حمله روسیه یک ملت تقسیم شده را جمع آوری کرد: ایالات متحده

پس از دو سال اختلاف سیاسی و نابسامانی های اقتصادی که به دلیل یک بیماری همه گیر پایان ناپذیر تقویت شده است، بسیاری از آمریکایی ها می گویند که آنها حول یک هدف مشترک گرد هم می آیند: حمایت از اوکراین، کشوری که روزانه تحت محاصره نیروهای روسی است.

لحظه نادر همبستگی، تا حدی ناشی از درک آمریکا به عنوان یک مدافع سرسخت جهانی آزادی و دموکراسی است. بسیاری از آمریکایی‌ها می‌گویند که شاهد جنگی بی‌طرفانه هستند که یک قدرت بزرگ را در مقابل همسایه ضعیف‌تر قرار می‌دهد. آنها تصاویر بی امان خانواده های مرده و شهرهای فروریخته را می بینند. آنها می بینند که رئیس جمهور اوکراین درخواست کمک می کند.

در نظرسنجی‌ها و مصاحبه‌های پس از حمله، آمریکایی‌ها در سراسر طیف سیاسی گفتند که ملت موظف است به تهاجم گستاخانه رئیس‌جمهور ولادیمیر وی. پوتین پاسخ دهد – حتی اگر این به معنای احساس، حداقل در کوتاه‌مدت، کاهش قیمت‌های بالای بنزین باشد. تورم.

می‌دانم که می‌خواهیم از آن دور بمانیم، اما اتفاقی که در حال رخ دادن است بدتر از آن است که کسی تصورش را بکند. دانا بون، یک بازنشسته 65 ساله در مک‌مینویل، اوریت و یک جمهوری‌خواه، گفت: ما می‌توانیم بدون گاز کار کنیم، وقتی بچه‌هایی در آنجا کشته می‌شوند. “این وحشتناک است آنچه در آنجا اتفاق می افتد، و ما باید نقش خود را انجام دهیم. من دوست دارم آنها را در حال انجام بیشتر ببینم. واقعاً نمی‌دانم این چه شکلی است.»

با این حال، مصاحبه با بیش از سه ده آمریکایی از گرجستان تا کالیفرنیا نشان می دهد که فراتر از اجماع گسترده مبنی بر اینکه اوکراین مستحق حمایت است، آنها ناآرام هستند و حتی در مورد سؤالات اساسی اختلاف نظر دارند: آمریکا تا کجا باید برای دفاع از اوکراین پیش برود بدون اینکه کشور را وارد جنگ سرد دیگری کند؟ آیا جنگ مستلزم دخالت نظامی ایالات متحده است؟

دولت بایدن مجموعه ای از تحریم های اقتصادی دردناک را علیه روسیه اعمال کرده و واردات نفت، گاز و زغال سنگ این کشور را مسدود کرده است. دولت پیش از این کمک 1.2 میلیارد دلاری به اوکراین را تایید کرده است و انتظار می رود رئیس جمهور بایدن 800 میلیون دلار کمک نظامی دیگر را اعلام کند. بر اساس نظرسنجی جدید مرکز تحقیقات پیو، سه هفته پس از تهاجم، اکثر آمریکایی‌ها در هر دو حزب سیاسی از کمک‌های ایالات متحده به اوکراین حمایت می‌کنند و عمدتاً از تحریم‌های اقتصادی حمایت می‌کنند.

در حال حاضر، موضوع نقش آمریکا در اوکراین سیاست ایالات متحده را درگیر کرده و پیوند بین ایالات متحده و متحدان اروپایی اش را تقویت می کند.

نظرسنجی پیو نشان داد که حدود یک سوم آمریکایی‌ها گفتند که ایالات متحده به میزان مناسبی از اوکراین حمایت می‌کند، اما سهم بزرگ‌تری یعنی 42 درصد، طرفدار این هستند که این کشور حتی بیشتر از این هم انجام دهد. با این حال، همان نظرسنجی نشان داد که حدود دو سوم آمریکایی‌ها از مداخله نظامی حمایت نمی‌کنند.

در سراسر کشور، نحوه دید مردم از قدرت و تعهدات جهانی آمریکا اغلب تحت تأثیر شرایط فردی و ثبات اقتصادی آنها بود. آنها غالباً بین جنگ و بحران های داخل کشور، خطی، اگر خطی باشد، می کشیدند. گفتگوها در مورد حملات روسیه و پناهندگان شوکه شده از اوکراین به سرعت جای خود را به بحث در مورد هزینه شخصی گاز و غذا، اقتصاد پراکنده و درد پایدار بیماری همه گیر، نوع نارضایتی هایی که ممکن است در طول زمان حمایت از اوکراین را کاهش دهند، داد.

