فلسفه نترس سرخس سیاه انگلیس را با معضل نهایی جام جهانی مواجه می کند | جام جهانی راگبی زنان 2021

“من هرگز فکر نمی‌کردم دوباره اینجا باشم.» وین اسمیت زمزمه کرد و به اتاق مطبوعات ادن پارک خیره شد و آخرین بار زمانی را به یاد آورد که در یک بازی بزرگ جام جهانی مقابل فرانسه در اوکلند مربیگری کرد. در سال 2011، آل بلکز در فینال مردانی که فرانسوی‌ها می‌توانستند برنده شوند، با اندکی پیروز شدند و سناریوی مشابهی با تیم سرخس سیاه او در شنبه شب رخ داد.

اگر اسمیت حس قوی دژاوو داشت، تنها نبود. سر گراهام هنری به سرخس سیاه کمک می کند که به همان اندازه با فشار فینال جام جهانی آشناست. در کنار این زوج، مایک کرون، گورو قدیمی اسکرام All Blacks، با دن کارتر نیز برای کمک به تیزتر کردن ضربه کشور میزبان حضور دارد. به نظر می رسد که گرد هم آوردن گروه قدیمی برای آخرین کار، تنها متعلق به فیلم های هالیوود نیست.

جالب‌تر از همه، ماهیت دزدی است که اسمیت و همکارانشان در تلاش برای انجام آن هستند. در اوایل سال جاری سرخس های سیاه در آشفتگی قرار داشتند، زیرا پاییز گذشته در زمین توسط انگلیس تحقیر شده بودند و با بررسی آزاردهنده بعدی در مورد نحوه رفتار با بازیکنان تحت تأثیر قرار گرفتند. ساختن یک فینال جام جهانی از چنین پایه های بی امیدی تقریباً به اندازه روحیه شاداب کننده آن تأثیرگذار است.

اسمیت، 65 ساله و در آخرین مسابقه مربیگری خود، اساساً به بازیکنان خود دستور داده است که جلیقه بیش از حد ساختار یافته را که بسیاری از تیم ها را محدود می کند، کنار بگذارند. او از آنها می خواهد که به غریزه هجومی خود وفادار بمانند و بدون ترس بازی کنند. ممکن است در یک فینال در برابر یک گروه قوی انگلیسی ناکافی باشد، اما سرخس های سیاه جوان شده متعهد به انجام آن هستند. اسمیت می گوید: «من یک چیز را می دانم. “آنها دل دارند و به آن ضربه می زنند.”

به بیشتر فینال ها نگاه کنید و اغلب برعکس این موضوع صادق است. بسیاری از تیم‌ها – به ویژه All Blacks 2011 – هدفشان این است که به چیزهایی که دارند بچسبند و به ریسک‌گریزترین شکل ممکن بازی کنند. خستگی، دلهره، احساس اینکه چقدر در خطر است… همه اینها بازیکنان را مهار می‌کند و آنها را تشویق می‌کند که وارد پوسته خود شوند.

گاهی اوقات برخی از تیم ها وحشت می کنند و به سمت دیگری حرکت می کنند. در سال 1991 انگلیس یکی از قوی‌ترین تیم‌های مردان جهان را داشت، اما تصمیم گرفت فینال مقابل استرالیا در تویکنهام، لحظه تلاش برای گسترش افق‌های خود باشد. با این حال، چنین چیزهایی همیشه با یک کلیک باز نمی شوند، و کنار گذاشتن یک برنامه بازی طولانی مدت در ساعت یازدهم خطرناک است.

که ما را به معضلی می رساند که هم اکنون، در میان سایرین، تیم ملی زنان و مردان انگلیس با آن روبرو هستند. رزهای سرخ در فینال پرفروش روز شنبه نمی توانند آنچه را که برای آنها خیلی خوب عمل کرده است کنار بگذارند. راه واضح پس از 30 پیروزی متوالی در آزمون، این است که با این انتظار که قدرت ضربات و قدرت حمل آنها سرخس های سیاه را در منبع متوقف کند، مستقیماً بالا بروید.

مشکل، همانطور که در نیمه نهایی آخر هفته گذشته نشان داد، این است که تیم های قهرمان به انعطاف پذیری بیشتری از این نیاز دارند. از آنجایی که کانادا هم فیزیکی و هم پویایی خود را ثابت کرد، برای رزهای سرخ نیز به همان اندازه خوب بود که آنها نژاد متفاوتی از برنده مسابقه داشتند. علاوه بر سوق دادن انگلیس به فینال، رقص پاهای کلودیا مک دونالد و حرکت شگفت انگیز بعدی ابی داو یادآور این بود که سرعت می تواند بازی های بزرگ را به همان اندازه که قدرت تبدیل کند.

هیچ کس پیشنهاد نمی کند که انگلیس باید توپ را به اطراف پرتاب کند، به سبک هفت نفره، و یک بازی آزاد را اتخاذ کند که مستقیماً در دستان نیوزلند باشد. با این حال، آنچه حیاتی است این است که رزهای سرخ ذهنی باز داشته باشند. اگر سرخس‌های سیاه تنها تیمی باشند که سرشان را بالا می‌برند، بهترین گزینه‌های موجود را بررسی می‌کنند و خودشان فکر می‌کنند، این خطر وجود دارد که قدرت انگلیس در یک چهارم نزدیک تضعیف شود.

Twickenham روز یکشنبه یک مطالعه موردی کلاسیک را ارائه کرد. انگلیس مالکیت و قلمروی قابل توجهی بیشتری داشت، اما عمدتاً جز به کارگیری دوندگان انفرادی، به سبک لیگ راگبی، برای ضربه زدن به دیوارهای آجری آرژانتین، با آن کار چندانی انجام نداد. پوماها آن را خیس کردند، ضربات پنالتی خود را زدند و زمانی که این فرصت به دست آمد، یک حرکت خط دفاعی کاملاً برجسته را آغاز کردند که در نهایت مسابقه را کج کرد.

انگلستان، نه برای اولین بار، به نظر می رسید آنقدر در برنامه بازی خود آویزان شده بود که غریزه و ریتم نقش چندانی نداشت تا اینکه جک ون پورتلیت که به تازگی به عنوان جایگزین وارد زمین شده بود، کمی شکاف را تشخیص داد و برای یک بازی خوب از آن عبور کرد. سعی کنید به یاد آرون اسمیت در برابر ولز روز قبل. در غیر این صورت، مدافعان انگلیسی مجدداً برای تسلط جمعی و تعادل میانی زمین تلاش کردند که با تعداد پنالتی های تیمشان بدتر شد. هنوز این امکان وجود دارد که آنها بتوانند از یک پاییز نیمه مناسب لذت ببرند، اما یک رویکرد قابل پیش بینی، نقاشی به اعداد، عناوین مهم زیادی را تضمین نمی کند.

البته طنز ماجرا این است که اسمیت و یاران قدیمی‌اش در ماه‌های اخیر دقیقاً چنین تغییری را با سرخس‌های سیاه انجام داده‌اند. اگر آنها در نهایت از رزهای سرخ دور شوند و تیم ژاپنی زودباور نیز تیم مردان ادی جونز را در توئیکنهام اداره کند، هم آخر هفته ای تاریک برای راگبی انگلیسی و هم برای مربیان در همه جا یک هفته روشنگر خواهد بود.