ساعات طولانی، مواد شیمیایی خطرناک: کارگران سالن های ناخن برای تغییر صنعت می جنگند | نیویورک

دولما شرپا به مدت چهار سال به عنوان تکنسین ناخن در شهر نیویورک کار کرد، تا زمانی که بیماری همه گیر کووید-19 صنعت را تعطیل کرد و با بازگشایی مجدد صنعت، ساعات کار او را به شدت کاهش داد.

شرپا توضیح داد که کار از قبل ناپایدار بود، زیرا او اغلب هفت روز در هفته در مواقع شلوغ سال کار می کرد، و سپس برای رسیدن به ساعات کاری و کار در زمستان تلاش می کرد.

در سال 2019، شرپا و سایر کارگرانی که در صنعت سالن های ناخن سازماندهی می کردند، در مبارزه خود برای حداقل دستمزد 15 دلاری موفق شدند، حداقل دستمزد را در این صنعت که باعث کاهش دستمزدها می شد، حذف کردند، اما او خاطرنشان کرد که هنوز کارفرمایان زیادی هستند که از آنها پیروی نمی کنند. قانون یا راه های دیگری برای کاهش هزینه کارگران پیدا کرده اند.

آنها در حال کاهش انعام هستند، آنها کمیسیون ها را کاهش می دهند. ما کنترلی بر برنامه ها نداریم، آنها روزها، ساعات کاری ما را کاهش می دهند و این عادلانه نیست.» چالش‌های زیادی وجود دارد، علیرغم آنچه در گذشته برنده شده‌ایم، خواه فقدان مزایا، فقدان تهویه، مسائل بهداشتی و ایمنی، و تلافی جویانه.»

او اکنون یک سازمان دهنده در Adhikaar، یک مرکز کارگری غیرانتفاعی است که جوامع نپالی زبان را سازماندهی می کند. همچنین یکی از گروه‌هایی است که در حال حاضر از لایحه‌ای حمایت می‌کند که امسال در مجلس سنا و نیویورک ارائه شد که شورای صنعت سالن ناخن را با اختیارات برای ایجاد استانداردهای محل کار در سراسر صنعت در ایالت ایجاد می‌کند.

شرپا استدلال می‌کند که کارگران سالن‌های ناخن به‌عنوان حرفه‌ای در سایر صنایع، شایستگی برخورداری از دستمزدها، مزایا و شرایط کاری منصفانه را دارند، زیرا تکنسین‌های ناخن ساعت‌های قابل توجهی از آموزش، دوره‌ها و امتحانات را برای دریافت مجوز برای کار در این صنعت می‌گذرانند.

شرپا افزود: “این کمپین ادامه کار ما و راهی برای اطمینان از این است که می توانیم بدون ترس صحبت کنیم و تغییرات دائمی در صنعت ایجاد کنیم.” “آنچه ما پیشنهاد می کنیم نه فقط برای اکنون، بلکه برای آینده و ایجاد چیزی است که اگر بتوانیم این را ببریم برای مدت طولانی وجود خواهد داشت.”

این شورا اولین در نوع خود در صنعت سالن های ناخن در ایالات متحده خواهد بود، مشابه تلاش هایی که در کالیفرنیا برای ایجاد شورای بخش فست فود انجام شد. این شورا شامل 15 عضو دارای رای و 6 عضو بدون حق رای، شامل 6 کارگر، 6 کارفرما، 3 نماینده عمومی و 3 نماینده برای کارفرمایان و کارگران خواهد بود.

سناتور ایالتی گفت: «ایجاد یک بدنه در سطح صنعت که کارگران، صاحبان سالن‌ها و ایالت را گرد هم می‌آورد تا با هم چانه بزنند و مجموعه‌ای یکسان از انتظارات و استانداردها را ایجاد کنند، روشی است که ما تضمین می‌کنیم که هر کارگر برای مقابله با استثمار آن‌ها توسل و اختیار دارد». جسیکا راموس، یکی از نویسندگان این قانون، در یک بیانیه مطبوعاتی در مورد معرفی این لایحه. هر سیاستی که برای کارگران ایجاد می شود باید با کارگران کنار میز تدوین شود.