در شمال دیترویت، جایی که شهرستان‌های مکمب و اوکلند در کنار هم قرار گرفته‌اند، اما در سال‌های اخیر در جهت‌های سیاسی مخالف حرکت کرده‌اند – مکمب به راست، اوکلند به چپ – لیبرال‌ها و محافظه‌کاران در این باور متحد هستند که آنچه در اوکراین اتفاق می‌افتد اشتباه است و اینکه ایالات متحده می تواند کارهای بیشتری انجام دهد. اما آنها نظرات متفاوتی در مورد علل جنگ یا اینکه آیا آقای بایدن در مدیریت بحران سیاست خارجی ماهر بوده است، ارائه کردند.

رولاند بنبری جونیور، 61 ساله، هنرمند و تصویرگر، در مورد تهاجم گفت: «من آن را کار ناتمام روسیه می نامم. آقای بنبری در اوایل دهه 1980 در نیروی هوایی خدمت می کرد، زمانی که روسیه یک تهدید قریب الوقوع در نظر گرفته می شد. سی سال بعد، او در حال تجربه دژاوو است. او گفت: «ما فکر می‌کردیم که کارمان تمام شده است. ما فکر می کردیم که اتحاد جماهیر شوروی از بین رفته است، و اساساً برای مدتی به زیرزمین رفت.

آقای بنبری، یک دموکرات، معتقد است که تحریم ها می تواند قوی ترین و مؤثرترین ابزار علیه روسیه باشد و ارتش آمریکا تنها در صورتی باید مستقیماً درگیر شود که ارتش اوکراین مجبور به عقب نشینی شود. او آقای پوتین را به عنوان یک عوام فریب تنها می دید که بر خلاف میل بسیاری از شهروندان خود به تنهایی عمل می کند.

مانند آقای بنبری، ناتاشا جنکینز، 34 ساله، دموکرات و دانشجوی هنرهای لیبرال در یک کالج محلی در اوکلند کانتی، گفت که مایل است قیمت های بالاتر بنزین را برای مجازات آقای پوتین تحمل کند. اما او گفت که آرزو می‌کند رئیس‌جمهور برای دستمزدهای بالاتر نیز فشار بیاورد تا مردم بتوانند زندگی راحت‌تری داشته باشند. او به طور مستقیم تأثیر فشارهای اقتصادی آمریکا را در فروشگاه مواد غذایی، جایی که در شیفت شب به عنوان صندوقدار کار می کند، می بیند. والدین از او بابت گرانی محصولات یا بارهای آموزش فرزندانشان در خانه در بحبوحه همه گیر شکایت دارند. کمبود برخی از لوازم همچنان ادامه دارد و او نمی تواند تمام قفسه ها را انبار نگه دارد.

خانم جنکینز گفت که تمایلی به مشاهده دخالت مستقیم نظامی آمریکا در اوکراین ندارد. او گفت که او چندین دوست نزدیک دارد که هنوز از جنگ های آمریکا در خاورمیانه زخمی شده اند، و او نمی خواهد سربازان آمریکایی بیشتری را ببیند که برای جنگ در خارج از کشور اعزام شده اند.

در واقع، برای بسیاری از آمریکایی ها، حمایت از اوکراین قاطعانه در آستانه مداخله نظامی به پایان می رسد. تاریخ نقش دارد. جنگ طولانی مدت و خروج از افغانستان، همراه با خاطرات جنگ سرد اول، تحمل رویارویی مستقیم با روسیه را کاهش داده است.

در یکی از خیابان‌های حومه شهر در شهرستان مکمب، کاتلین پیت، 75 ساله، به سازماندهی لباس‌ها و داروهای اهدایی برای ارسال به اوکراین کمک کرده است. پسرش و عروسش که اهل اوکراین است، گاراژ خود را به یک مرکز اهدایی موقت تبدیل کردند.

خانم پیت، جمهوری خواه که روزهای اخیر خود را با نگرانی در مورد خانواده های اوکراینی سپری کرده است، گفت: «حمایت بسیار زیاد است. «شب ها نمی توانم بخوابم. من نمی توانم آن را از ذهنم بیرون کنم.»

او گفت که از ایجاد منطقه پرواز ممنوع بر فراز اوکراین حمایت می کند و تاکنون از واکنش آمریکا ناراضی بوده است. او گفت: “من واقعاً معتقدم که می تواند کمک بیشتری انجام دهد.” “این کار انسانی است.”

یک نظرسنجی Economist/YouGov که در اوایل ماه مارس انجام شد، نشان داد که اکثریت آمریکایی‌ها، حدود 73 درصد، بیشتر با اوکراین همدردی می‌کنند تا روسیه. این نظرسنجی همچنین نشان داد که 68 درصد با اعمال تحریم های اقتصادی موافق بودند و اندکی کمتر با ارسال کمک های مالی یا تسلیحاتی موافق بودند. اما تنها 20 درصد از اعزام نیروهای آمریکایی برای جنگ با روسیه در اوکراین حمایت کردند.

