دیدگاه آبزرور در مورد نیاز فوری بریتانیا به تعهد به انرژی هسته ای | سرمقاله ناظر

هفته گذشته برای لحظه‌ای به نظر می‌رسید که دولت ما با کمبود نقدینگی آماده است تا پروژه‌ای را که بسیاری از کارشناسان معتقدند در برنامه‌های ما برای دستیابی به استقلال انرژی و انتشار خالص صفر نقش اساسی دارد، کنار بگذارد. به گزارش بی بی سی، وزارت خزانه داری نشان داده بود که راکتور هسته ای جدید پیشنهادی Sizewell C در لیستی از پروژه های ساختمانی بزرگ قرار دارد که برای لغو احتمالی در دست بررسی هستند. روزهاش قابل شمارش بود، پیشنهاد شد.

این تهدید از آن زمان توسط شماره 10 رد شده است. نیروگاه اتمی جدید در سافولک ادامه خواهد داشت. برای کشوری که امیدوار است اعتیاد به سوخت های فسیلی و وابستگی خود به واردات گاز طبیعی را کنار بگذارد، این خبر خوبی است. رونق آینده بریتانیا به توانایی آن در تولید برق مستقل و با هزینه کم بستگی دارد و انتظار می‌رود که انرژی هسته‌ای نقش مهمی در تضمین این اتفاق بازی کند. مشکل اینجاست که این طرح‌ها پایه‌های بسیار متزلزلی دارند، همانطور که هفته گذشته زمانی که عدم قطعیت‌ها در مورد Sizewell C برای اولین بار آشکار شد، فاش شد.

بریتانیا متعهد شده است که تمام نیروگاه های زغال سنگ خود را تا سال 2024 ببندد در حالی که نیروگاه هایی که نفت و گاز می سوزانند تا سال 2035 متوقف خواهند شد. کارخانجات ما را اداره می کنیم و قطارها و ماشین های الکتریکی خود را در حال حرکت نگه می داریم.

به نوبه خود، انرژی های تجدیدپذیر به خوبی کار می کنند، با نیروگاه های بادی و خورشیدی که بخش های انرژی سالمی را برای شبکه بریتانیا فراهم می کنند. با این حال، این مورد در مورد جزء هسته ای این بسته انرژی صدق نمی کند. درست زمانی که نیروگاه های سوخت فسیلی کشور در حال تعطیل شدن هستند، راکتورها انرژی کمتر و کمتری برای کشور فراهم می کنند. در دهه 1990، انرژی اتمی 25 درصد از برق بریتانیا را تولید می کرد. تا سال 2020، این رقم به 16 درصد کاهش یافته است و با بسته شدن تعداد بیشتری از نیروگاه های هسته ای قدیمی ما، کاهش خواهد یافت.

از شش رآکتوری که در حال حاضر در حال کار هستند، پنج راکتور تا سال 2028 بسته خواهند شد. یک رآکتور جدید دیگر به نام Hinkley Point C باید تا آن زمان به بهره برداری برسد و بریتانیا را با دو راکتور و تامین سوخت فسیلی محدود – علاوه بر منابع تجدید پذیر – باقی می گذارد. تامین برق برای ملت

تا سال 2050، ظرفیت هسته‌ای بریتانیا – که سنگ بنای پیشنهادی تامین انرژی این کشور برای آینده است – به یک سوم ظرفیت فعلی خواهد رسید، مگر اینکه راکتورهای جدیدی ساخته شوند. انرژی خورشیدی و باد بدون شک کار خود را انجام خواهند داد، اما در یک عصر زمستانی سرد، بدون باد و زمستان، فقدان ظرفیت تولید مرکزی بریتانیا به طرز ظالمانه‌ای آشکار خواهد شد. خاموشی اجتناب ناپذیر خواهد بود.

بنابراین، راکتور Sizewell C پیشنهادی مورد استقبال قرار خواهد گرفت، اگرچه این نیروگاه به تنهایی برای نیازهای کشور ناکافی خواهد بود. بریتانیا به حداقل نیم دوجین رآکتور نیاز دارد تا بتواند گیگاوات برقی را تامین کند که برای جلوگیری از آینده ای که برای اداره خانه های ما و راه اندازی کارخانه های ما به آن نیاز ندارد، وابسته است.

مشکل این است که ساخت یک نیروگاه هسته ای جدید پس از تایید حدود یک دهه طول می کشد. با این حساب، اگر بریتانیا بخواهد اعداد مورد نیاز خود را برای تولید نیروی مورد نیاز کشور داشته باشد، اکنون به شدت تنگ شده است.

انرژی هسته ای مطمئناً بدون نقص نیست. هزینه های ساخت و ساز و ذخیره سازی زباله دو مثال واضح هستند. با این حال، دولت ملت را متعهد به قدرت اتمی کرده است. با انجام این کار، اکنون موظف است با سرعتی عمل کند که برق هسته ای کافی برای کشور فراهم کند – و چراغ ها را در دو دهه آینده روشن نگه دارد.