دیدگاه گاردین درباره برگزیت و اقتصاد: زمان مواجهه با حقایق | سرمقاله

تیدر اینجا باید زمانی فرا برسد که هزینه برگزیت توسط دولت بریتانیا به رسمیت شناخته شود، اما آن روز قریب الوقوع نیست. حتی زمانی که اقتصاد و مهاجرت دو مورد از برجسته‌ترین موضوعات بحث هستند، توضیح واقع‌بینانه ابعاد اروپایی آن موضوعات برای محافظه‌کارانی که همچنان حماقت حماسی سیاست‌های خود را به عنوان نشان افتخار به سر می‌برند تابو است.

ناظران مستقل پیامدهای خروج بریتانیا از اتحادیه اروپا را مطرح می‌کنند، همانطور که مارک کارنی، رئیس سابق بانک مرکزی انگلیس، در روز جمعه انجام داد، وقتی مشاهده کرد که این عامل فشار برای افزایش نرخ‌های بهره است. آقای کارنی فراتر رفت و اشاره کرد که اقتصاد بریتانیا نسبت به کشورهای مشابه اروپایی کوچک شده است. در میان اقتصاددانان بحث های زیادی در مورد بهترین معیار آماری برای توصیف این اثر وجود دارد، اما بحث زیادی در مورد این واقعیت اساسی وجود ندارد که برگزیت بریتانیا را فقیرتر کرده است، همانطور که کمپین باقی می ماند و کمپین خروج این کشور را رد کرد.

ارزش استرلینگ به محض دریافت رای همه پرسی در ژوئن 2016 توسط بازارها کاهش یافت و بهبود نیافته است. کاهش ارزش ارزش صادرات رقابتی‌تری را که ممکن بود انتظار می‌رفت، افزایش نداد. تجارت با نزدیکترین و ثروتمندترین همسایگان بریتانیا به دلیل خروج از اتحادیه گمرکی اتحادیه اروپا و بازار واحد خراب شده است. مبشران برگزیت وعده های غیرمحتملی مبنی بر جبران از دست دادن مرزهای بدون اصطکاک با اروپا از طریق قراردادهای تجارت آزاد در سراسر جهان دادند. ایالات متحده مشتاقانه ترین شریک مورد انتظار بود. این اتفاق نیفتاده است. هیچ مذاکره ای در واشنگتن برای تحقق آن وجود ندارد.

ضرورت سیاسی واقعی که بریتانیا را از بازار واحد دور نگه داشت، تجارت نبود، بلکه مهاجرت بود. پایان دادن به حرکت آزاد نیروی کار یک الزام بدیهی برای «بازپس گیری کنترل» مرزها بود. صحبت از جنبه اقتصادی منفی آن تصمیم توسط محافظه کاران به عنوان بخشی از موذیانه طرفدار بروکسل رد شد. اکنون بریتانیا با کمبود نیروی کار مواجه است که گسترش تجارت را محدود می کند، به بهره وری آسیب می رساند و رشد را محدود می کند. خفه کردن مسیرهای مهاجرت قانونی هیچ سود سیاسی برای محافظه‌کاران به همراه نداشته است. جناح راست این حزب همچنان به کنترل مرزها وسواس دارد و به جای آن بر گذرگاه های قایق های کوچک تمرکز می کند و پناهجویان را به دلیل جرأت درخواست پناهندگی در بریتانیا تحقیر می کند.

این هم پیش بینی شده بود اروپا شکاکیت محافظه‌کار ائتلافی بی‌ثبات از لیبرال‌های تجارت آزاد و ناسیونالیست‌های فرهنگی است که دومی لحن بحث و سرعت فرار از واقعیت اقتصادی را دیکته می‌کند. شکار بزهای قربانی زمانی که پروژه در تحقق وعده های اتوپیایی خود شکست می خورد، ذاتی ملی گرایی است. این مسیر تلخی است که حزب آقای سوناک در حال نزول در آن است، صرف نظر از اینکه خود نخست وزیر اینگونه برنامه ریزی می کند یا خیر. خطر قابل توجهی وجود دارد که چرخه دیگری از ریاضت بودجه باعث تسریع روند نزولی شود. کاهش خدمات در کنار افزایش هزینه‌های زندگی، قلمرو عمومی را تنزل می‌دهد و باعث خشم می‌شود که اگر تاریخ اخیر راهنما باشد، محافظه‌کاران با انحراف بدبینانه به آن می‌پردازند و هر کسی جز خودشان را مقصر می‌دانند.

آقای سوناک به دام افتاده است. او نمی‌تواند ارزیابی صادقانه‌ای از وضعیت مخمصه اقتصادی کشور ارائه دهد، زیرا انجام این کار به معنای کنار گذاشتن لفاظی‌های پوچ در مورد «فرصت‌های برگزیت» است و درعوض تشخیص می‌دهد که جدایی بریتانیا از بازارهای اتحادیه اروپا زخمی است که نیاز به التیام دارد. ریاضت 1.0 به این معنی بود که سرمایه گذاری تجاری به کندی به سطح قبل از سقوط باز می گردد. با این حال، پس از رفراندوم، قبل از ابتلا به یک ضربه به اندازه کووید، منجمد شد. نتیجه این است که خروج از اتحادیه اروپا باعث آسیب بلندمدت به ظرفیت تولید و رقابت این کشور شده است. انکار وزرا از این واقعیت یک عامل بازدارنده بیشتر برای سرمایه گذاری است. سقوط اقتصادی نوسانات سیاسی را تحریک می کند که بهبود را دشوارتر می کند. این چرخه معیوب زمانی شکسته خواهد شد که بریتانیا نخست وزیری داشته باشد که مایل است به حقایق مربوط به برگزیت بپردازد و داستان های مخرب را کنار بگذارد. به نظر می رسد ریشی سوناک آن مرد نیست.