فعالیت بازوبند انگلیس قهرمانانه بود – تا زمانی که تنها با تهدید کارت زرد روبرو شد | مارینا هاید

اسo انگلستان در نهایت بازوبند OneLove را نبست. این ژست توسط فیفا کوبیده شد و فیفا به سمت جیب داور اشاره کرد تا نشان دهد که کارت زرد در راه است. پیش از دیدار دیروز انگلیس در جام جهانی مقابل ایران، اتحادیه فوتبال بیانیه مشترکی با سایر کشورهایی که دیگر شرکت نمی کنند منتشر کرد و توضیح داد: “ما نمی توانیم بازیکنان خود را در موقعیتی قرار دهیم که با تحریم های ورزشی از جمله رزرو کارت مواجه شوند.” این “از جمله رزرو” واقعاً آن را در چشم انداز قرار می دهد. #فعالیت سخت است.

بدون اینکه بخواهیم این لحظه قهرمانانه کوتاه مدت حقوق مدنی را بیشتر از این تضعیف کنیم، OneLove واقعاً با رنگین کمان پراید بی برندش چیست؟ همه چیز به همان اندازه عجیب و غریب و با دقت مبهم به نظر می رسد که سفارشات بارهای شخصیت های اپرا صابونی، که وارد میخانه ها می شوند و به سادگی “یک لیوان” می خواهند. یک پیمانه از چه چیزی؟ OneLove از چه؟

بنابراین آنوداین جنبش حمایت از بازوبند گسترده‌تر است که به نظر می‌رسد بیش از هر چیز نگران عدم ایجاد توهین است، تا جایی که نمی‌توان آن را تصور کرد که حتی در فاصله بسیار دور روی یک پیوستار با دوندگان سرعت تامی اسمیت و اعتراض حماسی جان کارلوس در سکو در سال 1968 نشسته است. المپیک مکزیکوسیتی (و همبستگی دارنده مدال نقره، پیتر نورمن)، یا خودآزاری حرفه ای قهرمانانه محمدعلی. درعوض، #armbandgate در دوره‌ای که در آن تعداد زیادی از مردم به راحتی متقاعد شدند که کنش‌گرایی چیزی است که در یک مرورگر وب اتفاق می‌افتد، کاملاً متنی است. پس از چنین سقوط سریعی توسط کشورهای مختلف، خوب است که فکر کنیم کل قسمت محدودیت‌های مطلق این نوع «تغییرسازی» را نشان می‌دهد.

هرگاه می بینم مردم ساعت به ساعت در مورد دلایل فرضی خود در رسانه های اجتماعی بحث می کنند، دیگر حتی فکر نمی کنم آنها در خدمت این اهداف هستند، بلکه صرفاً در خدمت (شاید ناخواسته) هر میلیاردر سیلیکون ولی صاحب فضای دیجیتال هستند. جایی که آنها آن را انجام می دهند همانطور که متخصصان جدی فناوری مدت‌ها اشاره کرده‌اند، افراد زمانی که عصبانی هستند مدت طولانی‌تری روی این پلتفرم‌ها می‌مانند، بنابراین بهترین راه برای نگه داشتن آن‌ها – جایی که تک‌لوردها می‌توانند از آنها درآمدزایی کنند – این است که الگوریتم‌هایشان این خشم را برانگیزد. پس این کاری است که آنها انجام می دهند. تمام روز را صرف بحث و جدل در مورد جرمی کوربین/بوریس جانسون/هر چیزی در توییتر کرده اید؟ از شکستن آن برای شما متنفرم، اما برای جناح خود کار نمی کنید. شما فقط برای ایلان ماسک کار می کنید. سعی کنید در آن خفه نشوید.

وقتی صحبت از اربابان شد، باید نتیجه بگیریم که جیانی اینفانتینو، رئیس فیفا دیروز “احساس همجنسگرایی” نداشت. روز شنبه، اینفانتینو سخنرانی کرد که در آن گفت که احساس می‌کند همجنس‌گرا، ناتوان و مانند یک کارگر مهاجر است، زیرا – فکر می‌کنم این حق را دارم – وقتی بچه بود مردم او را درباره موهای قرمزش مسخره می‌کردند. این موضوع مرا به خاطر اصرار کارشناس فقید فوتبال جیمی هیل مبنی بر اینکه کلمه N “خنده دار” بود به خاطر آورد. هیل به طرز احمقانه ای با تعجب گفت: «چرا این باید بیشتر از این که کسی من را چانی خطاب کند، توهین آمیز باشد؟» در آن زمان سال 2004 بود – و حتی باورنکردنی‌تر، به نظر می‌رسد که امروز چیز زیادی در دالان‌های قدرت زوریخ تغییر نکرده است.

