وفاداران تویکنهام برای ادای احترام به بازگشت برای اعصار برمی خیزند | سری ملل پاییز

منبه نظر می رسید که باران در دقایق پایانی در تویکنهام شروع به باریدن کرد، بارانی از قطرات چربی آبجو از آسمان صاف شب. آنها در حالی که هواداران در خدایان به پاهای خود پریدند و پینت های خود را بالای سرشان پرتاب کردند، سقوط کردند. با توجه به هزینه‌ای که آنها برای چیزهای اطراف این قسمت‌ها می‌پردازند، احتمالاً این کاری نیست که شما انجام دهید، مگر اینکه خود را از دست داده باشید. اما پس از آن مدت زیادی می‌گذرد که تویکنهام چیزی شبیه به آن دقایق پایانی دیوانه‌کننده‌ای را ندیده است، زمانی که انگلیس یک، دو، سه تلاش را در فاصله هفت دقیقه انجام داد و یک شکست بدنام را به یک تساوی تلخ تبدیل کرد.

ادی جونز بعداً گفت که انگار یک نفر روی آنها “غبار جادویی” انداخته است. آیا آنها می توانستند دوباره فشار بیاورند و برای برنده شدن تلاش کنند؟ مارکوس اسمیت تصمیم گرفت که توپ را با ضربه پا مرده و به جای آن بازی را بکشد. اوون فارل بعداً توضیح داد که این تماسی بود که آنها با هم انجام داده بودند، زیرا فکر نمی کردند تیم حرکت کافی رو به جلو داشته باشد. سوال بزرگتر این است که چگونه آنها در موقعیتی قرار گرفتند که حتی مجبور شدند تصمیم بگیرند. برای اینکه بفهمید دقیقاً چگونه این کار را انجام دادند، باید مسابقه را به عقب تماشا کنید. بدون شک یک بازی دو نیمه بود، فقط یکی از آنها 70 دقیقه بود!

برای سال‌ها، این نیوزلند بوده است که سرنخ‌ها را دنبال می‌کند، ایده‌ای که آنها تا آخرین لحظه در آن هستند بخشی از برند آنهاست. اما این بار انگلیس بود که این کار را کرد. All Blacks سقوط کرد. بعد از اینکه بودن بارت به سطل سین ​​فرستاده شد، آن‌ها مرده بودند، اما به نظر می‌رسید که این تور طولانی با 14 مرد باقی‌مانده در زمین مواجه شده است. آنها خاموش شدند، این اشتباهی است که دیگران به تیم‌ها هشدار می‌دهند که وقتی مقابل آنها بازی می‌کنند نمی‌توانند از عهده آن برآیند، و دقیقاً در نقطه‌ای که انگلیس روشن شد این کار را انجام دادند.

این بدان معنا بود که این مسابقه به عنوان یکی از بزرگترین طناب دوپینگ ها از زمانی که محمدعلی در مرحله هشتم تاب می خورد، به پایان رسید. خوب از آنجایی که انگلیس در پایان بود، آنها مطمئناً قبل از آن چکش زدند. جمعیت در توئیکنهام هاکا را با یک گروه کر متورم Swing Low غرق کرده بودند، که گرداب می پیچید و در اطراف زمین جاری بود. ده دقیقه بعد، آنها با شروع سریع All Blacks در سکوتی سنگی فرو رفته بودند. انگلیس در نیمه اول از هم پاشید، تیمی که در سطحی بالاتر و فراتر از آنچه برایش آماده است بازی می کرد، تکه تکه شد.

نیوزیلند قبل از اینکه دود آتش بازی قبل از بازی حتی از ورزشگاه خارج شود، پس از اینکه دیوید پاپالی پاس جک ون پورتلیت به اوون فارل را برداشت، 7-0 پیش بود، و 5 دقیقه بعد، پس از اینکه نیوزیلند از روی یک رانده شد، 14-0 پیش بود. خط کشی آنها لعنتی نزدیک بودند 10 دقیقه بعد، زمانی که Savea ون پورتلیت را در پشت یک راک خراش داد و مارک تله از عرض زمین به گوشه دور رفت، اما TMO آن را رد کرد.

آنها توانستند آن را در 50 دقیقه به پایان برسانند، زمانی که برودی رتالیک توپ را از سام سیموندز درآورد و بودن بارت توپ را در عرض زمین به کالب کلارک رساند و او توپ را به ریکو یوآن تغییر داد. یوآن به فضاهای باز پشت خط انگلیس شلیک کرد، او و تیمش بسیار فراتر از دسترس انگلیس بودند.

انگلیس فرصت های خود را به باد داده بود. آن‌ها قدرت زیادی داشتند، به اندازه‌ای که همه بلک‌ها را به 22 نفر خودشان برگردانند، اما دقت لازم برای انجام هر کاری را نداشتند، وقتی آنها را به آنجا رساندند. اولین حمله آنها زمانی به پایان رسید که آنها در حالی که می خواستند از خط خطی عبور کنند، پنالتی شدند، دومین حمله آنها زمانی که توپ را در آخرین ضربات برای خط از دست دادند. و دوباره، در نیمه دوم، یک سری از پیک و رفت درایوها با یک پنالتی فنی به پایان رسید، زیرا آنها سعی می کردند راه خود را از روی خط لوله نیوزلند قلدری کنند.

در میان همه آنها، تقریباً بدون توجه، یک چیز وجود داشت که آنها به خوبی انجام می دادند – و آن زنده ماندن بود. قبل از بازی، فارل که در حال انجام صدمین تست خود بود، در مورد لحظات مورد علاقه خود از دوران حرفه ای خود صحبت کرد. آنهایی که روی آنها مستقر شد، همه زمانی بودند که با بزرگترین ناملایمات روبرو شده بودند. او به نیمه نهایی جام جهانی در یوکوهاما اشاره کرد و اینکه چگونه آنها بازی را پس از گلزنی آل بلکز به پایان رساندند و شروع به بازگشت به آن کردند و به آن بازی معروف در ولز که الیوت دالی در کرنر گلزنی کرد تا برنده شود، اشاره کرد. در دقایق پایانی «احتمالاً این لحظه‌هایی است که شما را امتحان می‌کنند که بیشتر به یاد می‌آورید.» خوب او باید این مسابقه را دوست داشته باشد.

انگلیس با 19 امتیاز کمتر به خاک سپرده شد، در حالی که 9 دقیقه مانده به پایان، بالاخره زنده شدند. در آن نقطه، فاصله بین جایی که انگلیس در آن قرار دارد و جایی که آنها می خواهند باشند، شروع به احساس کرد آنقدر گسترده بود که غیرقابل پل زدن بود. و سپس ناگهان، دوباره آن را بستند، و شروع کردند به نواختن به روشی که همیشه می‌گویند می‌توانند و می‌خواهند.

مدت‌هاست که جونز از وعده‌های تیمش که روزی قادر به انجام آن‌ها خواهد بود، زندگی می‌کند، و در اینجا، با ناامیدی از این موقعیت، تیم او سرانجام یک نگاه اجمالی وسوسه‌انگیز از آنچه که می‌توانند انجام دهند به ما نشان دادند.