هر دو نسخه مجلس و سنا این لایحه در حال حاضر در مرحله کمیته هستند و منتظر تصمیم گیری در مورد اینکه آیا این لوایح برای رای گیری به مجلس کامل گزارش می شود یا خیر.

نیاز به تغییر فوری به نظر می رسد.

حدود 4000 سالن ناخن در شهر نیویورک و 7000 سالن در سراسر ایالت وجود دارد. صنعت سالن های ناخن در نیویورک سابقه فاحشی در مورد سوء استفاده و استثمار کارگران دارد. در سال 2015، نیویورک چندین قانون را با هدف مهار سوء استفاده، سرقت دستمزد و استثمار در این صنعت در پاسخ به افشاگری نیویورک تایمز در مورد صنعت در شهر نیویورک تصویب کرد، اما کارگران و سازمان دهندگان می گویند که همچنان کمبود قابل توجهی در اجرای این صنعت وجود دارد. همانطور که این مسائل در صنعت وجود دارد.

صنعت سالن های ناخن در نیویورک سابقه فاحشی در مورد سوء استفاده و استثمار کارگران دارد. در سال 2015، نیویورک چندین قانون را با هدف مهار سوء استفاده، سرقت دستمزد و استثمار در صنعت در پاسخ به افشاگری نیویورک تایمز در مورد صنعت در شهر نیویورک تصویب کرد، اما کارگران و سازمان دهندگان می گویند که کمبود قابل توجهی در اجرای این صنعت وجود دارد. این مسائل همچنان در صنعت وجود دارد.

در گزارش فوریه 2020 توسط انجمن کارگران سالن ناخن نیویورک، 82٪ از کارگران گزارش دادند که سرقت دستمزد را به طور متوسط ​​​​181 دلار در هفته تجربه کرده اند. نرخ ها در سالن هایی با ارزان ترین خدمات بالاتر بود. اکثریت قریب به اتفاق نیروی کار در صنعت سالن های ناخن زنان رنگین پوست مهاجر هستند.

Maritza Ovalles به مدت 24 سال به عنوان یک متخصص ناخن در شهر نیویورک کار کرده است و یکی از اعضای انجمن کارگران سالن ناخن نیویورک است.

اوالز در طول دوران حرفه‌ای خود ساعت‌های طولانی را با دستمزد کم، با وقفه‌های کم یا بدون، بدون مزایا و عدم محافظت مناسب در برابر مواد شیمیایی خطرناک کار کرده است.

Ovalles می گوید: زمانی که ناخن های اکریلیک می زدم سردردهای زیادی می گرفتم و در معرض همه این مواد شیمیایی قرار می گرفتم. تهویه وجود نداشت و گرد و غبار زیادی از سوهان کردن ناخن ها و مواد شیمیایی از پاک کردن لاک ناخن وجود داشت.

زمانی که او شروع به کار در این صنعت کرد، با وجود اینکه 10 تا 12 ساعت در روز، پنج یا شش روز در هفته کار می کرد، تنها 30 دلار در روز درآمد داشت و هرگز برای اضافه کاری دستمزد دریافت نمی کرد.

بعد از این همه سال، مجبور شدم برای بازویم فیزیوتراپی کنم. مفاصل من درد دارند.» من گاستریت داشتم و مجبور شدم کیسه صفرا را از سنگ جدا کنم زیرا هرگز نتوانستیم یک استراحت کامل ناهار داشته باشیم. ما عادت داشتیم ساعت 4 یا 5 بعد از ظهر غذا بخوریم و مجبور بودیم عجله کنیم تا سر کار برگردیم.