برگزیت وعده داد که به صید بی رویه آب های بریتانیا پایان دهد. نشده است و اکنون زمان شورش است | چارلز کلاور

تیدر اینجا نمادهای غم انگیزتری از بریتانیا پس از برگزیت، یا حمله عمدی آن به طبیعت، از غذای ملی، ماهی و چیپس، و سرنوشت یکی از مواد اصلی آن، ماهی کاد، وجود دارد. ماهی کاد موجودات خوشمزه‌ای هستند اما در آب‌های بریتانیا به شدت بیش از حد صید می‌شوند.

تهاجم روسیه به اوکراین یکی از دو دلیلی را برای ما به ارمغان آورده است که چرا باید فوراً ماهی مورد علاقه خود را از 40 سال سوء مدیریت نجات دهیم. اولین مورد این است که از امنیت غذایی آینده خود محافظت کنیم. درست زمانی که قیمت ماهی کاد و سایر مواد افزایش یافته است و باعث شده است که فروشگاه‌های ماهی و چیپس ما به دنبال خرید ماهی بیشتر از آب‌های خود باشند، ذخایر در بدترین سطح خود قرار دارند. این دارایی های ملی – که بر اساس قوانین بریتانیا، به نمایندگی از مردم به پادشاه تعلق دارد – در چهار دهه گذشته به شدت کاهش یافته است.

از دریچه بحران هزینه های زندگی، آنچه پیش آمده به نظر می رسد فروش آشکار منافع عمومی است. غرب کد ماهی اسکاتلند را در نظر بگیرید، یکی از پنج جمعیت مولد در آب های بریتانیا و جمعیتی که بدترین کاهش را متحمل شده است. در 35 سال گذشته، محدودیت‌های صید برای غرب اسکاتلند بیش از توصیه‌های علمی، به طرز مضحکی، تعیین شده است. ناگزیر از سال 1981، غرب اسکاتلند ماهی کاد 92 درصد کاهش یافته است.

ماهیگیران ترال در غرب اسکاتلند ترجیح می دهند ماهی های لنگوستین را صید کنند که از ماهی کاد ارزشمندتر هستند و در تمام طول سال وجود دارند. اما صید عظیم ماهی های سفید جوان، مانند ماهی کاد، به این معنی است که این گونه ها هرگز بهبود نمی یابند. کمیته امور روستایی پارلمان اسکاتلند اخیرا شنیده است که ممکن است حدود 3.5 میلیون ماهی کاد در فرث آف کلاید وجود داشته باشد و با این حال سالانه 2 میلیون نفر از آنها توسط ترالرهای لنگوستین به عنوان صید جانبی کشته می شوند.

با مدیریت صحیح – به عنوان مثال، ماهیگیری یا گلدان بیشتر برای اسکمپی ها و ممنوعیت صید ترال در ساحل – می توان ماهی ماهی را به وفور بازگرداند. آیا این جایی نیست که منافع عمومی نهفته است؟ در عوض، گرایش سیاستمداران و مقامات این بوده است که برخلاف عقلانیت علمی یا مدیریت خردمندانه یک سرمایه ملی، به ناوگان آسیب‌رسان و بسیار بدهکار سرپیچی کنند.

این رفتار انحرافی منحصر به اسکاتلند نیست. در دریای سلتیک و دریای ایرلند، صید گونه‌های دیگر به سرعت ادامه می‌یابد، اگرچه دانشمندان توصیه می‌کنند که ماهی کاد به صفر برسد، که اجرا نمی‌شود. در دریای شمال، جایی که یک دهه پیش طرحی برای احیای ماهی وجود داشت، ذخایر در واقع شروع به بهبود کردند. سپس سیاستمداران و مقامات تسلیم شدند و محدودیت‌هایی را در سطوحی تعیین کردند که بهبودی را غیرممکن می‌کرد.