آلخاندرو تنوریو، 24 ساله، گفت که تحریم ها باید ابزار اصلی برای وادار کردن آقای پوتین به عقب نشینی باشد و شاید مردم روسیه را برای اقدام تحریک کند.

من فکر می کنم این تحریم های سیاسی باید ادامه یابد. آقای تنوریو، متخصص پشتیبانی فنی برای یک شرکت داده که خود را یک میانه‌رو متمایل به چپ توصیف می‌کند، گفت: بگذارید مردم روسیه مسائل را در دست بگیرند تا شاید تلاش کنند دولت را تغییر دهند و راه خود را تغییر دهند.

دولت بایدن گفت که آقای تنوریو، که در جانز کریک، گا.، زندگی می‌کند، می‌تواند کمی تهاجمی‌تر باشد و “چیزهای بیشتری به اقتصاد آنها آسیب برساند.”

او گفت: «فکر می‌کنم این باید در مورد آن باشد. من فکر می‌کنم بایدن تا جایی که می‌تواند یا تا جایی که اجازه دارد انجام دهد.»

برخی دیگر بر این باورند که نیروهای آمریکایی روی زمین واکنشی خطرناک اما ضروری هستند.

دان کونا یک کهنه سرباز 74 ساله ویتنام و صاحب کسب و کار کوچک بازنشسته است که در آناهیم، ​​کالیفرنیا زندگی می کند. او خود را فردی مستقل سیاسی توصیف می کند و در جان کاسیچ، فرماندار سابق اوهایو، جمهوری خواه، در انتخابات 2020 نوشت.

او گفت: «دلم می‌شکند که ببینم الان آنجا چه اتفاقی می‌افتد، اینکه ببینم یک خودکامه به قدرت می‌رسد، و ما کاری برای متوقف کردن آن انجام نمی‌دهیم. او در نهایت ناسیونالیست است. اگر دست من بود، نیروها را آنجا می گذاشتم. پوتین یک قلدر است و قلدرها باید سیلی بخورند.»

آقای کونا مرتباً در پاسگاه محلی VFW، جایی که اکثر دوستانش آن‌ها را «جمهوری‌خواهان سرسخت» توصیف می‌کند، وقت می‌گذراند و گفت که بسیاری استدلال می‌کنند که اگر دونالد جی. ترامپ هنوز هم بود، درگیری به‌طور کلی رخ نمی‌داد. رئيس جمهور.

او گفت: «اکثر کهنه سربازانی که با آنها صحبت می کنم، همان چیزی را می گویند که من می گویم – چکمه های روی زمین.

برخی از پناهندگان و مهاجران خاورمیانه در خارج از دیترویت، در حالی که از وضعیت اسفناک اوکراین حمایت می کنند، می گویند که این درگیری با درگیری های افغانستان و عراق متفاوت است، زیرا جهان به رنج خانواده های سفیدپوست اروپایی توجه می کند، به گونه ای که آنها احساس می کردند که چنین نبوده است. با خودشون

ماریا، یک دانشجوی سوری که از ترس به خطر افتادن خانواده اش که هنوز در کشور است، خواسته است نام کامل او استفاده نشود، گفت: «من با تماشای تجزیه کشورم بزرگ شدم. او تأکید کرد که درد اوکراینی‌ها را احساس کرده و درک می‌کند، و اینکه خودش از دیدن اروپایی‌ها به جنگ مبهوت شده است. اما او گفت امیدوار است آمریکایی‌ها متوجه شوند که زندگی مردم سوریه و دیگر کشورهای خاورمیانه برای دهه‌ها اینگونه بوده است.

این جنگ برای Maryana Vacarciuc 24 ساله و همسرش Radion Vacarciuc 25 ساله شخصی به نظر می رسد. مهاجران اوکراینی در سه سال گذشته به همراه دو فرزند خود در منطقه مترو آتلانتا زندگی می کنند، اما آنها هنوز اقوام خود را در اوکراین دارند.

برخلاف برخی از مهاجران اوکراینی که برای مشارکت بیشتر آمریکا فشار می آورند، آنها نسبت به وضعیت مخمصه میهن و اعضای خانواده خود احساس بدی دارند – و آخرین درگیری در سال 2014 را به یاد می آورند – اما گفتند که محدودیت های دولت ایالات متحده را می شناسند.

من می فهمم که آمریکا چه می کند. این کشور نمی‌خواهد کمک کند، نه بیشتر، زیرا نمی‌خواهد بیشتر وارد درگیری با روسیه شود.

او گفت: “اما اگر آمریکا بیش از حد درگیر شود، ممکن است ما بچه هایمان را رها کنیم و به جنگ برویم.” وی در پاسخ به این سوال که آیا آمریکا نقشی در جنگ اوکراین دارد، گفت: خیر.

او گفت: «آمریکا کشور خودش است. اوکراین، روسیه، آنها در حال نبرد خودشان هستند.