اقتصاد بریتانیا در آستانه پرتاب شدن به سیاهچاله است – توسط دولت خودش | لری الیوت

Eسیاست اقتصادی در بریتانیا با زبان S&M تزیین شده است. خزانه داری انضباط بودجه ای را می طلبد. بانک انگلستان نیاز به انقباض پولی را می بیند. سیاستگذاران از نیاز به اجتناب از “سلطه مالی” صحبت می کنند. تنها در بریتانیا می‌توانست ابزاری برای کنترل پولی به نام کرست وجود داشته باشد.

با قضاوت در مورد رفتار خزانه‌داری و بانک، به راحتی می‌توان فهمید که چرا آنتونی برگس، رمان‌نویس، انگلیسی‌ها را «عمقاً مازوخیست» توصیف کرد. درد زیادی که خود به خود تحمیل می شود در شرف اعمال است، اما برای قربانیان آن هیچ لذتی وجود نخواهد داشت.

وضعیت فعلی ملت اینجاست. اقتصاد رو به عقب است. تولید ملی کمتر از ابتدای همه گیری است. قیمت املاک شروع به کاهش کرده است. خانوارها شروع به افزایش میزان پس انداز خود در انتظار روزهای سخت پیش رو کرده اند. استانداردهای زندگی در حال کاهش است زیرا دستمزدها با قیمت ها مطابقت ندارند. با وجود سقف قیمتی دولت، میانگین قبوض انرژی است دو برابر چیزی که یک سال پیش بودند مقامات در حال «بازی جنگی» احتمال خاموشی یک هفته ای انرژی در زمستان امسال هستند. NHS انگلستان بیش از 7 میلیون نفر در لیست انتظار خود دارد. استفاده از بانک مواد غذایی در حال افزایش است.

و پاسخ به این چیست؟ خوب، کمیته سیاست پولی بانک انگلستان در آستانه افزایش نرخ بهره برای هشتمین جلسه متوالی است، زیرا نگران است که تورم بالا باعث ایجاد مارپیچ دستمزد-قیمت شود. شهر انتظار دارد یک افزایش 0.75 درصدی به 3٪ و سیگنالی از خیابان Threadneedle برای آمدن بیشتر شود. بانک می‌داند کاری که انجام می‌دهد باعث درد می‌شود، اما می‌گوید این بهتر از درد بیشتر بعد است.

با این حال هیچ یک از نشانه های کلاسیک گرم شدن بیش از حد اقتصاد وجود ندارد. بانک اعتراف می کند که فشارهای هزینه زندگی عمدتاً ناشی از عوامل جهانی خارج از کنترل آن است، مانند تنگناهای زنجیره تامین پس از پایان قرنطینه کووید-19 و تهاجم روسیه به اوکراین. سطح بالای فرصت های شغلی ناشی از تقاضای بیش از حد قوی نیست، بلکه به این دلیل است که کارگران، عمدتاً افراد 50 ساله و بالاتر، نیروی کار را ترک کرده اند. در چنین شرایطی، افزایش نرخ بهره ابزاری به‌ویژه صریح است.

در همین حال، صدراعظم، جرمی هانت، در حال تهیه بیانیه پاییزی در 17 نوامبر است که مالیات ها را افزایش می دهد و هزینه های عمومی را کاهش می دهد. او قبلاً به رای دهندگان گفته است که خود را برای تصمیم گیری های دشوار “چشم انداز” آماده کنند. پیام هانت این است که بریتانیا فراتر از توان خود زندگی می کند و برای پر کردن سیاهچاله در امور مالی این ایالت به دوره جدیدی از ریاضت اقتصادی نیاز است. یا به بیان دیگر، ما شیطنت کرده ایم و مستحق مجازات هستیم.

اگر واقعاً چیزی به نام سیاهچاله مالی وجود داشت، شاید ایده خوبی باشد که آن را پر کنید، اما این ایده که بریتانیا به دلیل کسری بودجه در شرف فرو رفتن است، یک افسانه است. کشوری که واحد پول خود را دارد، مانند انگلستان، می تواند برای پوشش هزینه های خود پول چاپ کند. در حالی که هرگز پذیرفته نشد، تسهیل کمی بانک انگلستان – خرید اوراق قرضه در مقیاس بزرگ – به طور موثر کسری بودجه دولت را در طول بحران مالی جهانی و همه‌گیری تامین مالی کرد. هیچ سیاهچاله ای وجود ندارد زیرا هیچ راهی برای دولت وجود ندارد که بتواند پولش را تمام کند.