در مورد آنچه که من فکر می کنم باید به عنوان تفکر اتحادیه فوتبال در مورد همه اینها توصیف کنیم، واقعاً فقط دو احتمال وجود دارد. اولین مورد این است که آنها به خوبی می دانستند که فیفا آن را ممنوع خواهد کرد، زیرا آنها همیشه این کار را انجام می دهند، بنابراین همیشه برنامه ریزی می کردند که در اولین نشانه تهدید (که کردند). دوم این است که آنها به معنای واقعی کلمه حتی متوجه نشدند که چگونه بازی خواهد کرد، در این صورت من امیدوارم که کمپین فوتبال آنها برای این مسابقات استراتژی بهتری داشته باشد، در غیر این صورت در اولین نشانه مشکل از بین خواهد رفت.

در یک بازی مدرن که در آن آنها همه جا هستند، به طور کلی چیزی در مورد بازوبند وجود دارد. آنها احساس می کنند چیزی بیشتر از یک الگوی رسانه اجتماعی با هشتگ سنگین هستند. شما آن را ریتوییت می کنید، بازتوییت را لغو می کنید. با پوشیدن آن نمایش بزرگی می‌سازید، سپس در لحظه‌ای که تهدید به رنگ زرد می‌شوید، آن را کنار می‌گذارید. آسان بیا، آسان برو.

به نظر عجیب می‌رسد که مجبور باشیم این را بیان کنیم، در حالی که از نظر تاریخی بدیهی بود: اما کنشگری واقعی معمولاً مستلزم خطرات نسبتاً بالاتری از این، و حداقل پتانسیل برای نوعی از خودگذشتگی شخصی است. همانطور که از تلاش‌های جمع‌گرایانه بسیار خطرناک در ایران می‌بینیم، امتناع از پوشیدن حجاب نسبت به ممنوعیت پوشیدن بازوبند کار بسیار سخت‌تر است. هیچ کس از راه دور نمی گوید که بازیکنان انگلیس باید به خیابان ها بیایند و جان خود را به خاطر هدفی که می گویند واقعاً به آن اعتقاد دارند به خطر بیاندازند. دنبال کردن ژست در وهله اول. این یک توهین به کسانی است که به طور جدی خود را زیر پا می گذارند.

بیرون گذاشتن خود راه های مختلفی را کاهش می دهد، البته برخی از آنها مضحک نیز هستند. شایعه شده نقره 150 متری دیوید بکهام برای تبلیغ قطر، بی‌تردید یک تکه‌ی کنش‌گری است و – متأسفانه – بیش از بازوبندهای بی‌شمار ارزش دارد. حتی می‌توانید ببینید که دیوید برخی از خواسته‌های شخصی خود را برای این هدف کنار گذاشته است. بکهام در حالی که از روی صندلی‌های شخصیت‌های برجسته در مسابقات خفه می‌شود، ظاهر مردی را به تن کرده است که می‌داند اکنون هرگز به مقام شوالیه خود نخواهد رسید. من مطمئن هستم که رژیم قطر از او به خاطر فداکاری اش تشکر می کند.

فداکاری هایی که به درد شما نمی خورد سخت تر است. تغییرات ساختاری نیاز به کنش ساختاری دارد و حرکات پلاستیکی نتایج پلاستیکی ایجاد می کند. انگلیس و هر کشور دیگری که واقعاً مایل به موضع گیری است، هنوز هم می تواند شکل بهتری برای اعتراض در این جام جهانی داشته باشد. زمان زیادی برای اقدام جمعی خلاقانه وجود دارد – اما آیا واقعاً اراده وجود دارد؟

• مارینا هاید ستون نویس آبان نیوز است

• یک سال در وست مینستر با جان کریس، مارینا هاید و آرماندو ایانوچی
  به جان کریس، مارینا هاید و آرماندو ایانوچی بپیوندید تا نگاهی به یک سال پر هرج و مرج دیگر در وست مینستر داشته باشید، به صورت زنده در Kings Place در لندن، یا از طریق پخش زنده.
  چهارشنبه 7 دسامبر 2022، ساعت 7 بعد از ظهر تا 20:15 به وقت گرینویچ، بلیط را از اینجا رزرو کنید

• چه اتفاقی افتاده؟! توسط مارینا هاید (آبان نیوز فابر، 16 پوند). برای حمایت از Guardian و Observer، نسخه خود را در guardianbookshop.com سفارش دهید. هزینه های تحویل ممکن است اعمال شود