بایدن با برچسب زدن به پوتین به عنوان “جنایتکار جنگی”، درگیری را شخصی می کند

درست چند ساعت قبل از اظهارات آقای بایدن، جیک سالیوان، مشاور امنیت ملی او، به نیکولای پی پاتروشف، مشاور اصلی امنیت ملی پوتین گفت که “هر گونه تصمیم احتمالی روسیه برای استفاده از سلاح های شیمیایی یا بیولوژیکی در اوکراین” منجر به یکسان سازی خواهد شد. واکنش تند غرب در حالی که هیچ کس آن را علناً اعلام نمی کند، چند تن از دستیاران آقای بایدن در روزهای اخیر نگران این بوده اند که اگر رهبر روسیه احساس کند در گوشه ای قرار گرفته است – یا معتقد است که ایالات متحده در تلاش است تا مخالفت با حکومت او را تحریک کند – این احتمال وجود دارد که او به چنین سلاح هایی دست پیدا کند. می تواند افزایش یابد.

بنابراین بحثی که اکنون در واشنگتن در جریان است این است که دقیقاً چه چیزی ممکن است باعث تحریک آقای پوتین شود. برخی بر این باورند که اگر مخالفت در روسیه که در تظاهرات خیابانی قابل مشاهده است، تهدیدی واقعی برای او باشد، او می‌تواند به شدت حمله کند. برخی دیگر بر این باورند که نقطه ماشه او ممکن است ورود مستقیم تری به جنگ توسط کشورهای ناتو باشد، کشورهایی که در حال حاضر تسلیحات ضد تانک و ضدهوایی ارائه می کنند که به آنچه پنتاگون اکنون تخمین می زند که تعداد کشته های روسیه حداقل 7000 سرباز است، کمک کرده است.

یکی از مقامات سابق اطلاعاتی خاطرنشان کرد که حمایت هیلاری کلینتون از تظاهرکنندگان خیابانی بود که به انتخاب قانونگذاران طرفدار پوتین در روسیه اعتراض کردند که باعث شد رهبر روسیه دستور هک کمیته ملی دموکرات ها را در زمانی که خانم کلینتون برای ریاست جمهوری در سال 2016 نامزد می کرد، صادر کند. این مقام گفت که آقای پوتین در قصاص معتقد است.

آقای پوتین دلیل خوبی دارد که فکر کند دولت بایدن مشتاقانه منتظر خروج او است، اگرچه مقامات آمریکایی کلمات خود را با دقت انتخاب می کنند تا از این مفهوم که سیاست واشنگتن سرعت بخشیدن به این روند است اجتناب کنند. آقای بلینکن که روز پنجشنبه با خبرنگاران صحبت می کرد، گفت: “وقتی همه چیز گفته شود و انجام شود، اوکراین مستقل وجود خواهد داشت و در مقطعی ولادیمیر پوتین نخواهد بود.”

آخرین باری که یک رئیس‌جمهور آمریکا با یک رهبر روسیه یا شوروی روبرو شد، 60 سال پیش بود، در جریان بحران موشکی کوبا، که به طور گسترده به عنوان نزدیک‌ترین نقطه جهان به آرماگدون شناخته می‌شد. و با این حال در آن لحظه، در اکتبر 1962، غریزه پرزیدنت کندی این بود که از شخصی سازی درگیری اجتناب کند – و به همتای شوروی خود، نیکیتا اس. خروشچف، کمک کند تا راهی برای خروج از رویارویی مستقیم پیدا کند.

فردریک لوگوال، مورخ دانشگاه هاروارد و زندگی نامه نویس کندی، می گوید: «من فکر می کنم این طبیعی ترین مقایسه با این لحظه است.

او گفت: «او مدام به اعضای X-COMM هشدار می‌داد، کمیته‌ای که کندی برای هدایت 13 روز بحران ایجاد کرده بود، «که باید چیزها را از منظر خروشچف ببینند. او گفت که باید به او چیزی در اینجا بدهیم تا دور شود. و در اظهارنظرهای عمومی خود مراقب بود که انتقادات خود از خود خروشچف را شخصی نکند. این در تضاد مستقیم با کاری است که بایدن انجام داد.»