خوابیدن در دفتر باز می گردد؟ ایلان ماسک را تایید می کند – اما در مورد داشتن یک زندگی چطور؟ | اما بدینگتون

مناحساس می کنیم بیشتر از همیشه در مورد کار صحبت می کنیم، اما همچنین مطمئن نیستیم که در مورد آن چه فکر کنیم. فکر می‌کنم این دو با هم پیش می‌روند: اگر به یک اجماع بی‌سروصدا در مورد فضایی که باید در زندگی و روح ما اشغال کند، رسیده بودیم، فقط با آن ادامه می‌دادیم. در عوض، برداشت‌های گیج‌کننده‌ای متناقض از فلسفه کار در همه جا وجود دارد، به همان سرعتی که ریزترندهای TikTok شکوفا می‌شوند و محو می‌شوند.

به عنوان مثال: واشنگتن پست این هفته اعلام کرد که مانند کفش های پاشنه بلند، خوابیدن در دفتر کار “بازگشت” است. این در پاسخ به درخواست سرسخت ایلان ماسک مبنی بر ثبت نام کارکنان برای کار مانند سگ یا حمل و نقل (البته به دنبال عقب نشینی اجتناب ناپذیر زمانی که بسیاری از آنها گزینه بسیار جذاب تر از کشتی را انتخاب کردند).

دفاع‌های هیستریک اخیر از فرهنگ «سخت کار، سخت کار کن» شامل تمجید از عکسی از استر کرافورد، مدیر اجرایی توییتر است که در یک کیسه خواب روی زمین دفتر جمع شده است. این دره سیلیکون 2022 ریاضتی بی وقفه تیره و تار است: تمام ساعت‌ها، هیچ یک از میله‌های گرانولا و صندلی‌های ماساژ وجود ندارد. حداقل در روزهای قانون شرکت من، اتاق‌های خواب واقعی وجود داشت تا اطمینان حاصل کنم که ساعات کاری قابل پرداخت در هفته به بیش از 80 می‌رسد. یک سرمایه گذار خطرپذیر که چیزی توییت کرد به طور تهاجمی در مورد اینکه چگونه آینده کار “در واقع سخت کار می کرد” و “کار در یک اداره” به طور اجتناب ناپذیری توسط ایلان ماسک با یک شکلک انگشت شست بالا.

در همین حال، در بریتانیا، گزارش جدیدی از موسسه توسعه حرفه‌ای منشور نشان می‌دهد که 67 درصد از پاسخ‌دهندگان در سال گذشته «مرخصی» را در محل کار خود دیده‌اند – خدای عزیز، تعطیلات را برای جبران عقب ماندگی‌های کاری خود می‌گذرانند.

چه چیز دیگری؟ خوب، “ترک بی سر و صدا” داغ در پاشنه استعفای بزرگ وجود داشت، اینطور نبود، هر دو با اپیدمی فرسودگی شغلی آمیخته بودند. سال بزرگی برای تنبلی نیز بوده است، با ادعای لیز تراس مبنی بر اینکه بریتانیایی ها “بدترین افراد بیکار در جهان” هستند. (در انصاف، پاک کردن 30 میلیارد پوند از اقتصاد تنها در چند هفته، مسلماً دلیلی بر اخلاق کاری توانا است.) رقابتی از فرانسه وجود داشت که در آن یک نظرسنجی بزرگ از نگرش‌های کاری در این ماه نشان داد که 69 درصد با ادعای ساندرین روسو، سیاستمدار سبز موافقند که کارگران باید “حق تنبل بودن” را دارند. از میان شرکت‌کنندگان در نظرسنجی، 54 درصد کار را یک محدودیت می‌دانستند، نه منبعی برای تحقق، و 45 درصد گفتند که حداقل‌های سخت را انجام می‌دهند. این باور گسترده‌تر وجود دارد که ادعای حق خود برای ترک، اوقات فراغت و زندگی خارج از محل کار، یک وظیفه است، نه یک خود خواری، زیرا اینها دستاوردهای اجتماعی و تاریخی به سختی به دست آمده‌اند.

روزگار عجیبی است. تهدیدهای وجودی مختلف به ما چشم انداز زیادی داده اند و الگوی کار این است که شما در زمان های خاص به مکان خاصی می روید تا انجام دهید. اما ما در تلاش برای نتیجه گیری منطقی هستیم، یا گرهی که کار سخت و فضیلت را به هم پیوند می دهد هنوز به اندازه کافی باز نشده است.

من معتقدم که با کاری که انجام می دهم رضایت دارم (اگرچه مسلماً این فقط ثابت می کند که نمی توانم از سایه طولانی اخلاق کاری پروتستان فرار کنم). وقتی من بازی “اگر در لاتاری برنده می شدی چه کار می کردی؟” با دوستان، من کسی هستم که اعتراف می کنم، آنها هنوز هم دوست دارند کار کنند. اما اخیراً بیشتر با شاه بلوط قدیمی کار و زندگی مبارزه کرده ام. در حال حاضر، من در کتابخانه هستم و این را تایپ می کنم، وقتی بیرون آفتاب درخشانی است (متشکرم، فاجعه آب و هوایی کابوس وار، همه اینها را به طرز خنده داری بی اهمیت می کند). البته من باید قبض ها را پرداخت کنم، اما چند روز باقیمانده من با این لپ تاپ گره خورده و گهگاه چهره خمیری ام را مانند یک روح ویکتوریایی به پنجره فشار می دهم؟ آیا راه بهتری وجود دارد؟

یکی از ریزروندهای مرتبط با کار که ذره‌ای امید به من می‌دهد، گزارشی است که نشان می‌دهد 86 درصد از سازمان‌های شرکت‌کننده در آزمایش چهار روزه هفته‌ای بریتانیا فکر می‌کنند پس از پایان آزمایش به کار خود ادامه می‌دهند. آیا این بدان معناست که ممکن است راهی برای آشتی دادن با ضرورت برآورده کردن نیازهای مادی، اجبار ما برای داشتن هدف و سازنده بودن، و تمایل ما به بودن با کسانی که دوستشان داریم، انجام کارهایی که از آنها لذت می بریم، وجود داشته باشد؟ تصدیق این که تحقق چیزی بیش از یک ارزیابی خوب سالانه است؟ مه، احتمالاً گیر نمی آورد، اما من همچنان امروز بعدازظهر می روم.