جوان به راه افتادند. “این باور که ما به عنوان یک تیم داریم اعتقادی است که قبلاً هرگز تجربه نکرده بودم. احتمالاً سه سال و نیم تا چهار سال طول کشیده تا همه یکسان فکر کنند. من فکر می کنم که دو نتیجه آخر نشان داده اند که وقتی همه در یک مسیر هستند چه اتفاقی می افتد.

«اگر چهار سال پیش به من می‌گفتی که در این موقعیت قرار می‌گیریم، احتمالاً حرفت را باور می‌کردم، زیرا ما به خودمان باور زیادی داشتیم. ما تعجب نمی‌کنیم، اگرچه می‌دانم که چند نفر را غافلگیر کرده‌ایم، و امیدوارم بتوانیم دوباره این کار را انجام دهیم.»