کارت قرمز و رستگاری: ویارئال با خوزه مانوئل یانزا خداحافظی کرد | لیگ

مندر ابتدا، یک ماشین تحریر و خوزه مانوئل لینزا وجود داشت. و فرناندو روگ، رئیس و مالک ویارئال، دوست دارد بگوید، همین بود. این نیست به طور کامل درست است – پسر روگ مردی به نام گامباو و مردی به نام پارا را به یاد می‌آورد – اما راه زیادی دور نیست و این راهی مؤثر برای بیان اینکه باشگاه چقدر پیشرفت کرده و چگونه این کار را انجام داده است. سازمان بهداشت جهانی آن را نیز انجام داد. یکی دیگر از مانو تریگوروس، فوتبالیستی که بیش از هرکسی برای باشگاه حضور داشته است، آمد. پنج‌شنبه شب در نیوکمپ، او به بالا نگاه کرد و گفت: “اگر ما در چنین زمین‌هایی بازی می‌کنیم، به لطف لیانزا است.”

صحبت کردن برای تریگروس آسان نبود، باز هم کمتر بازی کرد، اما حق با او بود. تیم در حال خوردن ناهار بود که به آنها گفتند که Llaneza، که با سرطان خون مبارزه می کرد و همسرش را چند هفته قبل از دست داده بود، در سن 74 سالگی درگذشت. او به ما خیلی نزدیک بود و همیشه در کنار ما بود. باشگاه با او بسیار رشد کرد.” یک سوم زندگی او وقف ویارئال شد و آنها را به آنچه که هستند تبدیل کرد: تقریباً از هیچ جا به یکی از بزرگترین باشگاه های اسپانیا. سفر به نیوکمپ همان کاری است که آنها اکنون انجام می دهند. زمانی که اینطور نیست عادی شده است.

تصویری از Llaneza در ورودی Avinguda Diagonal در بارسلونا، روسری در دست، منتظر رسیدن هواداران است. در آن روز، دو دهه پیش، آنها در مینی استادی به مصاف بارسلونا B رفتند. در اولین شب بدون او، آنها در آن طرف جاده مقابل 73261 بازی کردند و کتک خوردند، شکسته شدند. صبح روز بعد، تیم برای تشییع جنازه او در سانتا مارتا د پوچول بازگشت. شب گذشته، سه روز پس از مرگش، در پایان یک هفته، کاپیتان دنی پارخو، در یک بازی که رئیس جمهور گفت: “درد است” و اونای امری اصرار داشت “زشت، ناخوشایند” خطاب کرد.[the match] او خواهد بود» که در آن «همه ما باید لانزا باشیم» ویارئال 2-1 آلمریا را شکست داد. پارجو گفت: “این بار می توانیم تشکر کنیم.”

نه دقیقاً آنطور که آنها امیدوار بودند.

پارجو افزود: «این کمترین کاری بود که می توانستیم انجام دهیم. زمانی که Llaneza در سال 1993 به صورت پاره وقت به ویارئال پیوست، آنها هرگز در دسته اول حضور نداشتند. آنها زمین کوچک و طرفداران کمی داشتند. کارمند گودیر، پسر یک اتحادیه کارگری آستوریایی، لانهزا برای مدتی دو کار انجام داد. همسرش گفت این کار دوام نمی آورد، اما تا آخر ادامه داشت. بیش از ربع قرن بعد، تیم یک شهر کوچک سرامیک – بله، اکنون می دانید، اما قابل توجه است – در 23 فصل از 25 فصل گذشته در اولین، 15 در اروپا. آنها در سال 2021 قهرمان لیگ اروپا شدند. سال گذشته آنها به دومین نیمه نهایی لیگ قهرمانان اروپا رسیدند. این فصل آنها تیمی دارند که باید به رقابت های برتر اروپا بازگردند، پیروزی یکشنبه آنها را چهار امتیاز از دست داد.