دیوید بلانچفلاور، یکی از اعضای MPC در طول بحران مالی جهانی، می‌گوید که به نظر می‌رسد بریتانیا اشتباهات سیاستی مرتکب شده در آن زمان را تکرار کند – و هشدار او به موقع است. در سپتامبر 2008، یک ماه قبل از اینکه رویال بانک اسکاتلند چند ساعت پس از تمام شدن پول نقد، بانک رویال اسکاتلند در حال بررسی افزایش نرخ بهره بود، زیرا می ترسید که تورم تعبیه شود. همانطور که بلانچفلاور در آن زمان اشاره کرد، تهدید واقعی یک رکود اقتصادی بود. ظرف چند ماه، هزینه‌های وام‌گیری رسمی از 5 درصد به پایین‌ترین حد خود یعنی 0.5 درصد کاهش یافت.

وزارت خزانه داری گواه زنده ای است بر این تصور که دیوانگی دوباره همان کار را تکرار می کند و انتظار نتیجه متفاوتی دارد. در سال 2010، درست زمانی که اقتصاد در حال شروع به بهبودی از سقوط بود، جورج آزبورن تصمیم گرفت که زمان مناسبی برای شروع هک کردن کسری بودجه است. درست مانند امروز، افزایش مالیات و کاهش هزینه ها برای شیرین نگه داشتن بازارهای مالی حیاتی تلقی می شد.

انتقاد اولیه از آزبورنومیکس از سوی اد بالز در آگوست 2010، زمانی که او قصد داشت رهبر حزب کارگر شود، مطرح شد. بالز گفت: بله، باید یک برنامه معتبر برای کاهش کسری بودجه و بدهی ملی وجود داشته باشد، اما تنها زمانی که اقتصاد به طور کامل بهبود یابد. با انجام خیلی زود، دولت ائتلافی “هدف ثبات بازار و کاهش کسری را که سیاست های آنها برای دستیابی به آن طراحی شده اند، تضعیف می کند.”

بالز یک استدلال ساده کینزی مطرح می کرد. جی ام کینز به کسری بودجه دائمی اعتقاد نداشت و در زمان های خوب فکر می کرد که درآمد ایالت باید بیشتر از مخارج آن باشد. اما او مصمم بود که سخت‌تر کردن سیاست‌ها در دوران رکود، همان‌طور که در دوران رکود بزرگ اتفاق افتاد، خود باخت است. انجام این کار از هر نظر اوضاع را بدتر می کند: رشد کندتر، بیکاری بیشتر و کسری بودجه بیشتر.

همین الان صدق می کند، فقط بیشتر. اوضاع بدتر از سال 2010 است زیرا در آن زمان، بانک انگلستان هزینه های استقراض را در سطوح پایین نگه داشت در حالی که خزانه داری برنامه ریاضت اقتصادی خود را تحمیل کرد. در حال حاضر، بانک و خزانه داری همزمان در حال تشدید سیاست هستند: یک موضع سیاست تضمین شده برای عمیق تر و طولانی تر کردن رکود.

فقط این نیست که بیکاری و فقر افزایش یابد. کاهش هزینه‌های سرمایه‌ای به معنای تأخیر بیشتر در کاهش بهره‌وری در زیرساخت‌های در حال رشد کشور است. بیماری ناخوشایند که بخشی از غیبت افراد بالای 50 سال در نیروی کار را توضیح می دهد، نیاز به هزینه های بیشتر برای NHS دارد. یک مورد برای کاهش مالیات برای تحریک سرمایه گذاری وجود دارد که برای مشاغل کوچک و متوسط ​​هدف قرار می گیرد.

اما حتی با وجود اینکه باید واضح باشد که ریاضت بیشتر مشکلات اقتصادی ساختاری را بدتر می‌کند، بریتانیا به شدت در چنگال یک روش تکنوکراتیک اقتصادی است که اصرار دارد بودجه‌ها باید متعادل باشند، تورم رام شود و بازارها شیرین نگه داشته شوند. اتفاق نظر در میان تفسیرها این است که هیچ جایگزین واقعی برای آنچه بانک و خزانه داری انجام می دهند وجود ندارد. اعتبار در اولویت است.

این استدلال قبلاً به کار گرفته شده است. در سال 1925 استفاده شد، زمانی که اجماع توافق کردند که جایگزینی برای بازگرداندن پوند به استاندارد طلا وجود ندارد. در سال 1990، زمانی که اجماع بر این بود که جایگزینی برای پیوستن به مکانیسم نرخ ارز وجود ندارد، استفاده شد. در نهایت، رویکرد «بدون درد» فاقد اعتبار بود و کنار گذاشته شد. اما تنها پس از وارد آمدن خسارت بسیار زیاد.