گمان می رفت که قانون شیلات پس از برگزیت مانع از تعیین سهمیه های بالاتر از توصیه های علمی شود. گفته می‌شود که این «استاندارد طلایی» شیلات پایدار را ارائه می‌کند و بریتانیا را به «پیشرو جهانی» در حفاظت از دریا تبدیل می‌کند. نتیجه نسبتاً متفاوت بوده است. در دسامبر گذشته، وزرا و مقامات توافقنامه ای با اتحادیه اروپا امضا کردند که اجازه می داد 65 درصد از تمام محدودیت های صید بالاتر از توصیه های علمی تعیین شود. حتی اجازه دادن به درجه ای از هرج و مرج در زمانی که اتحادیه اروپا به عنوان یک کشور مستقل ساحلی با بریتانیا شروع به کار کرد، این مایه شرمساری است.

که ما را به دلیل دومی می رساند که چرا زمان بازگرداندن کدهای انگلیسی فرا رسیده است: زیرا ما می توانیم. برگزیت فرصتی را ایجاد می کند تا با مدیریت ذخایر ماهی برای احیا، به دریاها و ماهیگیرانمان لطف کنیم. ما باید قانون شیلات خود را عملی کنیم، در غیر این صورت سیاستمداران و مقامات به مدیریت بد ذخایر ماهی و دریاهای ما مانند گذشته ادامه خواهند داد.

برای این منظور، گروهی از ما – از جمله بنیاد آبی دریایی، موسسه خیریه ای که من برای آن کار می کنم. فدراسیون ملی سرخ کن ماهی؛ Angling Trust; و دریاهای ما، یک ائتلاف اسکاتلندی متشکل از 100 گروه ماهیگیری و محیط زیست – از مردم می‌خواهند طوماری پارلمانی را امضا کنند که از دولت می‌خواهد در سال جاری با اتحادیه اروپا درباره محدودیت‌های صید پایدار برای هر پنج جمعیت ماهی کاد در آب‌های بریتانیا مذاکره کند. ما به 10000 امضا نیاز داریم تا دولت پاسخ دهد و 100000 امضا برای شروع بحث در مجلس عوام.

این پیشنهاد بحث‌برانگیز است: از دولت می‌خواهد کاری را انجام دهد که همیشه ادعا می‌کند، اما هرگز واقعاً انجام نمی‌دهد – مدیریت ذخایر ماهی به‌طور پایدار تا بتوانند بازسازی شوند. این به طور موثر می گوید که پس از دو دهه که در آن آگاهی عمومی در مورد وضعیت دریاهای ما توسط برنامه های تلویزیونی مانند سیاره آبی، پایان خط و مبارزه با ماهی هیو افزایش یافته است، انتظار بهتری داریم.

ما منتظریم تا بشنویم که آیا تیم ترز کافی، وزیر محیط زیست، “حمله به طبیعت” در برنامه رشد لیز تراس را لغو خواهند کرد یا خیر – لغو دیوانه وار 570 قانون زیست محیطی که برای آنها سخت مبارزه شده است. من امیدوارم که آنها. آنچه مسلم است این است که حمله به طبیعت که با تنظیم سالانه محدودیت های صید ماهیگیری نشان داده می شود در شرف آغاز است.

فقط، این بار ممکن است همه چیز متفاوت باشد. اتحادیه اروپا در دادگاه اروپایی تحت فشار قرار گرفته است تا از قانون خود که به آن توجهی نشده است اطاعت کند که می گوید باید تا سال 2020 صید بی رویه را ممنوع می کرد. در همین حال، وکلا در حال بررسی قطعات بسیاری از قوانین بریتانیا هستند که می گوید صید ماهی باید در سطوحی تنظیم شود که امکان پذیر باشد. ماهی هایی مانند ماهی کاد برای بازیابی. اگر محدودیت‌های صید بسیار بالاتر از توصیه‌های علمی در دسامبر امسال تعیین شود، من یک پیش‌بینی سال جدید دارم: دولت بریتانیا ممکن است به اتهام هدر دادن ماهی پادشاه در دادگاه محاکمه شود.