لانزا در شبی که لیگ اروپا را بردند، گفت: «خیلی چیزها از سر شما می گذرد. با توجه به اینکه مالک قبلی Pascual Font de Mòra از بیماری آلزایمر رنج می برد، او کسی بود که باید خریدار پیدا می کرد و باشگاه را می ساخت و آن را نجات می داد. او به دنبال رویگ، مردی با قدرت سیاسی و اقتصادی بود، و او را متقاعد کرد که مسئولیت را بر عهده بگیرد و سرمایه‌گذاری کند – که رویگ به شدت انجام داد. او به دنبال بازیکن نیز سفر می کرد، به خصوص در آمریکای لاتین. یک روز راننده تاکسی در آرژانتین گفت به او داستان، افسانه تقریباً این شخصیت Llaneza که ظاهر می شود و بازیکنان را از چنگ ریور پلات دور می کند.

خریدهای زیادی وجود داشت، مارکوس سنا شاید بهترین بود، اما او همیشه به خرید مارتین پالرمو افتخار می کرد زیرا ویارئال را در نقشه قرار داد. برای یک بار، آن کلیشه قدیمی به نوعی درست بود. اما این بچه هایی بودند که هر آخر هفته می نشست و تماشا می کرد که بیشتر از همه او را راضی می کرد. آنها یک سیستم جوانان را از ابتدا ساختند. اکنون ویارئال تنها تیم B در دسته دوم اسپانیا است. 10 نفر از تیم اول از طریق تیم های نوجوانان آمدند. روز یکشنبه، یکی از آنها، الکس بائنا – مهاجم 21 ساله با هفت گل در 16 بازی این فصل – گل خود را به Llaneza تقدیم کرد.

و به خاطر آن اخراج شد.

پنجاه و پنج دقیقه گذشته بود و ویارئال 1-0 عقب بود. پس از یک شروع تقریباً عالی در فصل – چهار بازی انجام شده، سه برد، 9 گل، هیچ یک گل خورده، یک پیروزی متقاعد کننده مقابل اتلتیکو مادرید شامل – آن ناامیدی آشنا بازگشته بود، درست زمانی که فکر می کردید آنها واقعا می توانند رقابت کنند. که آره ولی; یک شکست مکرر، شکست در برداشتن گام نهایی. دو تساوی بین شکست های تک گل مقابل بتیس و رئال سوسیداد با پیروزی مقابل اوساسونا همراه بود، اما سپس بارسلونا آنها را شکست داد. حالا آنها دوباره از دست می دادند و فرصت ادای احترام از بین می رفت. سپس، در پر احساس ترین روز، Baena در گل تساوی به ثمر رسید.

در جایگاه ها، پسر Llaneza مشت های خود را گره کرد و به سمت خواهر Llaneza که پشت سر نشسته بود چرخید. در زمین زیر، بائنا پیراهنش را بالا کشید تا قسمت بالایی زیر آن نمایان شود. روی آن نوشته بود: «لانزا برای همه چیز متشکرم.» به صلیب رفت و به آسمان اشاره کرد. ناگهان، داور Ricardo de Burgos Bengoetxea مقابل او ایستاده بود و زرد دوم و سپس قرمز را به هوا پرتاب می کرد.

از روی سکوها، رویگ نشست و گفت: «نه! نه!» بائنا غرق به نظر می رسید. بازیکنان دور داور داور را احاطه کردند، داوری که حالا یک حرکت روی پیراهن را تکرار می کرد. آنها التماس کردند، او آنها را کنار زد. سپس به سمت نیمکت دوید و قرمز دیگری را برای مانو مورلانز بیرون کشید. “آرام باش مرد!” پپه رینا می گفت. بائنا در حالی که سرش را تکان می دهد، شوکه شده به سمت خط کش رفت. یرمی پینو آمد. او آن را گفت: “یک شرمساری لعنتی”. دور زمین، شعاری شروع شد: «خر! خر! الاغ!» فرناندو روگ نگرولس، مدیر عامل باشگاه و پسر رئیس باشگاه گفت: «من از اخراج بائنا خشمگین هستم. “این پوچ است.”

