گروه تئاتر نمایشی را از محل برگزاری شفیلد اجرا می کند که خانم سایگون | تئاتر

یک شرکت تئاتری که در حال برگزاری است، نمایشنامه‌ای را از شفیلد کروسیبل به دلیل تصمیم محل اجرا برای روی صحنه بردن دوشیزه سایگون، نمایشی موزیکال که اغلب به خاطر نمایش جنگ ویتنام و مردم ویتنام مورد انتقاد قرار می‌گیرد، کنار گذاشته است.

در بیانیه ای، New Earth Theatre، شرکتی متشکل از هنرمندان بریتانیایی شرق و جنوب شرق آسیا، و یکی از تهیه کنندگان Storyhouse، گفت: «Miss Saigon از زمان انتشار آن در بیش از 30 سال پیش، همچنان یک موزیکال بسیار بحث برانگیز باقی مانده است… تروپ های مضر، زن ستیزی و نژادپرستی ذاتی در نمایش کاملاً در تضاد است [our] ارزش ها و اعتقادات.”

تیم‌های این شرکت این نگرانی را داشتند که «کار در کنار یک موزیکال که مفاهیم عمیق حقارت آسیایی را تداوم می‌بخشد، بر رفاه آنها تأثیر می‌گذارد. تعهد ما به بازیگران، خلاقان و کادر فنی باید در اولویت باشد. این دو نمایش برای تابستان آینده برنامه ریزی شده بودند.

Sheffield Theatres که Crucible را اداره می کند، گفت که به این تصمیم احترام می گذارد. نمی توان انکار کرد که نسخه های گذشته این داستان واکنش ها و احساسات شدیدی را برانگیخته است. ما به این تولید جدید نزدیک شده‌ایم که نسبت به این موضوع حساس است و معتقدیم این فرصتی برای ما است تا با اکثریت شرکت‌های آسیای شرقی و جنوب شرقی که داستان را بازنگری می‌کنند، به شیوه‌ای تازه وارد تعامل شویم.»

تیم خلاق Crucible در گفتگوی نزدیک با اعضای جامعه BESEA بوده و مایلند به بحث در مورد برنامه های خود با هنرمندان مربوطه ادامه دهند تا گفتگوی مثبت و فراگیر را باز نگه دارند.

میس سایگون در سال 1989 در وست اند لندن افتتاح شد و بعداً به برادوی منتقل شد. این فیلم توسط کامرون مکینتاش، که صاحب حقوق است، تهیه شده است.

این فیلم بر اساس اپرای مادام باترفلای اثر پوچینی در سال 1904، داستان یک کارگر جنسی ویتنامی نوجوانی را روایت می‌کند که عاشق یک GI آمریکایی می‌شود و باردار می‌شود، اما با سقوط شهر توسط او رها می‌شود.

تبلیغات Sheffield Theatres برای تولید سال آینده آن را به عنوان یک “داستان عشقی حماسی” توصیف می کند که پرشور، تکان دهنده و فراموش نشدنی است.

این نمایش برنده بیش از 40 جایزه از جمله دو اولیویر و سه تونی شده است و در حداقل 28 کشور و به 15 زبان اجرا شده است.

اما مورد انتقاد هم قرار گرفته است. هنگامی که در سال 1989 در لندن افتتاح شد، جاناتان پرایس که نقش اصلی یک دلال محبت به نام مهندس را بازی می کرد، از پروتز استفاده کرد تا شکل چشم هایش را تغییر دهد و آرایش کرد تا ظاهری آسیایی به او بدهد. در عرض چند سال، تهیه‌کنندگان تنها بازیگرانی از میراث آسیایی را برای این نقش انتخاب کردند.

انتقاد فراتر از انتخاب بازیگر بود. در سال 2017، ویت تان نگوین، نویسنده آمریکایی ویتنامی-آمریکایی برنده جایزه پولیتزر، گفت که این نمایش «کاملاً مطابق با روشی است که آمریکایی‌ها و اروپایی‌ها جنگ ویتنام را به عنوان یک فانتزی نژادی و جنسی تصور می‌کنند که اهمیت سیاسی جنگ را نفی می‌کند. ذهنیت و عاملیت ویتنامی».

کومیکو مندل، مدیر هنری New Earth، گفت که این موزیکال «روایت‌های مضری را که در آن زنان آسیای جنوب شرقی فتیش شده و بیش‌جنس‌گرا شده‌اند، عادی می‌کند. زن ستیزی در این قطعه نقش بسته است.»

او گفت که بسیاری از افراد با میراث ویتنامی “داستان جنگی در خانواده خود دارند – و این آسیب در طول نسل ها جریان دارد”. او افزود که میس سایگون نمایشی از جنگ با نگاهی غربی، امپریالیستی و مردانه بود.

او گفت که Crucible “دلایلی برای فکر کردن به اینکه ممکن است بتوانند آن را خوانش جدیدی ارائه دهند” دارد، اما New Earth به جای اینکه منتظر بماند تا تولید تئاتر شفیلد را ببیند، باید تصمیمی زودهنگام بگیرد.

ساخته «خانم سایگون» توسط The Crucible اولین فیلمی است که یک بازیگر زن به نام «جوانا آمپیل» را به عنوان مهندس انتخاب می کند. آنتونی لاو، دستیار کارگردان هنری گفت: «این یک راه واقعاً جالب برای بازگویی داستان بود.

“تصویر مجدد هر کلاسیک به معنای نگاه کردن به چیزها با چشمانی تازه است، اما همچنین در نظر گرفتن چیزهایی است که در سطح جهانی از اولین باری که یک اثر روی صحنه است تا کنون اتفاق افتاده است.”

رابرت هستی، مدیر هنری شفیلد تیاترز، گفت: «زمانی که این نمایش برای اولین بار ارائه شد، کمتر از 15 سال از رویدادهایی که به تصویر می‌کشد فاصله داشت. با زمان بیشتر، و زمینه بیشتر، و بازنمایی گسترده‌تر از هنرمندان بریتانیایی شرق و جنوب شرق آسیا، می‌توانیم به پیچیدگی‌ها و عناصر چالش‌برانگیز نگاه کنیم.»