دی بورگوس درست می گفت، یا شاید هم اینطور نبود. قوانین می گوید که بازیکنان باید به دلیل درآوردن پیراهن یا پوشاندن صورت خود کارت زرد دریافت کنند. بائنا دقیقاً این کار را نکرد: او پیراهن را بر تن کرد و جلوی آن را روی سرش کشید تا ادای احترام او دیده شود. پیراهنش آنقدر صورتش را نمی پوشاند که از کنار آن عبور می کرد و در کسری از ثانیه آن را پنهان می کرد. شاید داور می توانست آن را نادیده بگیرد یا مطمئناً کارت را به گونه ای دیگر تحویل دهد – برای او هم نمی توانست جالب باشد اما هیچ نشانه ای از پشیمانی یا همدلی وجود نداشت – اما امری پس از آن با خویشتنداری قابل تحسین اعتراف کرد: “او داور خوبی است. ، و او قوانین را اعمال کرد. حساسیت موضوع دیگری است، اما شما خیلی دیر به آن فکر می کنید. شاید اگر کمی آرام‌تر بود جور دیگری عمل می‌کرد اما طبق قوانین عمل می‌کرد.»

همه اینها سؤالاتی را در مورد هیاهوی متناقض برای سازگاری و همچنین عقل سلیم ایجاد می کند، مجازات نکات جزئی به جای چیزهایی که واقعاً مهم هستند، یک بحث کامل است. شاید در مورد مسئولیت بازیکنان هم باشد. با این حال، روز یکشنبه، چیزی که در نهایت اهمیت داشت این بود که به آنها انرژی داد – و در پایان باعث شد مداحی حتی بهتر، ماندگارتر، و تأثیر بیشتر شود.

«روز پیش در مراسم خاکسپاری خداحافظی کردیم. امروز این کار را در زمین انجام دادیم، جایی که او با ما زندگی می کرد. امری گفت امروز ما قلب داشتیم. ما گفتیم که باید روحیه و شجاعت او را داشته باشیم، زیرا وقتی نوبت به رقابت می رسید، او فوق العاده بود. ویارئال با تعداد 10 نفره یک برنده را تعقیب کرد تا با اتمام زمان به Llaneza تقدیم کند، اما 26 ثانیه مانده بود که پارجو در یک توپ هیجان انگیز برای نیکو جکسون، یکی دیگر از بازیکنان آکادمی، بدود. چهار ثانیه گذشت که برای همیشه احساس می شد جکسون آن را از مقابل دروازه بان عبور می دهد.

در سکوها، بائنا به آغوش کاپو، مورنو، پدرازا و فویت پرید. در رادیو Vila-real، هنگامی که آنها در نهایت کلمه گل را تکرار نکردند – واقعاً شمارش حدود 100 از دست رفت – مفسر، تقریباً در حالی که اشک می ریخت، فریاد زد: “این خوزه مانوئل لیانزا است! اوست، اوست! این Llaneza در آخرین لحظه است که در جکسون تجسم یافته است و به او می گوید: “آرام باش، آرام باش، آرام باش.” در 93.40 در شب Llaneza: گل! این برای توست، خوزه مانوئل!» جکسون در حالی که در آنجا دراز کشیده بود، صورتش را در چمن خاک کرد، فرصتی برای بیشتر نداشت. در سوت، پارجو بازیکنان، از جمله بازیکنانی که بازی نکرده بودند، جمع کرد و آنها را به دایره مرکزی هدایت کرد. در آنجا به بهشت ​​اشاره کردند، به مردی که باشگاه آنها را ساخت.

پارجو اذعان کرد: «ما یک ماه و نیم دردناک را سپری کردیم، اول با فوت همسرش، حالا او. او به خاطر تمام کارهایی که برای ویارئال و فوتبال انجام داد، شایسته چنین چیزی بود. خوزه لوئیس مورالس، وینگر این تیم گفت: «در نهایت، احساس می‌کنیم که حتی قرمز هم برای ما خوب بود. ما راهی حماسی برای کسب پیروزی پیدا کردیم که به ما سه امتیاز مهم می‌دهد، اما مهم‌تر از همه احساس تقدیم آن به خوزه مانوئل و خانواده‌اش.” در تمام وقت، همانطور که آنها دور هم جمع شدند، باشگاهی که Llaneza ساخته بود توییتی را منتشر کرد که آن را به بهترین شکل بیان می کرد: تصویری از ادای احترام بائنا و یک پیام ساده. این پیراهن ارزش یک میلیون کارت قرمز دارد.